Επιστολή no 17, Της Μαρίνας Μάγκλαρη.

Ποτέ
Κανένας
Δεν με κοίταξε
όπως εσύ

Με αντικρίζεις
όπως οι ναυτικοί τη θάλασσα
Έρωτας
Δέος
τρέχουν από τα μάτια σου

Αγγίζεις κάθε πόρο χωριστά
Διασχίζεις τις γραμμές
Χαρτογραφείς

Ανεμολόγιο τα μάτια σου
στην άγνωστη θάλασσά μου
Σα να 'μουνα πλεούμενο
μετράς το διάβα
που χωρίζει
την πλώρη από την πρύμνη

Να πελαγοδρομήσεις
ονειρεύεσαι
σε άπατα νερά

Δεν έχεις υπολογισμένα
τα μπουρίνια μου
τις ξέρες μου
τους σκοτεινούς υφάλους
τις δίνες
που σε απειλούν

Απλώνεις το χέρι σου
σχεδιάζεις κύματα στον αέρα

Σηκώνεσαι όρθιος
αποφασισμένος
σίγουρος
πως θα 'ναι εύκολη πλεύση

Με κοιτάζεις ολόκληρη

Ποτέ
Κανένας
Δεν με κοίταξε από μέσα

Αγγίζεις και ονοματοδοτείς
Δική σου χώρα νέα

Αγγίζεις και χρωματίζεις
με μια αφέλεια αταξίδευτου παιδιού

Ενάλια εγώ τρομάζω
ξέρω
Η θάλασσα δεν είναι εύκολη
Να τη φοβάται ο ναυτικός

Ο φόβος συχνά κόβει τον ναύλο

Για πόσο καιρό θα με κοιτάζεις έτσι?
Πόσος καιρός θα χρειαστεί?

Δεν είναι μόνο τα ίσαλα,
αυτά μοιάζουν οικεία

Είναι τα ύφαλα που
δεν θα γνωρίσεις
παρά μόνο αν βουτήξεις στα βαθιά
να δεις
τι κρύβεται
από μέσα

Πόσος καιρός θα χρειαστεί?

- Να συνεχίζει το βλέμμα σου
πέρα από εκεί
που τερματίζει ο ορίζοντας
αλλιώς
το ταξίδι τελειώνει
πριν το ξεκίνημά του

        

                                                       MarMag, "Επιστολή no 17"