Θέλω να είναι Κυριακή Της ΜΑΡΙΝΑΣ ΜΑΓΚΛΑΡΗ

«Θέλω να είναι Κυριακή», της Μαρίνας Μάγκλαρη. 71 επιστολές, αναπάντητες και πώς αλλιώς, αφού είναι ανεπίδοτες, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις, «Συρτάρι». Η συγγραφέας θα μπορούσε να είναι μία Αριάδνη, που άλλοτε σκοτώνεται, άλλοτε εγκαταλείπεται από τον ίδιο τον εραστή της, άλλοτε πάλι γίνεται αθάνατη σύζυγος Θεού ή τραυματίζεται θανάσιμα.

Αν αγαπήσεις τα γράμματα της Μαρίνας να τ’ αγαπήσεις όλα και πολύ. Κι αυτά που ζεις κι εσύ μέσα τους και τα άλλα που δεν σε βρίσκεις πουθενά… Είναι γράμματα, που ταίριαξαν μεταξύ τους κι έγιναν επιστολές. Οι επιστολές είναι εκείνη, είσαι εσύ, εσείς, εμείς, οι άλλοι… Επιστολές που καθεμιά έχει -  μπορεί κι όχι - το δικό της γραμματόσημο.

LIBERTA...

Iφιγένεια στενάζω, ελάφι σε σφαγή. Αδιαμαρτύρητες θυσίες, στο τέλος φτάνουν οι σωτήρες.

Σερσέ λα φάμ σημαίνει Ελένη. Όλοι κάποτε πολεμήσαμε για το ψεύτικο το όραμα. Όλοι αγαπήσαμε το πρόσωπο της αθωότητας και μετά ίσως λίγο πιο πολύ της ενοχής. Να ντυθούμε αδειανά πουκάμισα Ο Αίαντας σου, μπορεί αιώνια να θρηνεί, αλλά ο μέγας τραγικός ήταν ο Αίμονας. Αίμονας θα πει έρωτας. Θα πει να καταπίνεις ξίφη, γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς επιθυμία. Αίμονας με εμμονές.

ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΜΕΡΑ

Ιούνης και μετράει 28. Τόσες και οι ανάσες που μέτρησα και δεν μπόρεσα να πάρω. Έχει Κυριακή. Κυριακή με δύσπνοια. H επίσημη έναρξη της εποχής έχει ήδη ξεκινήσει.

Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα. Ή … Σήμερα μάλλον είναι μια άσχημη μέρα. Σήμερα σίγουρα είναι μια περίεργη μέρα. Υπερτιμημένη Κυριακή για το τίποτα.

Φοράω το ίδιο ηλίθιο  T-Shirt. Μπουκώνω το στόμα μου με οδοντόκρεμα μέντα. Λούζω το πρόσωπό μου με γαλάκτωμα. Μυρίζω ρόδι. Δοκιμάζω λίγο από τον μέτριο καφέ μου. Όλα μέτρια είναι. Ανάβω ένα τσιγάρο, από αυτά που λέω κάθε Δευτέρα πως θα κόψω. Παίρνω ηχηρή εισπνοή. Στριμώχνω, τακτοποιημένα κουτάκια στο μυαλό μου τις σκέψεις μου. Να μπω σε λειτουργία. Το χέρι πάει να γράψει. Να σου γράψει. Πάει καιρός, που έχω χάσει τη φόρμα μου. Ξέρεις πόσα χαρτάκια έχω πετάξει σε καλαθάκια που φροντίζουν τα άχρηστα; Τα άλλα τα ηλεκτρονικά σε κάδους ανακύκλωσης; Πρέπει να σου γράψω μια ιστορία πριν χάσω το μήνα. Μα δεν ξέρω να πω καμιά ιστορία…

8 ΚΑΙ ΑΠΡΙΛΗΣ.

Πάντα άνοιξη, το Πάσχα φτάνει.

8 του μήνα και Απρίλης. Ένας Απρίλης που μοιάζει χειμώνας από τις απανωτές κι εξαντλητικές βροχές του. Πάσχα πάνω στην εαρινή γενέθλια μέρα της.

Το 8 δεν το λογαριάζω πια για το ξαπλωμένο άπειρο. Διαμελισμένος συμβολικός αριθμός. Διαιρέθηκε ένα ξημέρωμα σε δυο μηδενικά καθέτως και σφιχτά αγκαλιασμένα. Το ‘να πάνω στ’ άλλο.

