Η Ελένη σκέφτεται και γράφει: "Τα συναισθήματα" μέρος Β

Αυτή η έκθεση είναι λίγο δύσκολη γιατί έχω γράψει πάλι για τα συναισθήματα. Τώρα που η δασκάλα τα ξαναζητάει πρέπει να σκεφτώ και άλλα. Και τώρα θυμήθηκα ένα άλλο συναίσθημα: το κλάψιμο! 

Αυτό είναι το πιο σπουδαίο από όλα γιατί όλοι το καταλαβαίνουν επειδή έχει δάκρυα. Εγώ όταν είμαι λυπημένη κλαίω. Αλλά κλαίω κι όταν είμαι θυμωμένη, ή κι όταν θέλω να είμαι λυπημένη. Το κλάψιμο καμιά φορά μπερδεύει γιατί όλοι νομίζουν πως είσαι λυπημένος αλλά αυτό μπορεί να είναι ψεματούρα. Γιατί εγώ μια μέρα έκλαψα στα ψέματα που ο Μίμης μου 'φαγε μια πατατούλα. Δε θέλω να μου τρων τις πατάτες μου καθόλου. Κι αυτός μου πήρε μία στα κρυφοφανερά. Κι όταν έκλαψα μού την ξανάδωσε πίσω. 

Το κλάψιμο επίσης είναι καλό γιατί δε χρειάζεται να λες λόγια όταν δεν ξέρεις τι να πεις. Εγώ μια μέρα που δεν ήξερα τι να πω, έκανα λίγο κλάψιμο κι ο μπαμπάς με πήρε αγκαλιά. Μετά κατάλαβα πως το κλάψιμο είναι και λίγο μαγικό γιατί παίρνεις αγκαλιές χωρίς να λες "θέλω αγκαλιά". Όμως δε θέλω και να κλαίω όλη την ώρα γιατί ο Αντώνης με λέει γκρινιάρα κι αυτό δεν είναι ωραίο. Κι εγώ, τώρα, είμαι κάπως πιο μεγάλη και νομίζω πως το κλάψιμο δεν είναι το ίδιο μαγικό όπως παλιά. Δηλαδή μάλλον δε με πιστεύουν και πάρα πολύ. Είπα λοιπόν να δοκιμάσω κάτι άλλο. Θα σας το πω όμως όταν η κυρία μάς ξαναζητήσει κι άλλη έκθεση για τα συναισθήματα. 

Δεν είναι πάντως πιο καλό από το κλάψιμο! Για να ξέρετε...

                                                                          Ελένη Παλλέ

                                               125ο Δημοτικό Σχολείο Αμπελοκήπων

Φωτογραφία: Δημήτρης Μιχαλόπουλος