Οι χαμένες επιστολές, Της Μαρίνας Μάγκλαρη

  Εβδομήντα μία επιστολές και δυο θανάτους  μετά, ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και πάλι απέναντι από μια άδεια καρέκλα.

          Το καλοκαίρι επέστρεψε, ακριβώς όπως το υπόσχεται κάθε χρόνο. Μόνο που κάθε χρόνο, φέρνει μαζί του λίγη περισσότερη από τη θερμότητα που δεν σου περίσσευε. Κάθε χρόνο και περισσότερη. Ώρες ώρες φοβάμαι πως σε επτά
– οκτώ χρόνια, καθώς θα ανοίγω τη τζαμένια πόρτα, θα πυρποληθώ από το ωστικό θερμό κύμα της ζεστασιάς που επέλεξες να χάνεις λίγο λίγο από τους πόρους σου, παρά να μου προσφέρεις με μια πακεταρισμένη αγκαλιά σε συσκευασία των τεσσάρων, όπως εκείνες που βλέπαμε να ξεπουλιούνται στο σούπερ μάρκετ. Ποτέ δεν προβληματίστηκα για αυτές τις προσφορές. Αν τυχόν πλησίαζε η ημερομηνία λήξης και ήθελαν οι εταιρείες παραγωγής να σπρώξουν όπως όπως τα προϊόντα τους ή εάν το εν λόγω σκεύασμα πήγε άπατο στους δρόμους του εμπορίου και προσπαθούσαν τη δεδομένη στιγμή να ξεπουλήσουν το στοκ μη και τους μείνει χασούρα στο κλείσιμο των βιβλίων στο τέλος του χρόνου.  

          Άλλαξαν πολλά από τότε που έφυγες. Άλλαξε η γειτονιά, οι ήχοι της. Τα βράδια δεν είναι πια τόσο μοναχικά κι θλιβερά, όπως τα γνώριζες. Έχει αλλάξει η γεωγραφία μέσα μου, πάνω μου. Αποφεύγω να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Η περιοχή στη μέση του κορμού φαίνεται να ακολουθεί  απελευθερωτικές τάσεις, επαναστατώντας στο στάτους που υποβαλλόταν σε αρμονική σύμπραξη με τα υπόλοιπα μέλη έως τώρα. Κάποιες φορές με φαντάζομαι σα σβούρα, πολύχρωμη ωστόσο, και με πιάνουν τα γέλια. Όταν σ’ αυτή τη φαντασίωση με πιέζω με δύναμη στο πάτωμα, στροβιλίζομαι ενοποιώντας τα χρώματά μου και τα αδύνατα σημεία, το πάνω και το κάτω, είμαι βέβαιη πως φτιάχτηκαν μόνο και μόνο για να κρατούν την ισορροπία του υπερχειλισμένου από ορμόνες κεντρικού δικτύου κίνησης των ωαρίων και λοιπών εγγενών και αποκτηθέντων  σωματολιπιδίων, αποδείξεις θηλυκότητας κατά το δοκούν.  Όμως, μια σβούρα ποτέ δεν μπορεί να σταθεί όρθια ούσα αδρανής, παρά μόνο σε κατάσταση κεκτημένης κυκλικής κίνησης, προκαλούμενη από συσσωρευμένη τάση πίεσης προς τα κάτω, ακολουθώντας το νόμο της βαρύτητας, που και τίποτα να μη θυμάσαι από τα σχολικά μαθήματα, το μήλο που πέφτει από το δέντρο, είναι αποτυπωμένο σφιχτά στη μνήμη.

          Αλλάζω θέση στα έπιπλα, χρώματα στους τοίχους, διευρύνω το άνοιγμα γύρω από τις επιθυμίες, για να μου δοθεί απέναντί μου η άδεια καρέκλα κατ’ επανάληψη. Ανοίγω χώρους. Στο πεζοδρόμιο αφημένο ό,τι δεν πρόλαβε να σαπίσει στο πλημμυρισμένο πατάρι, ό,τι περίσσεψε από τα αποδομημένα ράφια, όσα τσαλακώθηκαν από την άφιξη νεοπλασμένων αδένων. Ανακατεύτηκες με τις μουσικές που διαπερνούν τα ισχνά τζάμια του πρωτοποριακού πολυπολιτισμικού χώρου συνάντησης, που έχω την προνομιακή θέση να ατενίζω από το άνω διάζωμα ακροβατώντας στο σκουριασμένο κάγκελο ή να προσπερνάω σφραγίζοντάς το έξω από τις ακουστικές και οπτικές διόδους μου. Εναλλακτικό ροκ, ραπ, χιπ χοπ, ποπ, ηλεκτρονική μουσική, ίνταστρι, μπλουζ, πανκ, έθνικ. Ένα βράδυ άκουσα και μπουζούκι να παίζει. Κάποιος έπαιζε Βαμβακάρη, “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν”. Δεν σε σκέφτηκα σε αυτό. Σε αυτό σκέφτομαι μόνο εμένα. Τα υπόλοιπα κράτα τα δικά σου, θα ξεκλέβω καμιά στάλα για να σιγουρεύομαι πως το κέντρο μου είναι εκεί όπου έμαθα να είμαι.

          Εβδομήντα μία επιστολές και δυο θανάτους μετά και όλες οι ιστορίες που γράφω είναι οι χαμένες επιστολές που δεν χώρεσαν στο βιαστικά ανέκδοτο πόνημα - πόνεμα. Τα παιδιά παίζουν με τις λέξεις, τα παιδιά που εγώ ξέρω. Κι απόψε, όσο σου γράφω, αυτό το κορίτσι παίζει με τις λέξεις του  κατεβάζοντας μπουκάλια μπύρας. Προσπαθεί να χωρέσει ολόκληρη ζωή σε μια νύχτα τεσσάρων ωρών. Την ζαλίζει η βιάση της. Παραπατώντας στέκεται σε σεισμικό έδαφος και δε νοιάζεται να τραγουδά δυνατά έξω στον δρόμο, “κι εσύ που ήσουν ολόκληρη η ζωή μου, έγινες τώρα η καταστροφή μου”. Εκσφενδονίζει το τελευταίο άδειο μπουκάλι στο απέναντι παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ο συναγερμός του σφυρίζει το άδειασμα μέσα της. Κάθε φορά που αρχίζουν να χτυπούν οι συναγερμοί επανέρχεται το ίδιο ακριβώς άδειασμα που νιώθαμε στην καθοδική πορεία της κούνιας στις παιδικές χαρές. Όσο μεγαλύτερο το ύψος πτώσης, τόσο μεγαλύτερο το κενό στο στομάχι. Διασχίζει αργά τον δρόμο. Κεντράρει με το πόδι της το ανέπαφο μπουκάλι και το κλωτσάει, με όση βία χρεώθηκε, στο ρείθρο του πεζοδρομίου.

          Αμέτρητα γυάλινα κομμάτια, όπως αυτά που βρίσκω κάθε πρωί στην είσοδο της πολυκατοικίας.

          Χίλιες γυάλινες κοφτερές λεπίδες στα θεμέλια του σπιτιού μου.

          Πόσες νύχτες να κλείσω σε τέσσερις ώρες;

                                                         

                                                  MarMag