Κι εμείς το ίδιο ξημέρωμα, χωριστήκαμε.

Curriculum vitae

μουσική:Νίκος Περιβολάρης
https://www.facebook.com/nikos.perivolaris.1

'' Η φιλοσοφία της τέχνης της ανίας'', Της Μαρίνας Μάγκλαρη

Η φιλοσοφία της τέχνης της συγγραφής ξεκινά με την αποτύπωση του πρώτου χαρακτήρα πάνω στην λευκή σελίδα. Ίσως και να ξεκινά λίγο νωρίτερα, με τη δημιουργία της λευκής σελίδας. Ίσως ακόμη πιο νωρίς, με την ανάγκη ύπαρξης λευκής σελίδας. Η ανάγκη ύπαρξης επιθυμιών καταλύει οποιαδήποτε ορθολογική ερμηνεία φιλοσοφικού περιεχομένου. Η ουσία της επιθυμίας πραγματώνεται κατά το βίωμα ενός ερεθίσματος, βίωμα, ωστόσο, που ενώ φαντάζει κοινό, διαφέρει και αντανακλάται πιθανόν και με εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο, στους συμμετέχοντες σε αυτό, γεγονός που καθορίζεται από τις εμπειρίες, τα προηγούμενα βιώματα, το φύλο, την κοινωνικοοικονομική θέση, αλλά και την παρούσα σωματική και ψυχική κατάσταση του καθενός .

Οι χαμένες επιστολές, Της Μαρίνας Μάγκλαρη

  Εβδομήντα μία επιστολές και δυο θανάτους  μετά, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και πάλι απέναντι από μια άδεια καρέκλα.

          Το καλοκαίρι επέστρεψε, ακριβώς όπως το υπόσχεται κάθε χρόνο. Μόνο που κάθε χρόνο, φέρνει μαζί του λίγη περισσότερη από τη θερμότητα που δεν σου περίσσευε. Κάθε χρόνο και περισσότερη. Ώρες ώρες φοβάμαι πως σε επτά

Επιστολή no 17, Της Μαρίνας Μάγκλαρη.

Ποτέ
Κανένας
Δεν με κοίταξε
όπως εσύ

Με αντικρίζεις
όπως οι ναυτικοί τη θάλασσα
Έρωτας
Δέος
τρέχουν από τα μάτια σου

ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ… ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ Γλυκό του κουταλιού φασόλια-γίγαντες!!!

Υλικά που θα χρειαστείτε:

1/2 κιλό φασόλια γίγαντες

1 ½ κιλό ζάχαρη

800 ml νερό

*Kuro Siwo, (Του Σπύρου Στογιάννη).

Τα ξέφωτα λίγο τον αφορούσαν εκείνον, έβρισκε δαιδαλώδεις διαδρομές παντού, σχεδόν τις αποζητούσε. Τραβούσε την πιο λοξή πορεία στο χάρτη και την ακολουθούσε.

«Ανάποδος άνθρωπος, παιδάκι μου», του έλεγε η γιαγιά του. «Μπούσουλα» τον φώναζαν οι συμμαθητές του στο ψαροχώρι όπου μεγάλωσε, σαν τη ομώνυμη ναυτική μαγνητική πυξίδα ήταν κι εκείνος, γιατί όποιες συντεταγμένες και να του ‘δινες, θα σου έβρισκε στο πι και φι την ορθή διαδρομή. Αυτά βέβαια ίσχυαν για τους άλλους. Σε ό,τι τον αφορούσε, έμοιαζε να τον ακολουθεί ένα γκρίζο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του, διανθισμένο με χιλιάδες ερωτηματικά-κεραυνούς, θρεμμένο ποιος ξέρει από ποια δαιμόνια.  

Αλόη – Ένα θαυμαστό φυτό, (Tου Ιωάννη Δεληγεώργη).

 Η Αλόη η γνήσια ή η φαρμακευτική (αγγλικά Aloe και λατινικά Aloe vera) είναι ένα υποτροπικό πολυετές παχύφυτο. Κατάγεται από την Αφρική όπου συναντάται σε άνυδρες τοποθεσίες.

Είναι το πλέον γνωστό και δημοφιλές είδος από τα πολλά είδη Αλόης που υπάρχουν και είναι διάσημο για τις φαρμακευτικές του χρήσεις. Ωστόσο τα περισσότερα είδη Αλόης έχουν εμπορική αξία και κάποιες φαρμακευτικές χρήσεις.

