ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΜΕΡΑ

Ιούνης και μετράει 28. Τόσες και οι ανάσες που μέτρησα και δεν μπόρεσα να πάρω. Έχει Κυριακή. Κυριακή με δύσπνοια. H επίσημη έναρξη της εποχής έχει ήδη ξεκινήσει.

Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα. Ή … Σήμερα μάλλον είναι μια άσχημη μέρα. Σήμερα σίγουρα είναι μια περίεργη μέρα. Υπερτιμημένη Κυριακή για το τίποτα.

Φοράω το ίδιο ηλίθιο  T-Shirt. Μπουκώνω το στόμα μου με οδοντόκρεμα μέντα. Λούζω το πρόσωπό μου με γαλάκτωμα. Μυρίζω ρόδι. Δοκιμάζω λίγο από τον μέτριο καφέ μου. Όλα μέτρια είναι. Ανάβω ένα τσιγάρο, από αυτά που λέω κάθε Δευτέρα πως θα κόψω. Παίρνω ηχηρή εισπνοή. Στριμώχνω, τακτοποιημένα κουτάκια στο μυαλό μου τις σκέψεις μου. Να μπω σε λειτουργία. Το χέρι πάει να γράψει. Να σου γράψει. Πάει καιρός, που έχω χάσει τη φόρμα μου. Ξέρεις πόσα χαρτάκια έχω πετάξει σε καλαθάκια που φροντίζουν τα άχρηστα; Τα άλλα τα ηλεκτρονικά σε κάδους ανακύκλωσης; Πρέπει να σου γράψω μια ιστορία πριν χάσω το μήνα. Μα δεν ξέρω να πω καμιά ιστορία…

Τα μπαλκόνια των σπιτιών στριμώχτηκαν από απλωμένες μπουγάδες σε τεντωμένα σχοινιά. Τεντωμένα και τα νεύρα του απέναντι ημίγυμνου κυρίου, που χωρά - δεν χωρά μεταξύ ασπρόρουχου και φίκου, παλεύει να βρει το σήμα στο κινητό. Το διπλανό διαμέρισμα θα σκάσει από την ξεχασμένη χύτρα ταχύτητας.

Ο αδέσποτος σκύλος γαβγίζει, ξερογλείφοντας αποφάγια. Μια γάτα ξαπλωμένη ανάσκελα στην προστατευτική σκιά της πιλοτής, κάτω από το προειδοποιητικό σημείωμα ‘’απαγορεύονται οι γατοτροφές’’ , περιμένει να την ταΐσουν. Ο κάδος της γειτονιάς καπνίζει ιπτάμενη γόπα. Δίπλα ένας κουρασμένος, μαύρος δερμάτινος καναπές, περιμένει να βρει σπίτι καινούργιο, ένα παπούτσι που έχασε το ζευγάρι του, ένας ανεμιστήρας που ξέμαθε να παίρνει στροφές.

Οι καθυστερημένοι στο ραντεβού τους, ανοίγουν υποτασικό βήμα για τις συναντήσεις. Αναπνέουν με μάσκα. Χειραψίες με το γάντι βιαστικές, αγκαλιές πλαστικοποιημένες. Σχέσεις πλαστικές. Σχέσεις αποστειρωμένες. Σχέσεις από απόσταση. Σχέσεις αναπνευστικής ανεπάρκειας. Σ’ αγαπώ με μηχανική υποστήριξη.

Οι ταβέρνες γεμίζουν. Μάξι καύσωνες με μίνι φούστες. Το αλκοόλ ρουφάει ανθρώπους. Πλοία σαλπάρουν. Τα βράχια εξαντλούνται από τα χτυπήματα της θάλασσας. Οι μπέμπηδες ασφαλείς μες τα σωτήρια πολύχρωμα μπρατσάκια τους, τρέφονται με αλάτι κολυμπώντας σε παραφουσκωμένες θαλάσσιες κοιλιές. Οι μαμάδες δυσανασχετούν. Τρέχουν από πίσω τους να τα μπουκώσουν με δροσιστικό γιαούρτι. Το φτύνουν. Τρώνε άμμο. Οι μπαμπάδες κερδίζουν αυτιστικές νίκες σε διαδικτυακά παιχνίδια. Οι πιο σαλταρισμένοι συζητούν πώς θα αλλάξουν τον κόσμο. Το πιο όμορφο κορίτσι που είδα ποτέ στη ζωή μου, τρώει αχόρταγα το αντηλιακό με άρωμα καρύδας. Ένα αγόρι της χαϊδεύει απελπισμένα τον εύθραυστο λευκό λαιμό της.

Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό…

Καλοκαίρι του 2 χιλιάρικα και 20. Τι θα πάρετε; Μια πολλή Κυριακή με  μπόλικο τίποτα. Κι έναν αναπνευστήρα.

Οι απαντήσεις είναι σαν τους ανθρώπους. Άλλες φορές περισσεύουν, άλλες φορές ελλείπουν.

Κάποτε με ρώτησες πόσα λίτρα αλκοόλ χρειάζεται ο άνθρωπος για να πέσει σε κώμα. Εσύ… ξέρεις να μού πεις; Πόσες ρουφήχτρες χρειάζονται να χορέψουμε στη δίνη τους για να εξαϋλωθούμε;
ΜΑRY GEO