ΣΑΓΗΝΗ. (Του Κωνσταντίνου Δαφνά)

Το είχε καταλάβει καλά. Το πόση δύναμη θα μπορούσε να κρύβει η σαγήνη της. Πόσο εξουσιαστική θα μπορούσε να γίνει. Με μία κίνηση, με μια στάση του σώματός της. Με ένα της βλέμμα της. Ένιωθε ότι μπορούσε να παραβιάζει τα όρια του Άλλου. Να τον κυριεύει. Ήθελε να παίζει. Ναι αυτό. Ήταν ένα παιχνίδι για εκείνη. Εξουσίας και ελέγχου. Ένα διαρκές πέρασμα από την επιθυμία στην ηδονή. Δεν επέτρεπε κανένα άλλο τρόπο. Μόνο αυτόν. Κάθε φαντασίωσή της ήθελε να την πραγματοποιεί. Να γίνεται πράξη. Αλλά δεν της έφτανε μόνο αυτό. Ήθελε συνεχώς να ανακαλύπτει καινούριες φαντασιώσεις… πιο δυνατές και πιο έντονες. Σαν μια γλυκιά καταναγκαστική επανάληψη. Όμως κάτι δεν της άρεσε…. Δεν μπορούσε να την ικανοποιήσει.
Ένιωθε κάτι κλειδωμένο να είναι μέσα της. Ένιωθε η ίδια κλειδωμένη. Αν και η ίδια εξουσίαζε, ένιωθε εξουσιασμένη. Εγκλωβισμένη μέσα στα δικά της όρια και φραγμούς. Τι ειρωνικό. Να εξουσιάζει και ταυτόχρονα  να νιώθει εξουσιασμένη, από την δική της σαγήνη να σαγηνεύει τον Άλλον.  Κατάλαβε πως θα πρέπει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από αυτό. Να επιτρέψει και στον Άλλον. Να αλληλοκατέχονται. Ελεύθερα. Χωρίς φραγμούς. Να ενωθούν. Να νιώσει  την αλήθεια της και την αλήθεια του. Σ΄ ένα κοινό χώρο επιθυμίας. Όπου οι ρόλοι να εναλλάσσονται. Χωρίς φόβο. Μια διαρκής διδαχή. Όχι μόνο στην ηδονή του σώματος  αλλά και στην ευχαρίστηση της ψυχής.

                                                           Κωνσταντίνος Δαφνάς.