Κάγκελα παντού. Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Κάνοντας βόλτα το Σαββατόβραδο στην παραλία της Θεσσαλονίκης, μέσα στην τουριστική περίοδο ανάμεσα στους σαλονικιούς, τους Έλληνες τουρίστες και τους ξένους τουρίστες, βλέπεις τους Σύρους πρόσφυγες να μοιράζονται το ίδιο πλακόστρωτο, το ίδιο φεγγαρόφωτο, την ίδια μπόχα του Θερμαϊκού και φυσικά τις ίδιες λιχουδιές των μικροπωλητών της παραλίας.

Το μυαλό σου θέλοντας και μη, σε πάει πίσω στις δύσκολες μέρες του πρόχειρου τεντομαχαλά της Ειδομένης, τότε που χιλιάδες πρόσφυγες περίμεναν να ανοίξουν τα σύνορα και να πάρουν το δρόμο για την κεντρική Ευρώπη, δρόμο προς την πρόοδο και την ευημερία.

Ο Freud και το A Game of Thrones. Του Γιάννη Δεληγεώργη

Διαβάζοντας το ομώνυμο έργο του George R.R. Martin και με αφορμή τη φιλία δύο βασικών χαρακτήρων του πρώτου μέρους, του Eddard Stark και τον Robert Baratheon οδηγήθηκα σε κάποιες σχετικές σκέψεις.

Από την αρχή βλέπουμε πως ανάμεσα στους δυο άρχοντες ο Eddard είναι η φωνή της λογικής, μετρημένος, με προσήλωση στους κανόνες και στα πρέπει, προσπαθεί όσο είναι δυνατόν να καλμάρει τον παρορμητικό Robert και να τον ωθήσει να σκεφτεί λογικά. Ο βασιλιάς πάλι είναι ακριβώς ο αντίθετος χαρακτήρας από ότι ο βόρειος φίλος του: έντονα παθιασμένος με ό,τι κάνει, ορμητικός και παράφορος. Από εκείνους τους τύπους που περηφανεύονται πως η υπομονή δεν είναι ανάμεσα στις αρετές τους. Μέγιστος φαγάς (κάπως έτσι έχε αποκτήσει μια τεράστια κοιλιά), πότης και γυναικάς που έχει γεμίζει τον τόπο με νόθα παιδιά, έχει καταντήσει από περίφημος πολεμιστής σε ένα παρηκμασμένο βασιλιά που δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει αλλά μόνο για το πώς θα απολαύσει όσο πιο πολύ μπορεί τα οφέλη της εξουσίας του.

TAKE AWAY LIFE… Της Μαρίνας Μάγκλαρη

Θυμάσαι καμιά φορά εκείνον τον χρόνο που δεν τελείωνε ποτέ;
Εκείνον τον χρόνο της παιδικής ηλικίας, με τα ατελείωτα καλοκαίρια, τους άχρονους χειμώνες σε σχολικές τάξεις πλήξης, τα διαλείμματα που χωρούσαν αμέτρητα παιχνίδια;
Τι έγινε μετά;
Κάποιος πείραξε τα ρολόγια, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ή είναι πειραγμένο το πρόγραμμα πλοήγησης σε ενήλικους ιστότοπους

Δεν είναι αυτό που νομίζεις…. Του Κωνσταντίνου Δαφνά.

Αυτό που νιώθουμε είναι πάντα σχετικό με αυτό που φαίνεται; Συμβαίνουν πράγματα στην καθημερινότητα μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους και αναρωτιόμαστε, γιατί ένιωσα έτσι τώρα;  Σαν κάποια περίεργα πράγματα να λειτουργούν στο μυαλό μας. Χωρίς την άδειά μας. Σαν ένα μήνυμα από το παρελθόν, ότι κάτι συμβαίνει. Τι να ‘ναι άραγε; Θα ήταν ωραίο, να έχουμε ένα μυστικό δακτυλίδι αποκωδικοποίησης, ώστε να το καταλάβουμε. Αλλά μάλλον είναι πιο περίπλοκο. Σαν να χρειάζεται ένα ταξίδι, για να καταλάβει κανείς, τι προσπαθεί να πει στον εαυτό του. Και όλα αυτά πολλές φορές με ένα τρόπο επίμονο, επαναλαμβανόμενο, καταναγκαστικό. Σαν να επαναλαμβάνεται η ίδια κατάσταση ξανά και ξανά. Μερικές φορές ζούμε την ζωή μας έτσι. Και μοιάζει να επαναλαμβάνεται εξαιτίας του τρόπου που αισθανόμαστε.

Μικρά μυστικά περιποίησης και ομορφιάς! !! Της Ηλιάνας Βολονάκη

Όταν κοκκινίζει η επιδερμίδα: Το πίτουρο είναι το ιδανικό, για τους ερεθισμούς που προκαλεί, η παγωνιά στην επιδερμίδα. Βράζουμε μια χούφτα πίτουρο σε ένα λίτρο νερό. Το στραγγίζουμε και το προσθέτουμε στο νερό της μπανιέρας.

Για τα κουρασμένα μάτια: Για να διώξουμε εύκολα και γρήγορα τα τυχόν σημάδια κόπωσης ή ερεθισμού από τα μάτια, τοποθετούμε πάνω τους δύο φακελάκια χαμομήλι σε μέτρια θερμοκρασία και παραμένουμε χαλαροί για πέντε λεπτά περίπου.

Ακριβό μου σχολείο. Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Tα σχολεία που πήγα δεν υπάρχουν πια. Τα γκρέμισε η ανάπτυξη.

Ας το θέσω αλλιώς. Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν συνειδητοποιείς ότι τα σχολεία που φοίτησες έχουν γκρεμιστεί.

Το 8^Ο Δημοτικό Σχολείο Νεαπόλεως ήταν ένα διόροφο σπίτι το οποίο νοίκιαζε ο Δήμος και το βάφτισε σχολείο. Η αυλή του δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα δέκα μέτρα μήκος και τα πέντε σε πλάτος. Παρόλ’ αυτά ο μαραγκός της γειτονιάς όταν ήμουν στην έκτη είχε φτιάξει δύο ξύλινες μπασκέτες και αυτόματα η αυλή έγινε γήπεδο μπάσκετ εν έτει 1980, εφτά χρόνια πριν σηκώσει η Εθνική το Πανευρωπαϊκό.

Καπένσια, Το πορτοκαλί χωνάκι του καλοκαιριού. Του Γιάννη Δεληγεώργη

Η Καπένσια (Campsisradicans και αγγλιστί Trumpet Vine ή Trumpet Creeper) είναι πολυετής, φυλλοβόλος, αναρριχώμενος θάμνος.

Είναι ανθεκτικό φυτό και απαιτεί ελάχιστες φροντίδες. Είναι τόσο εύκολο φυτό που έχει διατυπωθεί η άποψη πως αν κάποιος δεν καταφέρει να φροντίσει και την Καπένσια είναι καλύτερα να εγκαταλείψει την κηπουρική οριστικά.

Αναπτύσσεται καλύτερα σε θέσεις με πλήρη ηλιοφάνεια. Μεγαλώνει και σε μερική σκιά αλλά έχει καλύτερη ανθοφορία στον ήλιο.