'' Η φιλοσοφία της τέχνης της ανίας'', Της Μαρίνας Μάγκλαρη

Η φιλοσοφία της τέχνης της συγγραφής ξεκινά με την αποτύπωση του πρώτου χαρακτήρα πάνω στην λευκή σελίδα. Ίσως και να ξεκινά λίγο νωρίτερα, με τη δημιουργία της λευκής σελίδας. Ίσως ακόμη πιο νωρίς, με την ανάγκη ύπαρξης λευκής σελίδας. Η ανάγκη ύπαρξης επιθυμιών καταλύει οποιαδήποτε ορθολογική ερμηνεία φιλοσοφικού περιεχομένου. Η ουσία της επιθυμίας πραγματώνεται κατά το βίωμα ενός ερεθίσματος, βίωμα, ωστόσο, που ενώ φαντάζει κοινό, διαφέρει και αντανακλάται πιθανόν και με εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο, στους συμμετέχοντες σε αυτό, γεγονός που καθορίζεται από τις εμπειρίες, τα προηγούμενα βιώματα, το φύλο, την κοινωνικοοικονομική θέση, αλλά και την παρούσα σωματική και ψυχική κατάσταση του καθενός .

Με μάτια μισόκλειστα, όχι από ηδονή, μα από μια ανεξέλεγκτη επιθυμία απόσυρσης σε υπνική μέθη, αποπροσανατολίζω τη σκέψη μου, αποπροσανατολίζοντας κι εσένα μαζί, δημιουργώντας σου την λανθασμένη αντίληψη πως, απορροφημένη από την ανάλυση της μη ύπαρξης ανάλυσης κατά το βίωμα της επιθυμίας, απορροφώ τα στατιστικώς υψηλά επίπεδα έκφρασης της ερωτικής επιθυμίας, δοσμένης σε υπεραναλυμένα και βιβλιογραφικώς αποδεδειγμένα προηγούμενα δεδικασμένα βιώματα ανθρώπων που ούτε γνώρισα, ούτε θα γνωρίσω ποτέ, όμως εσύ μπορείς να τους φέρνεις στα λόγια σου με μεγάλη άνεση, έχοντας διαβάσει αμέτρητες τυπωμένες εμπειρίες άλλων.

Αφήνω τον συνεπαρμένο από τον ίδιο του τον εαυτό, ήχο της φωνής σου να διεγείρει τις αισθήσεις σου, δηλώνοντας με την σταθερά αυξανόμενη καταιγιστική ανάδυση πληροφοριών  και την απίστευτη βεβαιότητα πως η παράθεση γνώσεων που δεν έχουν πάτο, διεγείρουν την ίδια στιγμή το swadisthana  μου, το δεύτερο τσάκρα μου, το προσωπικά υπεύθυνο για τη χαρά της ζωής και τη σεξουαλικότητα μου. Η αλήθεια είναι πως νιώθω όλα τα τσάκρα μου να υπολειτουργούν, αν δεν έχουν πεθάνει ήδη από ανία και με τσακώνω να προβάρω το χειρότερο βλέμμα αγελάδας, χαμένο στο άπειρο ενός δωματίου 3χ4, που  μεταξύ μας, πόσο άπειρο να χωρέσει σε δώδεκα τετραγωνικά, κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις με το κεφάλι μου, παγκοσμίως γνωστή έκφραση δήλωσης απαράμιλλου ενδιαφέροντος.

Αν είχα μια στάλα αξιοπρέπειας απέναντι στον εαυτό μου, θα σηκωνόμουν ευθύς όρθια και θα άρχιζα να ουρλιάζω πάνω στο πρόσωπό σου το πόσο πολύ βαριέμαι να βλέπω να βγαίνουν από το στόμα σου αναμασημένες, σαν θεατρικός ρόλος, εμπειρίες άλλων και να γεμίζουν το κενό που με τόση ευκολία, δημιουργήσαμε ανάμεσά μας. Ξέρω κι εγώ να παραθέτω στη σειρά όμορφες, περίεργες, σπάνιες λέξεις, με συντακτικό ασύντακτο και ακαταλαβίστικο για το μέϊνστριμ της εποχής, ωστόσο, γοητευτικό μέσα στη στριφνότητά του. Μπορώ κι εγώ να μιλάω λέγοντας τίποτα, μα να φαίνεται με πόσο μεγάλο ενδιαφέρον συμμετέχω στις ελάχιστες, μα ποιοτικά σημαντικές, κατά τους ειδικούς, κοινές μας ώρες που μετράνε αντίστροφα πριν καν ακόμη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Θέλω να ουρλιάξω μέσα στα μάτια σου τους εφιάλτες καταστροφής και καταδίωξης που με κουράζουν τα βράδια που εσύ δεν είσαι εδώ. Να σου μιλήσω για το πανί που παθαίνω στη διάρκεια της ημέρας και δεν μπορώ να ανακαλέσω ούτε το όνομά μου. Να ψελλίσω  το ρεφρέν από το αγαπημένο μου τραγούδι, που κάθε φορά που δηλώνω τον τίτλο του, βιάζεσαι να μιλήσεις για το δικό σου αγαπημένο τραγούδι. Θέλω να ανακατέψω σε λέξεις τη μυρωδιά του αγαπημένου μου φαγητού πριν προλάβεις να μου πεις πόσο πολύ το σιχαίνεσαι από τότε που ήσουν παιδί. Θέλω να σου πω πως μου έλειψε αυτό που θα μπορούσαμε να γινόμαστε οι δυο μας πριν προλάβεις να σκορπίσεις πάνω μου το πιο γοητευτικό σου χαμόγελο που μου δίνει το σινιάλο να πάψω να σκέφτομαι παιδιάστικα, να πάψω να ονειρεύομαι το ανέφικτο.

Θέλω και θέλω και θέλω.

Θέλω να σε ακούω να μιλάς, ακούω τον εαυτό μου  να λέει και συνεχίζω τις σπασμωδικές κινήσεις του κεφαλιού, επιβεβαιώνοντας το απαράμιλλο ενδιαφέρον μου για τον κενό σου λόγο, το απαράμιλλο ενδιαφέρον μου για τον κενό μας χρόνο, το απαράμιλλο ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία της τέχνης της συγγραφής σε εικονογραφημένα τεύχη  απαράμιλλης ανίας.

MarMag