Είναι φυτό αργής ανάπτυξης που χρειάζεται πλήρως ηλιαζόμενες θέσεις ή έστω μερικώς σκιαζόμενες.

Από γέλιο καλά πάμε. Το ίδιο ευχόμεθα και δι’ υμάς. (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη).

Kάθε φορά που ο Προκόπης αρχίζει μια ομιλία του με το «Εμείς οι Έλληνες», ξεκαρδίζομαι στα γέλια, κοντεύω να κατουρηθώ πάνω μου που λένε. Γιατί στα δύο χρόνια που έζησα στην Κύπρο, έτσι άρχιζαν όλες οι συζητήσεις και οι διαφημίσεις στην τηλεόραση. «Εμείς οι Κύπριοι...». Εμείς οι Έλληνες λοιπόν και τα τέτοια μας κουνιούνται.

Τα ίδια φαντάζομαι θα λένε οι Ολλανδοί, οι Βόσνιοι, οι Άγγλοι (ενωμενοβασιλέζοι) και πάει λέγοντας. Οι Ευρωπαίοι θέλω να πω, μιας που ψηφίζαμε όλοι μαζί τις προηγούμενες μέρες. Οι καλές κοινωνίες της Ερώπης που στράφηκαν στους ακροδεξιούς και στους καλυμμένους φασίστες για να βρουν διέξοδο στα προβλήματά τους.

ΤΟ ΕΠΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ G.R.R. MARTIN, (Ι.Χ. ΔΕΛΗΓΕΩΡΓΗΣ)

Διαβάζοντας τα τελευταία χρόνια τα βιβλία του A Song of Fire and Ice του GRR Martin μου έκανε εντύπωση ένα συγκεκριμένο στοιχείο του. Μαζί με αυτό θα ήθελα να κάνω μια απλή αναφορά σε μερικά ακόμα αξιοπρόσεχτα συστατικά του έργου αυτού, τα οποία κατά τη γνώμη μου συνέβαλαν στην επιτυχία του.

ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ, (Ι.Χ. ΔΕΛΗΓΕΩΡΓΗΣ).

Θυμάμαι τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά από κάποια διάλεξή του: έλεγε πως η ποίηση δεν είναι οι λέξεις, δεν είναι τα στιχάκια με την ομοιοκαταληξία, δεν είναι καν τα όμορφα συναισθήματα και η γλαφυρή αναπαράσταση και η επικοινωνία τους. Η ποίηση είναι τα βιώματα μας. Το απόσταγμά που μένει από αυτά. Είναι η προσπάθεια του να επικοινωνεί κάποιος με τον γραπτό λόγο περίπλοκα βιώματα για τις πιο σημαντικές φάσεις της ζωής μας αλλά και τις πιο μύχιες πλευρές της.

Μπαρμπέρικον ο μπαρμπα-Κώτσος, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη.

Έχω μόλις βγει απ’ το Hondos και είμαι πανευτυχής γιατί έχω βρει μισή τιμή, μια βαφή της Loreal, 2.10 μαύρη κάργα ρε μάγκα σαν καράμπογια που ‘λεγε κι ο Μπάμπης στην παλιά τη γειτονιά και μια οχτάρα πάλι Loreal κομοδινί ανοιχτό  για να τα κάνω μαύρα με κομοδινί ανταύγειες.

Είπα όμως παλιά γειτονιά και για να μη σε μπερδέψω καρντάση μου, εννοώ την ίδια γειτονιά με τη σημερινή ακριβώς. Απλά τότε είχε τριάντα μονοκατοικίες κι ένα τριόροφο ενώ σήμερα έχει τριάντα πολυκατοικίες κι έμεινε μόνο το τριόροφο να μας τη θυμίζει.

Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις, Του Σπύρου Στογιάννη.

Γυρεύω ακόμα εκείνη την Άνοιξη των παιδικών μου χρόνων, τη φασματική, κι ας ξέρω ότι τρέφεται από το αίμα μου, καθώς πασχίζω να βαδίσω στους πευκόφυτους νευρώνες του νου μου. Χορτάριασαν οι θύμησες, έβγαλαν κάτι θεόρατα κατακόκκινα αγκάθια, μάτωσαν τα χέρια τ’ ανυπεράσπιστα. Βόλτα με το ποδήλατο δίχως φρένα, γρατζουνισμένα γόνατα, σ’ έναν τραχύ κατήφορο μες’ στο δάσος.

«Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις». 

Όλα βαίνουν αφιλοκερδώς εναντίον μας, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

    Σήμερα θα θίξουμε ένα παλαιότερο θεματάκι που υπάρχει στον χώρο του θεάματος και της τέχνης, της σόουμπιζ που λένε και στα χαμηλότερα στρώματα της άδικης τούτης κοινωνίας.

    Λέω παλαιότερο για να μην πω αρχαίο διότι είμαι σίγουρος ότι υπήρχε από τότε που η σόουμπιζ γέμιζε πέτρινα θέατρα με άριστη ακουστική και ο από μηχανής θεός ήταν πράγματι μια μηχανή.

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Κωστάκη, (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη).

Ο Κωστάκης παλιά, όταν ήταν στην Τρίτη Λυκείου είχε ένα γκομενάκι, την Λίνα που ήταν μικρότερή του και τον γούσταρε τρελά. Επειδή όμως η Τρίτη Λυκείου ήταν χάλια από πάντα, είχε δηλαδή πολύ διάβασμα ανέκαθεν, ο Κωστάκης δεν έδωσε και πολύ μεγάλη προσοχή στη σχέση του με την Λίνα κι ας τον γούσταρε αυτή σαν τρελή.

       Όταν με το καλό τέλειωσαν οι Πανελλήνιες και μπήκε το καλοκαιράκι ο Κωστάκης το μόνο που σκεφτόταν είναι να πάει διακοπές στο Μάλτεπε και να χορεύει στη Λαγουδέρα. Η Λίνα που ήταν μικρότερή του δεν υπήρχε περίπτωση να πάει διακοπές μαζί του ούτε καν για μπάνιο αυθημερόν στην Αγιατριάδα. Έτσι λοιπόν έληξε άδοξα αυτός ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος.

Παυλώνια, Ένα θαυμαστό δένδρο. ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΔΕΛΗΓΕΩΡΓΗ

Η Παυλώνια (Paulownia tomentosa) ή αρχικά Παβλόβνια, είναι φυλλοβόλο δένδρο που κατάγεται από την Κίνα και γενικά την ΝΑ Ασία.

Πήρε το όνομά της προς τιμήν της ρωσικής καταγωγής βασίλισσας της Ολλανδίας Anna Paulowna (1795-1865). Επίσης ονομάζεται Δένδρο της Αυτοκράτειρας (στα αγγλικά είναι γνωστή ως Empress Tree) ή Δένδρο της Πριγκίπισσας. Στην Κίνα είναι γνωστό ως Δένδρο του Δράκου και στην Ιαπωνία ως Kiri.

Είναι ένα από τα πλέον ταχέως αναπτυσσόμενα δένδρα παγκοσμίως. Κατά μέσο όρο μεγαλώνει 2 μέτρα σε ύψος το χρόνο. Ωστόσο μπορεί να φτάσει υπό ειδικές συνθήκες και τα 4-5 μέτρα το χρόνο. Το τελικό του ύψος φτάνει τα 15-25 μέτρα. 

Η μεγάλη φασαρία του τίποτα, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη.

Με κάποια καθυστέρηση, μερικοί, ορισμένοι κατάλαβαν ότι δεν έχουμε Δημοκρατία στο ομορφότερο οικόπεδο του πλανήτη, αυτό που κρατούσε ο θεός για τα γεράματά του αλλά το έδωσε σ’ εμάς τους ορθόδοξους Έλληνες που είμαστε ο περιούσιος λαός του.

Μα φυσικά δεν έχουμε Δημοκρατία. Πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό;

H Δημοκρατία πρώτ’  απ’  όλα προϋποθέτει συμμετοχή και όχι ανάθεση. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι σταυρώνοντας τον εκλεκτό ή τους εκλεκτούς μας υποψήφιους κάθε τέσσερα παρά κάτι χρόνια, κάνουμε το υπέρτατο καθήκον μας απέναντι στο πολίτευμα. Βάζουμε τα κοστούμια και τις γραβάτες και πάμε στα εκλογικά κέντρα λες και είναι καμιά εθνική εορτή. Και μετά περιμένουμε άλλο τόσο για να τους τιμωρήσουμε, δηλαδή να ψηφίσουμε τους «άλλους» γιατί αυτοί  δεν κράτησαν τις υποσχέσεις τους.