Μπαρμπέρικον ο μπαρμπα-Κώτσος, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη.

Έχω μόλις βγει απ’ το Hondos και είμαι πανευτυχής γιατί έχω βρει μισή τιμή, μια βαφή της Loreal, 2.10 μαύρη κάργα ρε μάγκα σαν καράμπογια που ‘λεγε κι ο Μπάμπης στην παλιά τη γειτονιά και μια οχτάρα πάλι Loreal κομοδινί ανοιχτό  για να τα κάνω μαύρα με κομοδινί ανταύγειες.

Είπα όμως παλιά γειτονιά και για να μη σε μπερδέψω καρντάση μου, εννοώ την ίδια γειτονιά με τη σημερινή ακριβώς. Απλά τότε είχε τριάντα μονοκατοικίες κι ένα τριόροφο ενώ σήμερα έχει τριάντα πολυκατοικίες κι έμεινε μόνο το τριόροφο να μας τη θυμίζει.

Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις, Του Σπύρου Στογιάννη.

Γυρεύω ακόμα εκείνη την Άνοιξη των παιδικών μου χρόνων, τη φασματική, κι ας ξέρω ότι τρέφεται από το αίμα μου, καθώς πασχίζω να βαδίσω στους πευκόφυτους νευρώνες του νου μου. Χορτάριασαν οι θύμησες, έβγαλαν κάτι θεόρατα κατακόκκινα αγκάθια, μάτωσαν τα χέρια τ’ ανυπεράσπιστα. Βόλτα με το ποδήλατο δίχως φρένα, γρατζουνισμένα γόνατα, σ’ έναν τραχύ κατήφορο μες’ στο δάσος.

«Ό,τι κι αν σου γράψω δεν θα καταλάβεις». 

Όλα βαίνουν αφιλοκερδώς εναντίον μας, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

    Σήμερα θα θίξουμε ένα παλαιότερο θεματάκι που υπάρχει στον χώρο του θεάματος και της τέχνης, της σόουμπιζ που λένε και στα χαμηλότερα στρώματα της άδικης τούτης κοινωνίας.

    Λέω παλαιότερο για να μην πω αρχαίο διότι είμαι σίγουρος ότι υπήρχε από τότε που η σόουμπιζ γέμιζε πέτρινα θέατρα με άριστη ακουστική και ο από μηχανής θεός ήταν πράγματι μια μηχανή.