Ένας λόγος για να τρέχεις… (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη)

Μετά από μια μεγάλη και επίπονη προετοιμασία έρχεται ο αγώνας. Όσο πιο μεγάλος είναι ο αγώνας τόσο πιο πιο μεγάλη και επίπονη είναι και η προετοιμασία.

Αν προετοιμάζεσαι για πέντε χιλιόμετρα δυναμικού βαδίσματος, η προετοιμασία θα είναι ήπια και σύντομη εκτός αν δουλεύεις τριάντα χρόνια ταμίας σε σουβλατζίδικο ή είσαι οδηγός στη διανομή  μεγάλου εργαστηρίου ζαχαροπλαστικής.

Αν προετοιμάζεσαι για δεκάρι και θέλεις να κάνεις επίδοση κάτω από μία ώρα ενώ ταυτόχρονα δεν διαθέτεις καμία δρομική εμπειρία θα ζοριστείς λιγουλάκι.

Αν προετοιμάζεσαι για ημιμαραθώνιο άσχετα από την χρονική επιδίωξή σου θα ζοριστείς καμπόσο.

Αν ας πούμε είσαι ένας ευκαιριακός δρομέας που γουστάρεις το στάδιο επειδή σ’ αρέσει να χαζεύεις τα μαύρα κολάν και τα καυτά σορτς που φοράνε οι κοπέλες και ταυτόχρονα αποφασίσεις να λάβεις μέρος στον πρώτο σου μαραθώνιο (42.195μ) τότε τον ήπιες στα σίγουρα.

Αν ετοιμάζεσαι να τρέξεις σε έναν αγώνα 107 χιλιομέτρων τότε ετοιμάσου να αναμετρηθείς εκτός όλων των άλλων και με τον πόνο. Ο πόνος είναι το κυρίαρχο στοιχείο στις υπεραποστάσεις. Ένα στοιχείο που είναι παντελώς άγνωστο στους γρήγορους μαραθωνοδρόμους και κάθε φορά απορούν γιατί τρέχουν τόσο αργά οι χαζοί στις υπεραποστάσεις.

Το θέμα μας βέβαια δεν είναι η προετοιμασία ενός αγώνα αλλά το διάστημα που ακολουθεί τον τερματισμό. Διότι για οποιονδήποτε αγώνα κι αν προετοιμαστείς-εκτός από αγώνες σαν το Σπάρταθλο όπου τα πάντα μπορεί να στραβώσουν- πρέπει να είσαι τουλάχιστον χαζός για να μην τερματίσεις.

Διότι τι νόημα έχει να προετοιμαστείς ένα εύλογο χρονικό διάστημα για έναν αγώνα και στο τέλος να μην τερματίσεις; Tρέχουμε για να τρέχουμε και για τη χαρά του τερματισμού. Μερικοί-ορισμένοι τρέχουν για το χρονόμετρο πράγμα που δεν το μέμφομαι αν ας πούμε είσαι 19 χρονών. Αν όμως είσαι 50φεύγα καλύτερα να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό...

Με τα πολλά, έτρεξες, τερμάτισες και τώρα πια είναι μέρες ξεκούρασης. Επειδή μας έχουν πρήξει γενικώς με τα goals και τα achievements αισθάνεσαι ικανοποιημένος που έπιασες τον στόχο που έθεσες.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να ξεκουραστείς. Το είδος της αποκατάστασης είναι μία αιτία τρομερών πολέμων μεταξύ των ειδικών που εμάς θα μας αφήσει παγερά αδιάφορους διότι τρέχουμε για τη χαρά του τρεξίματος, το ξαναλέω. Ο μήνας που ακολουθεί τον αγώνα πρέπει να είναι ένα διάστημα πλήρους αποχής από το τρέξιμο που διαρκεί περίπου δύο μήνες καμιά φορά και τρεις αν ο αγώνας ξεπερνά τα εκατό χιλιομετράκια.

Η χαλάρωση πρέπει να είναι πλήρης και να συνοδεύεται από την λήψη ανθυγιεινών γευμάτων και αν είναι καλοκαίρι από την συνεχή ενυδάτωση με μπύρα, πολλή μπύρα.

Ο μήνας μετά την χαλάρωση-αποκατάσταση είναι ο μήνας του «με συναντώ στον καθρέφτη και με αποφεύγω» ή ο μήνας του «πώς έγινες έτσι ρε ηλίθιε;» και λέγεται και μήνας συνειδητοποίησης. Το κακό είναι ότι αυτός ο μήνας μπορεί να διαρκέσει από μερικές μέρες έως τρεις μήνες ανάλογα με τα κιλά που φόρτωσες στο άλλοτε αδύνατο σαρκίο σου.

Τέλος, μετά από αναβολές επί αναβολών ξεκινά ο μήνας του «ας ξαναγίνω όπως ήμουν» ο οποίος έχει άγνωστη διάρκεια. Ξέρω αρκετούς που βρίσκονται σ’ αυτόν τον μήνα για χρόνια. Αν όμως πάνε όλα καλά, στο σπίτι, στην οικογένεια, στη δουλειά, στο σόι τότε γύρω στα Χριστούγεννα (αν υποθέσουμε ότι ο αγώνας ήταν τον Μάϊο) θα είσαι και πάλι σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο για να αρχίσεις να φορτώνεις χιλιόμετρα τρεξίματος για τον επόμενο στόχο σου.

Εμένα για να πω την αλήθεια επειδή τρέχω από πιτσιρίκος, ο αγαπημένος μου μήνας είναι χρόνια τώρα, αυτός της χαλάρωσης-αποκατάστασης και γι’ αυτόν τον μήνα τρέχω μόνο. Τρέχω επειδή γουστάρω τις μπύρες, τα φυστίκια και τις λιπαρές τροφές. Με λίγα λόγια τρέχω για να γουστάρω. Εξάλλου τι νόημα θα είχε να τρέχει κανείς μόνο και μόνο για το τρέξιμο;

                                                                          Φώτης Βεζυργιαννίδης