Η μεγάλη φασαρία του τίποτα, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη.

Με κάποια καθυστέρηση, μερικοί, ορισμένοι κατάλαβαν ότι δεν έχουμε Δημοκρατία στο ομορφότερο οικόπεδο του πλανήτη, αυτό που κρατούσε ο θεός για τα γεράματά του αλλά το έδωσε σ’ εμάς τους ορθόδοξους Έλληνες που είμαστε ο περιούσιος λαός του.

Μα φυσικά δεν έχουμε Δημοκρατία. Πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό;

H Δημοκρατία πρώτ’  απ’  όλα προϋποθέτει συμμετοχή και όχι ανάθεση. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι σταυρώνοντας τον εκλεκτό ή τους εκλεκτούς μας υποψήφιους κάθε τέσσερα παρά κάτι χρόνια, κάνουμε το υπέρτατο καθήκον μας απέναντι στο πολίτευμα. Βάζουμε τα κοστούμια και τις γραβάτες και πάμε στα εκλογικά κέντρα λες και είναι καμιά εθνική εορτή. Και μετά περιμένουμε άλλο τόσο για να τους τιμωρήσουμε, δηλαδή να ψηφίσουμε τους «άλλους» γιατί αυτοί  δεν κράτησαν τις υποσχέσεις τους.

Και στα καφενεία και στα φέισμπουκ φουντώνουν οι συζητήσεις για τους κλέφτες, τους ψεύτες και τους προδότες.

Όχι καρντάση μου. Δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Στην Δημοκρατία δεν κάνουν κουμάντο οι δημοσιογράφοι όπως τους λες. Έτσι τους λες αλλά δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι αφεντικά. Όταν έχει ο άλλος δικό του τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό ή διαφημίζει  αλουμινένια παράθυρα και κινητά τηλέφωνα που μιλάνε ελληνικά, πιστεύεις ότι ζορίζεται για να μάθει την αλήθεια και να σου τη σερβίρει στο πιάτο; Aμ δε! Ίσα-ίσα, αυτήν δεν θέλει να τη μάθεις με τίποτα!

Πάρε παράδειγμα από τον συχωρεμένο τον κομιστή. Αν πιστέψεις αυτούς που με δάκρια στα μάτια μίλησαν στην κηδεία του θα πεις ότι χάσαμε φλουρί κωνσταντινάτο. Ξέρεις βέβαια ότι τον πιάσανε με μια βαλίτσα με πέντε εκατομμύρια στα σύνορα της Ελβετίας. Προφανώς δεν εμπιστευόταν την ασφάλεια των ελληνικών τραπεζών, ούτε το σύστημα συναγερμού του διαμερίσματός του.

Στη Δημοκρατία δεν κάνει κουμάντο μια κάστα ευγενών και μπουρζουάδων που στέλνουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ για να μάθουν τη δουλειά και μετά να πάρουν τη βουλευτική, προεδρική καρέκλα του μπαμπά τους. Ούτε υπάρχουν στη Δημοκρατία κληρονομικά χαρίσματα. Δηλαδή να παίρνει ο γιος ή η κόρη το κόμμα του μπαμπά να το κάνει μια βόλτα και μεις από κάτω να χειροκροτάμε ζωηρά για το μήλο που πέφτει κάθε φορά κάτω απ’ τη μηλιά. Δεν θέλω να πω ονόματα, όλο και κάποιον θα σκέφτηκες. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Στη Δημοκρατία επίσης, δεν κάνουν κουμάντο οι σημερινοί ρασοφόροι αντιπρόσωποι του Θεού, που εμφανίστηκε σύμφωνα με τις γραφές, πριν από 2019 χρόνια, δηλαδή όχι ο ίδιος αλλά ο Υιός του ο μονογενής , γιατί ως γνωστό ο Θεός ενδιαφέρεται μόνο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν κάνουν κουμάντο, το πολίτευμα λέγεται θεοκρατία και αυτούς τους φωνάζουμε αγιατολλάχ.

Στη Δημοκρατία δεν κάνουν κουμάντο οι μάνατζερ και οι διαφημιστές, οι ίματζ μέικερ και οι τραπεζίτες. Δεν κάνουν κουμάντο οι αγορές ούτε οι άυλοι τίτλοι και τα κουστουμαρισμένα τσογλάνια στα χρηματιστήρια.

Στη Δημοκρατία δεν κάνουν κουμάντο τα όπλα. Αν κάποιοι θεωρούν ότι από το 1967 μέχρι το 1974 η δημοκρατία που απολαμβάναμε ήταν υποδειγματική θέλω να επισημάνω δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχει καμία ψυχική θεραπεία γι’ αυτούς και το δεύτερο, μια λέξη μόνο, Κύπρος.

Η Δημοκρατία καρντάση μου σε θέλει στο δρόμο για το κάθε τι, όχι μόνο για το δίκιο σου αλλά και για το δίκιο του διπλανού και του παραδιπλανού. Για το δίκιο του αδύναμου και για το δίκιο αυτού που δεν μπορεί να είναι στο δρόμο. Για το δίκιο των παιδιών μας και το δικαίωμα να ζήσουν ειρηνικά σ’ έναν πλανήτη που θα αντέχει τη ζωή και δεν θα γίνει ανυπόφορος. Και σε θέλει συνέχεια, κάθε μέρα σε εγρήγορση να αντιδράς πάντα, όχι μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Σε θέλει ενημερωμένο, όχι ψεκασμένο.  Στη Δημοκρατία όλες οι γνώμες μετράνε το ίδιο και δεν έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα αυτές των «ειδικών».

Με λίγα λόγια και στρόγγυλα η Δημοκρατία δεν είναι ελαιόδεντρο, ένα τσάπισμα, ένα ράντισμα και πάμε για μάζεμα. Η Δημοκρατία είναι μαστιχόδεντρο χιώτικο, σε θέλει απίκο κάθε μέρα να αφρατεύεις το χώμα, να βγάζεις με το χέρι τα ζιζάνια, να καθαρίζεις τις ρίζες με ακρίβεια και να περιμένεις με αγωνία το δάκρυ.

Φώτης Βεζυργιαννίδης