Οι νέοι θα μας δείξουν το δρόμο, (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη).

Από τους πρώτους αναχωρητές που γνώρισα είναι ο Δημήτρης και η Σοφία. Από τους αναχωρητές που γουστάρω εγώ, αυτούς που το παλεύουν εντός των συνόρων με δύσκολους όρους και σε συνθήκες «ελληνικής ανάπτυξης». Όχι ότι έχω πρόβλημα με τα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό. Απλά έχω μεγάλο πρόβλημα με τη νοοτροπία των ξενιτεμένων που μετά από χρόνια γυρνούν στην Ελλάδα με ύφος επιτυχημένου μεγιστάνα και λένε «σκατά τα κάνατε». Ας καθόσουν ρε φιλαράκι να μας έδειχνες τον σωστό τρόπο. Κι αφού τα κάναμε σκατά γιατί δεν κάθισες να κάνεις τα καλοκαιρινά σου μπάνια στην εξωτική Γερμανία;

Οι δύο νέοι άνθρωποι που είναι απλά φίλοι, άφησαν τις δουλειές τους στην πόλη και βρήκαν έναν τρόπο να ζήσουν μέσα στα βουνά. Ορειβάτες και λάτρεις του βουνού καθώς είναι, έψαχναν από καιρό έναν τρόπο να ζήσουν και να δουλέψουν κοντά στη φύση.

Και φυσικά ο ψάχνων βρίσκει που λέει κι ο ποιητής (Φανφάρας μάλλον). Νοίκιασαν έναν παλιό παραδοσιακό ξενώνα στο χωριό Πάδες στην περιοχή της Κόνιτσας και ξεκίνησαν να τον αναβαθμίζουν και να τον κάνουν εκτός από λειτουργικό, πολύ όμορφο και ζεστό. Η φύση στην περιοχή είναι μαγική. Μόλις τρία χιλιόμετρα απ’ το χωριό απέχει ο ποταμός Αώος, άγριος με τις πετρώδεις όχθες του. Αποτελεί αξιοθέατο μοναδικής ομορφιάς μιας και το μονοπάτι μέχρι εκεί περνά μέσα από κατάφυτες πεζούλες με βελανιδιές και διάφορα κωνοφόρα. Το ποτάμι είναι άγριο με τεράστιες πέτρες στις όχθες και στην κοίτη του και τα μάτια σου αντικρύζουν ένα μοναδικό τοπίο, παρθένο και αμόλυντο. Ο άνθρωπος είναι μια κουκίδα σ’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια των βουνών και της φύσης και αισθάνεται πολύ μικρός και ανήμπορος για να χαλάσει αυτή την αρμονία.

Απ την άλλη μεριά του χωριού ξεκινά ο δρόμος αλλά και το μονοπάτι για τον Σμόλικα, το δεύτερο ψηλότερο βουνό της χώρας μετά τον Όλυμπο που φτάνει σε ύψος τα 2.637μ. Αρκετά πριν την κορυφή σε υψόμετρο 2.150μ βρίσκεται η ξακουστή Δρακόλιμνη του Σμόλικα σ’ ένα πανέμορφο πλάτωμα που ήδη είναι παγωμένη τέτοια εποχή και μπορείς να περπατήσεις πάνω στο χοντρό στρώμα του πάγου που καλύπτει την επιφάνειά της. Μαγικό τοπίο, μαγικό βουνό.

Δε θέλω να πω πόση χαρά ένιωσα όταν στο ανέβασμα για τη Δρακόλιμνη συνάντησα τέσσερις δρομείς της περιοχής που έκαναν την προετοιμασία τους για τον αγώνα του Χειμερινού Ενιπέα. Θα πω μόνο πόσο ωραία πέρασα μετά την πεζοπορία στο παραδοσιακό σαλονάκι του Ξενώνα Μunti Smolikas με την ξυλόσομπα και το τζάκι, τις φλοκάτες, τις μαξιλάρες και το φανταστικό φαγητό, το κρασί και το τσίπουρο. Και επειβεβαίωσα για άλλη μια φορά ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τη φύση και το βουνό αγαπούν και την καλή μουσική μα πρώτα απ’ όλα αγαπούν τον άνθρωπο.

Ο Χειμώνας πια μπήκε για τα καλά. Το μυαλό μου όμως είναι πώς να βγω έξω. Και όχι δε με περισεύουν τα φράγκα. Αλλά τα χρήματα που ξοδεύεις σε τέτοιες εξορμήσεις είναι αντιστρόφως ανάλογα με τη χαρά που παίρνεις. Είναι η πιο φτηνή αξιόλογη ψυχαγωγία. Εντάξει, μαζί με το ροκ εντ ρολ.

                                                               Φώτης Βεζυργιαννίδης