“ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ”, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ (ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΓΕΩΡΓΗΣ)

Κυκλοφόρησε το 2006, δέκα χρόνια πριν. Κατά τα λεγόμενα του ίδιου του δημιουργού αποτελεί ένα κομβικό σημείο στην πορεία του. Κάτι που γίνεται φανερό και μέσα από το ίδιο το έργο: ξεκινά με ένα μελωδικότατο ορχηστρικό κομμάτι με τίτλο «Νέα Αρχή»και τελειώνει με το ίδιο κομμάτι μουσικά, μόνο που στη δεύτερη εκδοχή του, έχει και στίχους. Μια έξυπνη ιδέα που δίνει στο μουσικό ταξίδι μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Της δουλειάς αυτής είχε προηγηθεί μια πολύ επιτυχημένη δεκαετή διαδρομή που είχε ξεκινήσει δυναμικά με το «Βαλκανιζατέρ», είχε πατήσει γερά με το «Παιχνίδια με τον Διάβολο», είχε εκτιναχθεί με το «Θάλασσα μου Σκοτεινή» από το «Μπραζιλέρο» και κορυφώθηκε με το εξαιρετικό «Δίψα», από το οποίο τα περισσότερα κομμάτια ακούστηκαν στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Και μετά από μια απολογιστική ζωντανή κυκλοφορία («Πάμε Άλλη μια Φορά»), ήρθε το εξίσου απολογιστικό «Ένα Βήμα πιο Κοντά» του 2006 που όμως κοιτά προς το μέλλον. Αν και πρόκειται για μια εξίσου ποιοτική προσπάθεια, δεν ακούστηκε τόσο όσο η προηγούμενη. Το μόνο κομμάτι που έγινε κάπως γνωστό, είναι «Το Ποτάμι». Ίσως αυτό να οφειλόταν στο ότι τα κομμάτια της είναι πιο εσωτερικά, και όχι τόσο εντυπωσιακά με το πρώτο άκουσμα.

Μια πρώτη αίσθηση για το περιεχόμενο του cd, με πολύ πετυχημένο τρόπο στην περίπτωση του, δίνει το εξώφυλλο όπως και το υπόλοιπο artwork. Μια φιγούρα που χάνεται απομακρυνόμενη μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος. Η φωτογράφηση είχε γίνει σε κάποιο χωριό του Πηλίου, από όπου και η καταγωγή του καλλιτέχνη αλλά και το μέρος σύνθεσης των περισσότερων κομματιών. Αντίστοιχα ο ήχος χαρακτηρίζεται από απλότητα και λιτότητα. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι μπαλαντοειδείς στις οποίες κυριαρχούν οι χαμηλοί τόνοι και οι μελωδίες, ενώ τα τύμπανα κάνουν εμφανή την ύπαρξή τους σε λίγα κόμματα όπως και οι ηλεκτρικές εξάρσεις. Όλα τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν ζωντανά στο στούντιο και δόθηκε έμφαση στη φυσικότητα του ήχου με συνειδητή, όπως έχει δηλωθεί, αποχή από την ψηφιακή επεξεργασία. Όπως αποφεύχθηκαν και οι διάφοροι σχετικοί πειραματισμοί μεσάμπλς, λούπες κτλ. Τα συνήθη όργανα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και τύμπανα, μπαίνουν κάπως στην άκρη και τονίζονται το πιάνο, η κλασική κιθάρα ενώ υπάρχουν και σημαντικές πινελιές με βιολί, κλαρίνο, μαντολίνο, ακορντεόν ενώ σε διάφορα σημεία κάνει την εμφάνισή του και ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Μουσικά το «Ένα Βήμα πιο Κοντά» είναι μια δουλειά στην οποία δεν ξεχωρίζουν κάποια κομμάτια και που όπως δήλωσε ο ίδιος ο Πορτοκάλογλου, είναι 14 τραγούδια που ακούγονται σαν ένα. Ένα αυτοβιογραφικό σάουντρακ της ζωής του, όπως και κάθε άλλη δουλειά του.

