ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ, (Του Σπύρου Στογιάννη)

Υπόγειο ποτάμι κυλά ορμητικό

κάτω από τους λαξευμένους πόθους μας,

Τραντάζει τα σωθικά, τυλίγεται σε νήμα αξεδιάλυτο.

Πίδακες νερού εκτοξεύονται από τις ραφές των ενοχών μας,

Χορεύοντας και αψηφώντας τα ανθρώπινα μέτρα.

Οι ρίζες του βαθιές και ανεξερεύνητες

φτάνουν ως την απαρχή του νου,

Μέσα σε νεράιδες και ξωτικά, ανατινάζονται εκστατικά,

παίρνουν ζωή από τους μύθους της γιαγιάς

ένα βράδυ κάτω από τα άστρα,

όπως τότε, ξαπλωμένοι στην κουρελού

την υφασμένη από τα παιδικά μας χρόνια.

Νερό κελαριστό χαϊδεύει τα αυτιά,

Σκαρώνει χαϊκού στις κοψιές των χεριών μας

μοιράζοντας το βιος του ανθρώπου όπως του αρμόζει

«Σοφιστείες και ψέματα», θα πεις πάλι, φίλε μου

Ότι αξίζει θα χαθεί, κι εσύ θα τρέχεις να προλάβεις τη μοιρασιά

Ανήμπορος να πετάξεις από πάνω σου

τα βάρη του κόσμου τούτου.

Οι ρήτορες θα χλευάζουν τις βολές σου,

κι ούτε ένα δάκρυ δεν θα φυλάξουν για το σαρκίο σου.

Θραύσματα μνήμης

που δεν αρκούν για ένα ταξίδι στα ανοιχτά.

Χιλιάδες σώματα πορεύτηκαν για χρόνια

μέσα στις γενιές των φόβων κι άλλαξαν μορφή.

Τα νερά του μετέφεραν μια θάλασσα προγόνων

και φωνάζουν: «Μείνε!

Μείνε να τελειώσεις μια ξένη υπόθεση !

Σε δεσμεύει το αίμα!»

Κι όλο το ποτάμι θα φουντώνει από τη μια του κοίτη και θα κοιλοπονά

ώσπου να γεννηθούν τ’ αδέσποτα όνειρα σου,

παιδιά μιας συνεύρεσης με το εντός σου φώς.

Σπύρος Στογιάννης