Ιστορίες για καλούς μαθητές και λουκουμάδες, (Της Αγγελικής Ρουμελιώτου))

Εμείς οι γονείς ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να αγαπάνε το διάβασμα τα παιδιά μας, να μαθαίνουν πολλά, να έχουν καλούς βαθμούς, να γίνουν καλοί μαθητές. Πολύ καλοί!

Βέβαια, και τα παιδιά το ίδιο θέλουν αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο αγαπάνε και το παιγνίδι, και τον αθλητισμό, και τα ηλεκτρονικά και τις βόλτες, και τα γλυκάκια και την τηλεόραση και, και, και… Έτσι είναι τα παιδιά. Και έτσι πρέπει να είναι για να μεγαλώσουν ολοκληρωμένα.

Σε μια σχολή γονέων άκουσα κάποτε το εξής καταπληκτικό: Όσο πιο πολύ παίξουν τόσο πιο καλοί μαθητές θα γίνουν.

Απλά μαθηματικά!

Γιατί, αν εσύ μανούλα, την ώρα που φτιάχνεις κέικ, έχεις δίπλα σου το μικρό μπόμπιρα και του λες, ένα-δύο-τρία αυγά, του μαθαίνεις μαθηματικά.

Κι αν του λες «δώσε μου το κόκκινο αλεύρι» του μαθαίνεις χρώματα.

Κι αν του λες «ανακάτεψε λίγο ακόμη», του λες  «μην τα παρατάς».

Κι αν του λες «τελειώσαμε τώρα και μαζεύουμε μαζί» τότε του μαθαίνεις να καθαρίζει ότι λέρωσε.

Και όταν του λες «καταπληκτικό κέικ» και ας γέρνει και λίγο τότε του ανεβάζεις την αυτοπεποίθηση. Και την αυτοεκτίμηση. Και όλα αυτά τα όμορφα που έχουν να κάνουν με το να πιστεύεις στον εαυτό σου, στα θεμέλια σου.

Να ένας εκπαιδευτικός ρόλος για μας τους γονείς. Να φτιάξουμε γερά  θεμέλια στα παιδιά μας ώστε να πατάνε γερά στα πόδια τους.

Να μπορούν να χαίρονται με τις επιτυχίες τους όσο μικρές κι αν είναι.

Να μπορούν να μην καταρρέουν με τις αποτυχίες τους όσο μεγάλες κι αν είναι.

Να μπορούν να ξαναπροσπαθούν όσες φορές κι αν γκρεμίστηκαν.

Να μπορούν να βάζουν στόχους.

Να γεμίζουν με περηφάνια γι’ αυτό που κατάφεραν. Ακόμη κι αν αυτό που κατάφεραν είναι ένα κέικ που ψιλογέρνει. Όλα από κει ξεκινάνε.

Από κει αλλά και από τον μπαμπά ή τη μαμά που προτείνουν στο μικρό τους να φτιάξουν μαζί το ράφι που χάλασε, να βάψουν μαζί τον τοίχο που λερώθηκε, να φυτέψουν μαζί μαρούλια, να διαβάσουν μαζί ένα βιβλίο, να κάνουν φανταστικά ταξίδια στο χάρτη και να δούνε εικόνες πόλεων, να δούνε πώς η σόδα «φουσκώνει» το χυμό πορτοκάλι, να βολτάρουν στο μουσείο της περιοχής, να παίξουν με τις λέξεις, να μετρήσουν με χιλιόμετρα, να ταΐσουν τα ζώα… Όλα τούτα και πολλά ακόμη είναι γνώση. Είναι αγάπη για γνώση.

Να λοιπόν μια σπουδαία δουλειά για γονείς: να μάθουμε στα παιδιά το «να αγαπούν να μαθαίνουν» μέσα από τη δική μας στάση και καθημερινότητα.

Βέβαια όλο αυτό για να δώσει καρπούς χρειάζεται μια βάση που είναι η ουσιαστική σχέση, η συναισθηματική φροντίδα, το μοίρασμα που βγαίνει αβίαστα. Να λοιπόν μια ακόμη εργασία μάθησης που έχουμε εμείς οι γονείς: Να χαμογελάμε στα παιδιά μας. Πολύ και συνέχεια και με όλο μας το είναι. Και με αφορμή όλα τα απλά και καθημερινά. Σαν την μαμά που μου έλεγε ότι ένα βραδάκι έφτιαξε με τις τρεις κόρες της… ένα εκατομμύριο λουκουμάδες. Ήθελε, βλέπετε, να γλυκάνει τις μικρές φατσούλες, να τους βάλει και κολατσιό για το σχολείο, να πάει λίγους στον μπαμπά που δούλευε νυχτερινός αλλά και λίγους για τους φίλους του που ξενυχτάνε μαζί του στη δουλειά. «Ένα εκατομμύριο» λουκουμάδες ήρθαν και γέμισαν το σπίτι γλύκα, κανέλες, μέλια, φίλους, φροντίδα για μικρούς και μεγάλους κι έσβησαν κάθε κούραση. Και όχι μόνο αυτά, αλλά χρωμάτισαν και κόλλησαν στο ψυγείο κι ένα μικρό χαρτάκι με κοριτσίστικα γράμματα που έγραφε «μαμά, σ αγαπώ».

Αν αναρωτιέστε αν η αγάπη και τα χαμόγελα και η αυτοεκτίμηση και τα κέικ και οι λουκουμάδες μπορούν να φτιάξουν καλούς μαθητές η απάντηση είναι ότι  μπορούν. Και με το παραπάνω μάλιστα. Γιατί δίνουν τόσο φως στη ζωή των παιδιών, τόση αγάπη, τόση ζωντάνια, τόση χαρά που διψάνε να μάθουν όλο και περισσότερα για τούτο τον τεράστιο όμορφο κόσμο που ξεκινά …μέσα από τα σπίτια τους.

                                                       Αγγελική Ρουμελιώτου

                                                     Κοινωνική Λειτουργός