MR MOJO

00:27. Η συναυλία τελείωσε. Το μπάσο και την κιθάρα πλήγιασε η πένα. Η ντραμς φόρεσε την μπότα της κι έφυγε ανακουφισμένα κουρασμένη. Άπνοα τα πνευστά. Τα πλήκτρα μούδιασαν στα δάχτυλα. Το μικρόφωνο κοκαλωμένο ξάπλωσε στη σκηνή. Το λάιβ νετάρισε. Η φωνητική χορδή έπεσε σε αφωνία. Λίγα δεύτερα πριν ήταν η ίδια που τα έδινε όλα. Ο αφιλόξενος ηχολήπτης έκλεισε τα φώτα. Ο ουρανός ψιχάλες κερνάει. Λυπάται για τη μουσική Του. Ήθελε κι άλλο. Απλώνω χέρι. Να μαζέψω άτακτο νερό, ουράνιο. Να σ’ στο φέρω…  
On stage...

Να γίνεις καλά.

Νερώνειοι ειδικοί, νοσοκόμες με λευκές ποδιές καίνε το εξόφθαλμο κακό.  Κι εγώ κατουρημένος από φόβο μπροστά στον κίνδυνο. Παίρνω τα κουβαδάκια μου στις παραλίες και φτιάχνω βουνά. Από προβλήματα. Κι όταν πέσει η κορυφή από ένα βουναλάκι, εγώ το ξαναχτίζω.

Όλα τα παιχνίδια περιέχουν την ιδέα του θανάτου…

Οι ψυχές των ανθρώπων μυρίζουν πάλης ξεκίνημα προηγούμενων, γνώριμων σωμάτων.

Τα λόγια των ανθρώπων μυρίζουν ψεύτικο, φρεσκοποτισμένο χώμα ληστρικής αγάπης.

Τα μάτια των ανθρώπων μυρίζουν πληγωμένο δέρμα από φαρέτρες ευνουχισμένων ονείρων.

Τα χέρια των ανθρώπων μυρίζουν τα πληρωμένα σφαγιάτικα ευκταίας ανταλλαγής.

Τα βήματα των ανθρώπων μυρίζουν λιγδερά, παρελθοντικά μίλια ανυπόταχτων πόθων.

live alive...
She cried.

                                           Mary Geo