"Επιστολή no 9" , Της Μαρίνας Μάγκλαρη

Τ' αγόρια
φορούν τις μάσκες τους
Σχεδιάζουν
μεγάλα ταξίδια
στον Ατλαντικό
Υπερκαταδύσεις
από φορτηγά πλοία
Να ταξιδέψουν
τον κόσμο
Να ταξιδέψουν
τον βυθό

 

Βουτούν 
και βγάζουν
"σπάνιες" πέτρες
κοχύλια που "κολλούν"
κομμάτια ξύλο
Να τα μελετήσουν
στο εργαστήριό τους

Και το παιχνίδι
γίνεται ζωή

Ακολουθώ
τα ονειρικά τους ταξίδια

Βουλιάζω στο νερό

Θυμάμαι
ένα παιχνίδι
που έπαιζα μικρή
Ξάπλωνα μπρούμυτα στη θάλασσα
κι έκανα την πεθαμένη
Άφηνα
να με παρασέρνει το ρεύμα
Πολλή ώρα
Μα κανείς δεν ερχόταν
να δει
αν ζω
ή
αν πέθανα στ' αλήθεια
Κι έτσι "νεκρή" άκουγα
τους ήχους
του θανάτου
Υπόγειους
θαλάσσιους
ήχους
μιας άλλης ζωής
νερένιων πλασμάτων
Κρατούσα την αναπνοή μου
Άνοιγα τα μάτια μου
Το φως του ήλιου
τρυπούσε την επιφάνεια
κι απλωνόταν
στον κάτω κόσμο

Όλα κινούνται αργά εκεί κάτω
Τίποτα δεν τα βιάζει

Παρά μόνο η υποψία
κινδύνου

Το ξέρεις πως στον βυθό
ζουν φυτόζωα;
Και στη στεριά
νομίζω

Δεν άντεχα για πολύ
να είμαι "νεκρή"
Γύριζα ανάποδα
Ξάπλωνα στη θάλασσα
σαν αστερίας
Αντίκριζα τον ήλιο
κατάματα
Τον άφηνα
να με κάψει
να με τυφλώσει
ώσπου να μην μπορώ
να δω τίποτα

Κι έτσι
νεκρή ήμουν

- Θέλω να έρθεις να μου πεις
αν ζω ακόμη
ή αν πέθανα

MarMag, "Επιστολή no 9"