Παρέλαβα καμμένη γη. Και την έκανα οικόπεδα. (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη)

Kάθε φορά μετά από κάποια τραγωδία, που μπορεί να είναι ένα τροχαίο με πολλά θύματα ή ένα ναυάγιο ή ας πούμε οι φωτιές στην Ηλεία και πιο πρόσφατα στην Αττική, έπεται η τεράστια εκμετάλλευση αρχικά από τα τηλεοπτικά μέσα και κατόπιν από όλο τον τύπο.

Αμέσως μετά έρχεται η εκμετάλλευση από τους πολιτικούς οι οποίοι στην αρχή λένε ότι «δεν είναι ώρα να μιλάμε για ευθύνες, ας σκύψουμε πάνω απ’ τα θύματα» και αμέσως μετά αρχίζει το ξεκατίνιασμα. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι τόσο αργό, βρωμερό και διεφθαρμένο που αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει τις πρώτες ώρες. Αμέσως μετά ο κάθε μπάσταρδος επιτίθεται στον απέναντι μπάσταρδο με σφοδρότητα και ατιμία προσδοκώντας να αλιεύσει τα πολυπόθητα ψηφαλάκια.

Aλέξη,(του Φώτη Βεζυργιαννίδη)

πάλι εγώ θα σε πω τι να κάνεις. Τους έχεις όλους τους συμβούλους με τους παχυλούς μιστούς και το μόνο που κάνουν είναι να φαρδαίνει ο κώλος τους απ’ τις ατέλειωτες ώρες που στρογγυλοκάθονται σε πανάκριβες, περιστρεφόμενες, δερμάτινες, καρέκλες γραφείου.

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ, (Του Σπύρου Στογιάννη)

Υπόγειο ποτάμι κυλά ορμητικό

κάτω από τους λαξευμένους πόθους μας,

Τραντάζει τα σωθικά, τυλίγεται σε νήμα αξεδιάλυτο.

Πίδακες νερού εκτοξεύονται από τις ραφές των ενοχών μας,

MR MOJO

00:27. Η συναυλία τελείωσε. Το μπάσο και την κιθάρα πλήγιασε η πένα. Η ντραμς φόρεσε την μπότα της κι έφυγε ανακουφισμένα κουρασμένη. Άπνοα τα πνευστά. Τα πλήκτρα μούδιασαν στα δάχτυλα. Το μικρόφωνο κοκαλωμένο ξάπλωσε στη σκηνή. Το λάιβ νετάρισε. Η φωνητική χορδή έπεσε σε αφωνία. Λίγα δεύτερα πριν ήταν η ίδια που τα έδινε όλα. Ο αφιλόξενος ηχολήπτης έκλεισε τα φώτα. Ο ουρανός ψιχάλες κερνάει. Λυπάται για τη μουσική Του. Ήθελε κι άλλο. Απλώνω χέρι. Να μαζέψω άτακτο νερό, ουράνιο. Να σ’ στο φέρω…  
On stage...

ΣΑΓΗΝΗ. (Του Κωνσταντίνου Δαφνά)

Το είχε καταλάβει καλά. Το πόση δύναμη θα μπορούσε να κρύβει η σαγήνη της. Πόσο εξουσιαστική θα μπορούσε να γίνει. Με μία κίνηση, με μια στάση του σώματός της. Με ένα της βλέμμα της. Ένιωθε ότι μπορούσε να παραβιάζει τα όρια του Άλλου. Να τον κυριεύει. Ήθελε να παίζει. Ναι αυτό. Ήταν ένα παιχνίδι για εκείνη. Εξουσίας και ελέγχου. Ένα διαρκές πέρασμα από την επιθυμία στην ηδονή. Δεν επέτρεπε κανένα άλλο τρόπο. Μόνο αυτόν. Κάθε φαντασίωσή της ήθελε να την πραγματοποιεί. Να γίνεται πράξη. Αλλά δεν της έφτανε μόνο αυτό. Ήθελε συνεχώς να ανακαλύπτει καινούριες φαντασιώσεις… πιο δυνατές και πιο έντονες. Σαν μια γλυκιά καταναγκαστική επανάληψη. Όμως κάτι δεν της άρεσε…. Δεν μπορούσε να την ικανοποιήσει.