Τυχερή και Ευτυχισμένη, Του Mike Leigh

Always look the bright side of life

Το 2008, τη χρονιά που κυκλοφόρησε το αριστούργημα του Μάικ Λι (21 παγκόσμια βραβεία σε φεστιβάλ και άλλες 21 συνολικά υποψηφιότητες) η πραγματικότητα δεν ήταν πιο όμορφη και εύκολη, ίσα ίσα που μόλις η Ευρώπη ξεκινούσε να δείχνει τα δόντια της και την εσωστρεφή παρακμή της. Και να που ένας αρκετά εσωτερικός σκηνοθέτης και ταυτόχρονα δραματικός κυρίως στις δημιουργίες του παρέδωσε μια «γροθιά» κυριολεκτικά στην εμμονή πολλών από μας να προσπαθούμε ή να μας επιβάλλεται να στεκόμαστε στην άσχημη πλευρά των πραγμάτων. Σημασία έχει ότι καλά κάνουμε αλλά τι γίνεται με τυχόν «αντισώματα» που χρειάζεται κάποιος για να μείνει σταθερός και λογικός; Πόσοι έχουν πραγματικά τον έλεγχο της διάθεσής τους στα χέρια τους και πόσοι προσπαθούν άραγε να μην κουβαλήσουν τα κοινωνικά απόνερα που φέρνει η μικροαστική νοοτροπία και η παράδοση;

Η 30χρονη Πόπυ (δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η Sally Hawkins στο ρόλο) είναι παιδαγωγός, ελεύθερη (και όχι εργένισσα ή στο ράφι…), περνάει ποιοτικό χρόνο με τις φίλες της, ασχολείται ουσιαστικά με το επάγγελμα της φροντίζοντας να έχει την προσοχή των παιδιών που διδάσκει ενώ ταυτόχρονα διατηρεί ένα μεγάλο ταλέντο: να είναι σε ισορροπία με τον εαυτό της, προσπαθώντας να δένεται με καταστάσεις, με ανθρώπους και όχι με συμβολικές ενέργειες ή με την στειρότητα μιας ωριαίας καθημερινότητας.

Σαν περιγραφή ίσως διαβάζεται αφελής και ιδανική όμως δεν είναι τίποτα άλλο από την δυναμική ενός ανθρώπου που πολύ συνειδητά έχει επιλέξει να ζει καθημερινά όχι καιροσκοπικά και ανεδαφικά αλλά κεντραρισμένα σε προσωπικές επιλογές που κατά τη διάρκεια του σεναρίου αντιδιαστέλλονται αρκετά ρεαλιστικά με αυτές των συγγενών της, των ανθρώπων γύρω της. Η έγκυος αδερφή της που την κρίνει ως ανώριμη επειδή είναι «μόνη», κόσμος που γκρινιάζει, όλοι φαίνονται να θέλουν να μπουν στον κόσμο της, να την αφομοιώσουν, να καταφέρουν να γίνει «δική» τους. Και τελικά κάποιος το καταφέρνει φέρνοντας την σε επαφή με μια πολύ άσχημα πλευρά του ανθρώπου, σχεδόν βίαιη και επιθετική, κάτι που θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στο ψυχισμό της. Και δεν είναι άλλο από ένα πληγωμένο, μόνο άνθρωπο που μισεί τον κόσμο μισώντας τον εαυτό του για τις επιλογές που έχει κάνει και του έχουν γίνει, βρίσκοντας στο πρόσωπο της Πόπυ το «όμορφο» που πρέπει να καταστραφεί, να χαθεί.

Από την ταινία παρελαύνουν εξαιρετικές ερμηνείες, όπως του Eddie Marsan αλλά και feel good στιγμές, ακόμη και συνθήκες που εδώ στην Ελλάδα θα ονειρευόμαστε μια ζωή (π.χ. κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία!). Μέσα από την εναλλαγή κωμωδίας-δράματος ο Μάικ Λι κινηματογραφεί κυριολεκτικά μια προσωπική επανάσταση στοχεύοντας στην ατομοκεντρική δύναμη, στον μεμονωμένο άνθρωπο που επιλέγει τη μονάδα ως βάση για την ομάδα. Ταυτόχρονα δίνεται ένα καλό μάθημα σε όσους πρεσβεύουν πως η ευτυχία, η αρμονία κρύβεται στην οικογένεια, στο ιδιωτικό σύμπαν ενός σπιτιού ή στην ανεύρεση μιας οποιαδήποτε δουλειάς αρκεί να υπάρχουν λεφτά, όλα αυτά ως αυτοσκοπός, γεγονός που τώρα πια συνειδητοποιούμε γύρω μας να είναι μια Σισύφεια πέτρα που περιφέρουν οι περισσότεροι μέχρι να «λάμψει και πάλι η ελπίδα» από έξω. Τι γίνεται μέσα όμως;

                                                                            Στέλιος Μοίρας