Στο «Ένα Βήμα πιο Κοντά» συμβαίνει εκείνο το ιδανικό που κάθε μουσικόφιλος θα ήθελε να χαρακτηρίζει κάθε τραγούδι: η μουσική συνοδεύει και αναδεικνύει τους στίχους και με τη σειρά τους αυτοί, δίνουν νόημα και στεφανώνουν τη μουσική αποτελώντας ένα αχώριστο ντουέτο, ένα ζευγάρι ενώ την ίδια στιγμή, κάθε μέρος, και το μουσικό και το στιχουργικό μπορεί να σταθεί με αξιώσεις και μόνο του. Αν και ο δίσκος δεν είναι φανερά concept, έχει κάποιες θεματικές που τον χαρακτηρίζουν. Βασικό του θέμα είναι ο χρόνος. Ο χρόνος, το ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω το, ταξίδι της ζωής και η συνέχειά του μέσα από τις διάφορες φάσεις του που τελειώνουν ενώ άλλες αρχίζουν. Ανάμεσα στις ευκαιρίες που περνούν και αυτές που αναμένονται οι στίχοι του Νίκου Πορτοκάλογλου, άλλοτε μελαγχολικοί και άλλοτε αισιόδοξοι, σε κάθε περίπτωση όμως τρυφεροί, κάνουν έναν απολογισμό και καταγράφουν όλα εκείνα που αξίζει να κρατηθούν στη μήνη και να γίνουν τραγούδι και μελωδία για να ακούγονται ξανά και ξανά. Για τους απολογισμούς και την ανάγκη ανανέωσης (Άντε καρδιά μου) για τις παλιές φιλίες (Κάπου στη Μεσόγειο), για τα άγχη, τις φοβίες και τις ατυχίες που πρέπει να αντιμετωπιστούν (Το Βάρος, Κολλημένο, Μην Τρομάξεις αν Χαθώ), για τις ουσιαστικές σχέσεις που επιμένουν μέσα στο χρόνο (Δεν Κερδίζεις Τίποτα, Δεν Υπάρχει Αλλού, Εμείς οι Δυο, Ένα Βήμα πιο Κοντά), για τον χρόνο και τις αλλαγές που επιφέρει (Όλα Αλλάζουν, Το Ποτάμι) και τις αξίες που μας ενώνουν (Το Δένδρο). Σε κάποια κομμάτια μοιάζει σαν να απευθύνεται στον Θεό (Το Βάρος, Νέα Αρχή) και άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά, εμπνέεται από την Ηράκλειτο και τραγουδά για όλα αυτά που μας φέρνουν πιο κοντά. Και ό,τι μας φέρνει πιο κοντά στους άλλους, μας φέρνει και πιο κοντά στον εαυτό μας, πιο κοντά στην αυτογνωσία. Με το αντίστροφο να ισχύει επίσης. Και αυτό είναι το «Ένα Βήμα πιο Κοντά».

Ένας δίσκος βραδυφλεγής. Ίσως για αυτό να μην βρήκε την ανταπόκριση που του αξίζει στην τόσο βιαστική μας κοινωνία. Ο ίδιος ο δημιουργός του απέφυγε εντέχνως τον γρήγορο εντυπωσιασμό για το απλό και το απέριττο, που ταυτόχρονα κρύβει συνειδητά και μια δεύτερη, βαθύτερη ανάγνωση. Θυμίζει κάπως εκείνο το κόκκινο κρασί που απαιτεί παλαίωση για να ωριμάσει, που χρειάζεται υπομονή για να φανερώσει όλα του τα αρώματα. Έτσι και τα κομμάτια της δουλειάς αυτή του Νίκου Πορτοκάλογλου, χρειάζονται αρκετές ακροάσεις ως κάποιος να μπορέσει να συντονιστεί μαζί τους. Κάποιοι έχουν ήδη όλα εκείνα τα παρόμοια βιώματα και τα συναισθήματα που οδήγησαν τον συνθέτη στην καλλιτεχνική του δημιουργία, αυτοί ταυτίζονται μαζί του εύκολα. Οι υπόλοιποι μόνο μερικά. Μπορούμε όμως να επιστρέψουμε σ’ αυτήν και να ανακαλύπτουμε κάθε τόσο νέα στοιχεία. Για όλους μας, το ‘’ Ένα Βήμα πιο Κοντά’’ είναι έκει και μας περιμένει σαν ένας συνοδοιπόρος να το ανακαλύψουμε σε βάθος και μαζί με αυτό και τον εαυρτό μας, εκεί στο0 τέλος κάποιας διαδρομής αλλά και για μια νέα αρχή.

                                                                              Ι.Χ. Δεληγεώργης