"Αγαπημένε γήινε", της Ελένης Παλλέ

Αγαπημένε γήινε, Πόσο θα θελα να κάνω τσουλήθρα... Μου ‘ρθε στο νου εχθές καθώς περνούσα από μια παιδική χαρά. Δε μπορώ να κάνω τσουλήθρα πια, αλλά, ξέρεις πώς είναι τώρα, ποτέ δε βαριέσαι να ονειρεύεσαι.

Ίσως κι εσύ κάποτε να 'θελες να γίνεις αστροναύτης και μάλλον δεν τα κατάφερες.

Πλάκα, πλάκα ωραία φάση να 'σαι αστροναύτης! Αν ήμασταν κι οι δυο θα μπορούσαμε να αιωρούμαστε στο κενό μαζί και να κοιτάμε τη γη από ψηλά. Μπορεί και να χορεύαμε. Έχω καιρό...

Θα βλέπαμε τότε λέει, τη γη, σα μια μικρή φωτεινή μπλε σφαίρα με καφέ και πράσινες σκιές. Και θα ξεχνούσα κι εγώ κι εσύ πως εκεί κάτω, κάποιες φορές, άλλοτε συχνά κι άλλοτε πολύ πολύ συχνά δεν μπορώ να πάω να ψωνίσω κουλουράκια κανέλας από το φούρνο, ή μπαχαρικά απ' το κέντρο της Αθήνας ή να πάω για καφέ χωρίς να αγωνιώ αν θα 'χω εύκολη πρόσβαση στην τουαλέτα άμα με πιάσει κατούρημα.

Τώρα λοιπόν που σε βρήκα, να ίπτασαι μαζί μου στο διάστημα, είπα να τα πούμε λίγο, σαν δυο παλιοί, καλοί φίλοι. Είμαι σίγουρη πως κι οι δύο θέλουμε κάποια στιγμή να γυρίσουμε πίσω στη Γη. Υποπτεύομαι πως και στους αστροναύτες αρέσει το διαπλανητικό ταξίδι ακριβώς γι' αυτό το λόγο: επειδή κάποια στιγμή έχουν να επιστρέψουν κάπου.

Ε, ξέρεις πώς πάει μωρέ... Κανείς μας δε θέλει φοβερά πράματα! Τα προφανή! Πώς να ονειρευτεί κανείς αν δε μπορεί να κάνει τα προφανή... Γι' αυτό ρε συ, τώρα που θα γυρίσουμε πίσω, κάνε μου τη χάρη και μην παρκάρεις στο μοναδικό σημείο πρόσβασης μου για το γήινο σπίτι μου, τη γήινη δουλειά μου ή τη γήινη βόλτα μου... γιατί με κάνεις να νιώθω εξωγήινος...

Κι όχι τίποτε άλλο, αγαπημένε γήινε: Δεν είμαι!