Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις, Του Σπύρου Στογιάννη.

Γυρεύω ακόμα εκείνη την Άνοιξη των παιδικών μου χρόνων, τη φασματική, κι ας ξέρω ότι τρέφεται από το αίμα μου, καθώς πασχίζω να βαδίσω στους πευκόφυτους νευρώνες του νου μου. Χορτάριασαν οι θύμησες, έβγαλαν κάτι θεόρατα κατακόκκινα αγκάθια, μάτωσαν τα χέρια τ’ ανυπεράσπιστα. Βόλτα με το ποδήλατο δίχως φρένα, γρατζουνισμένα γόνατα, σ’ έναν τραχύ κατήφορο μες’ στο δάσος.

«Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις». 

Ξορκίζω τ’ αερικά που πύκνωσαν σιμά μου σε τούτη την ολομέτωπη αφύπνιση των αισθήσεων. Αναπολώ ένα ηλιοβασίλεμα πίσω από το βουνό μετά το παιχνίδι, την κάθοδο του νου στην ανέμελη ουτοπία της παιδικής μου ψυχής, όπου όλα ήταν μπορετά.

«Θα μου κάνεις ακόμα ένα μαγικό;»

Σαν να γίναν μόλις χθες, απλώνονται σαν δώρα ανοιγμένα στα πόδια μου μπροστά. Σκύβω ν’ αγγίζω το περιτύλιγμα κι αντικρίζω την άβυσσο. Κι εκείνη, η πλανεύτρα, να μου χαμογελά με κλάμα αλμυρό, σα μάνα που ανασταίνει το παιδί της με το πρώτο της γάλα. «Εδώ θα ξανάρθεις» με προστάζει, με φοβέρα και γλυκόλογα, «είναι αψιά η θύμηση όσων πέρασαν και δεν επιστρέφουν ξανά».

Πάσχα στο χωριό, να χάσκει η άνοιξη μέσα από το φρεσκοβαμμένο σπίτι, μια μυρωδιά ανάστασης σε μιαν αυλή που χωρούσε τον κόσμο όλο. Το σπίτι της γιαγιάς.

Τι να απέγιναν άραγε εκείνες οι έγχρωμες τενεκεδένιες γλάστρες της ,που με τόσο κόπο φρόντιζε; Η μουριά θυσιάστηκε για να ανέλθει το τσιμέντο. Ομίχλη πηχτή τυλίγει τις μνήμες κι εγώ σπρώχνω με τα τυφλά μου χέρια να ανοίξω δρόμο ξανά.

Περπατάω σε κάτι αέρινες πλάκες, το πεζοδρόμιο αποσύρεται καθώς το ακουμπάω μαλακά με τα γυμνά μου πέλματα, να μην χαράξω το τοπίο. Σεβασμός.

 «Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο».

Ο πατέρας φευγάτος από χρόνια, μια θέση μόνο, στο κοιμητήριο στην πλαγιά του χωριού για να χουν θέα οι λησμονημένοι και να παρηγορούνται. Τούτη την άνοιξη, θα σ’ επισκεφτώ πατέρα. Και θα κρατώ στα χέρια μου λίγο κρασί για λησμονιά, μέλι για συγχώρεση κι ένα μπουκέτο κρινάκια, να τρυγήσουμε αθανασία.

Σπύρος Στογιάννης, 5/4/2019