Τα ξέφωτα λίγο τον αφορούσαν
εκείνον, έβρισκε δαιδαλώδεις διαδρομές παντού, σχεδόν τις αποζητούσε. Τραβούσε
την πιο λοξή πορεία στο χάρτη και την ακολουθούσε.
«Ανάποδος άνθρωπος, παιδάκι
μου», του
έλεγε η γιαγιά του. «Μπούσουλα» τον φώναζαν οι συμμαθητές του στο
ψαροχώρι όπου μεγάλωσε, σαν τη ομώνυμη ναυτική μαγνητική πυξίδα ήταν κι
εκείνος, γιατί όποιες συντεταγμένες και να του ‘δινες, θα σου έβρισκε στο πι
και φι την ορθή διαδρομή. Αυτά βέβαια ίσχυαν για τους άλλους. Σε ό,τι τον
αφορούσε, έμοιαζε να τον ακολουθεί ένα γκρίζο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του,
διανθισμένο με χιλιάδες ερωτηματικά-κεραυνούς, θρεμμένο ποιος ξέρει από ποια
δαιμόνια.
«Τι τα θες και βασανίζεσαι,
αγόρι μου», του ‘λεγε η μάνα του η συχωρεμένη, «περαστικοί
είμαστε. Ότι βρέξει, ας κατεβάσει, έχει ο Θεός.»
Αργότερα, σαν πήρε μπόι και
πια δεν τον όριζαν, μπάρκαρε με ένα βαπόρι για Λατινική Αμερική: Αρζεντίνα, Μοντεβίδεο,
Γη του Πυρός. Ώρες ατελείωτες μέσα στην
αλμύρα της καμπίνας, χαρτογραφούσε τη ζήση του, έψαχνε να βρει κρυμμένες
συνδέσεις, αόρατα νήματα, που θα έπλεκαν αρμονικά σαν τον ιστό της αράχνης, το
νόημα της ζωής του. Θυμάται κάποτε τον μαθηματικό του στο γυμνάσιο, να μιλά όλο
ενθουσιασμό για τη θεωρία του Χάους. Πολύ του άρεσε εκείνη η θεωρία που έβρισκε
χίλιες δυο εφαρμογές σε πλείστα τόσα άλλα γνωστικά αντικείμενα. Μάζευε υλικό,
αποκόμματα, γέμισε το δωμάτιό του με πληροφορίες, σκίτσα, φωτογραφίες. «Εφηβεία
είναι θα περάσει», λέγανε οι δικοί του κι έκαμαν υπομονή.
Πέρασε και από τις γραμμές
του Καββαδία, τον ενθουσίασαν της «Ίντιας τα φανάρια, που δεν τα βλέπεις καθώς
λένε με το πρώτο». Τι νόημα έχει να φανερώνονται έτσι ανέξοδα τα πράγματα; Τούτο πάντα τον απασχολούσε κι υπήρξε το διακύβευμα
του: Σε ποιο βαθμό σε εκείνη την πορεία, ο ναυτικός διατηρούσε τον έλεγχο της
διαδρομής – και της μοίρας του.
Έπειτα ήρθαν οι ανταριασμένες θάλασσες, ας όψεται το Kuro Siwo, πάλευε
να μην παραδοθεί σε εκείνη την
ασφυκτική φυσική δύναμη, ισχυρότερη τόσο από τη βούληση του ανθρώπινου νου όσο
και από τη δύναμη της τεχνολογίας. Με κίτρινα μάγουλα από τη χολή, ξεμπάρκαρε
οριστικά στο λιμάνι της Αμβέρσας.
Πέρασε και από τα βαριά
βιβλία του Θείου Καρόλου για ένα διάστημα. Κεφάλαιο, πάλη των τάξεων,
οικονομισμός, ελευθερία, ο άνθρωπος πρωταγωνιστής του βίου και της ιστορίας του.
Μα εκεί, χρειάζονταν πολλοί. Δεν είχε χρόνο.
Με τον κλήρο δεν τα πήγαινε
καλά, τον ερέθιζαν οι αταβιστικές τους αναλύσεις, οι γλυκερές, εφησυχάζουσες
θεωρίες τους, που μύριζαν μούχλα και λιβάνια.
Έτσι με τον καιρό να περνά, δούλεψε
λίγα χρόνια στο Βέλγιο πλάι σε έναν έμπορο υφασμάτων, τα πρωινά έκλεινε τις
συμφωνίες για τις μεταφορές των εμπορευμάτων ενώ το σούρουπο, τριγυρνούσε στα
μπαρ των λιμανιών κι έφευγε σχεδόν πάντα μεθυσμένος την αυγή. Ήξερε όμως πως δεν
θα μπορούσε να ξεγελά τη μοίρα του για πολύ. Εκείνος, που μισούσε τόσο πολύ τη
λέξη αυτή, είχε βουλιάξει στην πιο χαμερπή της συνήθεια, την αποχαύνωση.
Το ‘βλεπε πια καθαρά το
σταυροδρόμι που φανερωνόταν μπροστά του, τον δρόμο τον ήξερε από παλιά κι ας μην
τολμούσε να το ομολογήσει. Μια νύχτα σκοτεινή, χωρίς φεγγάρι, βρήκε το θάρρος
κι ανέβηκε στην γέφυρα που ένωνε τις όχθες του ποταμού Σχέλντε, βούτηξε στα κρύα του νερά και έγινε ένα με τη
γεωγραφία των άστρων.
Εντροπία**.
*Ισχυρό
θαλάσσιο ρεύμα στο βορειοδυτικό Ειρηνικό, που μεταφέρει θερμό νερό από τους
τροπικούς προς τα βόρεια. Η ονομασία είναι γιαπωνέζικη και σημαίνει “μαύρο
ρεύμα” από το βαθυγάλαζο χρώμα που παίρνουν τα νερά του. Οι συνέπειες του Kuro
Siwo είναι γενικά ευεργετικές (εξασφαλίζει εύκρατο κλίμα στις περιοχές που
βρέχει).
**Στις φυσικές επιστήμες η
εντροπία αναπαριστά ένα φυσικό μέγεθος που μετρά την βεβαιότητα ενός
συστήματος. Δηλώνει ότι σε ένα κλειστό σύστημα η διαθέσιμη ενέργεια δεν μπορεί
να αυξάνει. Αποτελεί στην ουσία ένα φράγμα δυνατοτήτων. Ταυτόχρονα με τη
θερμοδυναμική , υπάρχει και η λογική εντροπία η οποία λίγο-πολύ χρησιμοποιείται
για να δηλώσει το μέτρο της αποδιοργάνωσης ή της αταξίας ή της τυχαιότητας σ’
ένα σύστημα.
Σπύρος Στογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου