Νύχτωσε νωρίς στην οικουμένη…και φωτιές να καιν τους ζωντανούς», Της Μαρίνας Μάγκλαρη

Κόσμος παντού, πολύς κόσμος και η μοναξιά εκεί, να μη λέει να κάνει ένα βήμα παραπέρα, να μου κόβει τη θέα, μπαστακωμένη μπροστά μου, να μου δείχνει το χειρότερο πρόσωπο, επίδειξη φλερτ και αγκαλιές που το μόνο που μου φέρνουν είναι μια απίστευτη διάθεση εμετίλας και λύπησης.

Σιχάθηκα αυτή την επίδειξη αγκαλιάς, ξέρεις με γουστάρουν πολλές κι εσύ κάτσε μόνη σου και συλλογίσου τι έχεις να γράψεις στον παρατημένο εαυτό σου μόλις κλείσεις την πόρτα πίσω σου.

Διπλή κλειδαριά. Να είμαι σίγουρη πως κανείς δεν θα μπει. Να βάλω κι έναν σύρτη. Έναν χρόνο το σκέφτομαι και δεν το έχω κάνει ακόμα. Όχι έναν, δύο σύρτες και αλυσίδα, να σιγουρέψω την απομόνωση. Δεν γουστάρω ρε κανέναν. Δεν θέλω. Προτιμώ τους σύρτες στην πόρτα μου και τις κλειδαριές από αυτή την ανύπαρκτη σιγουριά της ύπαρξης.

Και με οδηγείς στο ακριβώς αντίθετο από αυτό που επιδιώκεις, είμαι ακόμα πιο σίγουρη για την απόφαση πως δεν σε θέλω, δε σε θέλω. Αυτή η κραυγαλέα άνεση…πόσο μακριά είσαι; Πόσο ψεύτικος; Δεν είχα σκεφτεί να γράψω για σένα ούτε λέξη και να που απόψε οδηγείς εσύ το χέρι μου.

Γιατί λυπάμαι όμως; Για την παραμύθα του κόσμου; Και ποια είμαι εγώ να κρίνω τους άλλους; Μπορώ όμως και το κάνω και θα το κάνω, όσο σκληρή είμαι με εμένα, τόσο σκληρή μπορώ να είμαι και μαζί σας, μακριά νυχτωμένοι και τα λέω όχι από θέση ισχύος. Ξέρω πως είναι να πεθαίνεις από ανασφάλεια και να φοράς κοστούμι βασιλιά. Αλλά τα καινούρια ρούχα του βασιλιά δεν υπάρχουν κι αυτός είναι πιο γυμνός και από την ίδια του τη γύμνια.

Κι εσύ μόνος σου γύρισες σπίτι. Ούτε ένα πήδημα σύντροφε. Και πάνε όλες οι αγκαλιές περίπατο και την ανετίλα τη ρούφηξε η λεκάνη όταν τράβηξες το καζανάκι με τα υπολείμματα του διουρητικού αλκοόλ που συνόδευε πλήρως το cool ύφος και τις μεγάλες χειρονομίες, χέρια πουλιά που τυλίγουν γκόμενες που κι αυτές παίζουν το παιχνίδι είμαι ποθητή, μπορώ να κοιμίσω την ασίγαστη φλόγα της παρθενοξεκωλίασής μου. 

Παραμυθιαστείτε όσο γουστάρετε.

Όταν κλείνει η πόρτα πίσω όποιος είναι να είναι μόνος, μόνος θα παραμείνει.

          Κι εγώ μόνη μου είμαι. Το ήξερα πριν βγω από εδώ μέσα. Μου το κοπανούσα στο μυαλό όλο το βράδυ. Το πήρα μαζί μου όταν κλειδώθηκα στο σπίτι επιστρέφοντας από ακόμη ένα κακοπαιγμένο έργο.

Βαριέμαι πια, απλώς βαριέμαι.

Έχει σκεφτεί κανείς πόσο γοητευτικός είναι όταν δεν προσπαθεί τίποτα; Όταν είναι αυτό που είναι; Και όποιος γουστάρει ρε σύντροφε.

Το χειρότερο όλων είναι να μη γουστάρεις την πάρτη σου εσύ ο ίδιος. Φοράς τα ρούχα που σου πασάρουν οι πεποιημένες φαντασιώσεις πετυχημένης προσωπικότητας και περιφέρεσαι κλόουν δυστυχής εις δυστυχείς κοινωνικάς εκδηλώσεις και φορεμένης περιρρέουσας αποδοχής και επιθυμίας, η οποία έχει την τάση να κάνει φτερά όταν τα όργανα σωπαίνουν και σχολάει η πανήγυρις. Και το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι η πανήγυρις σχολάει πολύ γρήγορα.

Ευτυχώς!

                                                                         Μαρίνα Μάγκλαρη