Τι
είναι η αλληλογραφία μεταξύ αγνώστων; Έχουν βρεθεί δια ζώσης αυτοί οι δύο
άνθρωποι; Αν όχι, θα βρεθούν; Αν δεν έχουν συναντηθεί, πώς προέκυψε να
αλληλογραφούν; Δεν θα μάθουμε ποτέ… Ο Ιορδάνης Κουμασίδης δεν μας αποκαλύπτει,
πότε, πού, αν και πώς γνωρίστηκαν. Νύξεις μόνο…
Ο αποστολέας μας, ένας συνηθισμένος τύπος, με κάπως περισσότερη κουλτούρα κι ευαισθησίες από το μέσο άνθρωπο. Πρώην κάτοικος ήσυχης γειτονιάς του Παρισιού. Μια νύχτα μπροστά στην είσοδο του απέναντι σπιτιού η γειτόνισσα, -ήταν και παράνομοι εραστές-, ‘’κακοποιούσε’’ σωματικά την ανήλική της κόρη. Η μικρή δεν πλήρωνε καμιά αταξία. Πλήρωνε ότι στεκόταν εμπόδιο στην δραπέτευσή τους. Διέσχισε το δρόμο. Δεν υπήρξαν λόγια, παραινέσεις… Την τράβηξε από το χέρι. Δεν θυμάται τίποτε άλλο. Μόνο ότι το πεζοδρόμιο είχε αιχμηρά στις άκρες κάγκελα. Μετά τα κάγκελα εκείνου του δρόμου, ήρθαν τα κάγκελα της φυλακής!
Τι
να λέει άραγε ο νόμος για περιπτώσεις παρέμβασης για σωτηρία παιδιού από
άρρωστα γονεϊκά χέρια; Φυλακή…
Νυν κάτοικος υπερπόντιου
διαμερίσματος. Το υπέρ καταδεικνύει
την απόσταση, το πόντιο πως είναι
περιτριγυρισμένος από θάλασσα. Από ένα χάρτη καταλαβαίνουμε πως βρίσκεται στη
Μαρτινίκα. Είναι κατάδικος, φυλακισμένος, ζει έγκλειστος στην απομόνωση. Όσο
πιο αποκλεισμένος, τόσο πιο απελευθερωμένος. Ακόμη και στο προαύλιο βγαίνει
μόνος, χωρίς επιτήρηση. ‘’Και να θέλω να το σκάσω πού να πάω’’; Δεν ξέρει καν,
αν εκεί γύρω βρίσκονται και άλλοι κρατούμενοι. Μια εφημερίδα που βρίσκει
παραπεταμένη την ξεκοκαλίζει. Στα μάτια του φαντάζει, φωτογραφία περασμένης
στιγμής. Μόνος επισκέπτης του οι κόκκοι άμμου που φτάνουν μέχρι το παράθυρο του
κελιού του. Του λείπει η μουσική και η μέθη του αλκοόλ.
Ο
‘’Εγώ’’ μπορεί να στέλνει γράμμα μόνο μια φορά κάθε μήνα. Υπογράφει ‘’εγώ’’,
γιατί ώρες ώρες πρέπει να επαναλαμβάνει στον εαυτό του πως είναι ΕΓΩ. Ο
Ιορδάνης Κουμασίδης μας επιτρέπει να διαβάζουμε μόνο τις δικές του επιστολές. Επιμελημένες
κι ερωτικές. Και τούτο δημιουργεί μια επιπρόσθετη μυστηριακή γοητεία. Από αυτές
και μόνο αντλούμε πληροφορίες για τη Ροζαλί, την εμφάνισή της, την ηλικία της,
τη σχολή της, τους έρωτές της, τα διαβάσματα και τα ταξίδια της… Υποκύπτει
διακριτικά στα ερωτικά του καλέσματα.
Το
μοναδικό παράθυρο στον κόσμο του είναι η Ροζαλί. Ο μόνος κρίκος, ο μοναδικός τρόπος
επαφής με τον έξω κόσμο. Το πιο πολύτιμο είναι τα γράμματά της. Τόσο πολύτιμα
που δεν έχουν καμία εμπορική τιμή. Τα φυλάει σαν κάτι μεταφυσικό. Σαν
φετιχιστής, τα χαϊδεύει, τα μυρίζει, τα κατοικεί. Ερωτοτροπεί. Νιώθει
αποδεκτός.
Ξεκάθαρα
μέσα από τα γραψίματα του το ‘’πιάνουμε’’ το ερωτικό τσίμπημα. ‘’Την πρώτη υποτυπώδη υπόμνηση
συναισθήματος’’, που ένιωσε ύστερα από καιρό, όπως λέει. Θα ήθελε να
τελειώσει αυτή η αλληλογραφία με μια συνάντηση! Εγκαρτερεί… φλερτάροντας με την
λογοτεχνία.
Βρίσκονται
στην ίδια χώρα και συνάμα πιο μακριά απ’ όσο μπορεί να βάλει ανθρώπου νους.
Το
βιβλίο αφήνει έναν υπαινιγμό… Θα μπορούσε να έχει τίτλο, ‘’δώδεκα γραμματόσημα
στον τοίχο του Ιορδάνη Κουμασίδη’’.
Δώδεκα
γραμματόσημα στον τοίχο. Δώδεκα χρωματισμοί σε λευκό κελί. Δώδεκα πλοιάρια σε
λευκό ωκεανό. Δώδεκα μήνες στο άπειρο.
Μην
υποτιμάς τα γραμματόσημα. Μην υποτιμήσεις ποτέ τα μικρά στίγματα. Είναι πιο
σημαντικά ακόμη και από τις ίδιες τις επιστολές. Αυτά είναι η απόδειξη ότι
υπάρχει-υπήρξε επικοινωνία.
Θα
συναντηθούν αυτοί οι δύο; Το απρόσμενο θα χαλάσει το αναμενόμενο; Ή ο επίλογος θα είναι η περιπόθητη αντάμωση;
Ποιος
ξέρει… Τι κρύβει το σενάριο , το
μυαλό και η επιθυμία του συγγραφέα…
Δώδεκα
γραμματόσημα. Όσα και οι επιστολές.
Συν ακόμη μία…
Μαίρη Γεωργιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου