Στάση Αμπελοκήπων, (Της Ελένης Παλλέ)

Στάση Αμπελοκήπων. Μετρό. Καθίσαν αντικριστά και κοιτάχτηκαν συνωμοτικά για λίγη ώρα... Ήμουν σίγουρη πως αυτοί οι δυο μοιράζονταν ένα μεγάλο μυστικό. Δεν είπαν λέξη στη αρχή αλλά για κάποιο λόγο ένιωθες το διάλογο μεταξύ τους. Ο ένας γύρω στα 65 με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και μάτια που γυάλιζαν από φόρτιση και ζωντάνια. Ο άλλος στο μεταίχμιο παιδιού-ενήλικα. Εκεί στη κόψη του ξυραφιού. Εφηβάκι! Εκεί που ακούς λούπα την εκνευριστική ατάκα των μεγάλων, λες κι έχουν συνεννοηθεί, "ρε συ, έγινες ολόκληρος άντρας".

Άρχισαν να μιλούν, αργά και σταθερά χωρίς να κοιτάζονται για πολύ. Όσο πρέπει για να καταλάβεις το 'δέσιμό' τους... Εκείνο το δεσμό που δε θέλει υπερβολές, μόνο εκείνες τις σύντομες σπινθηροβόλες ματιές δευτερολέπτων που αρκούν και λεν τα πάντα.

Μια κουβέντα επι ίσοις όροις. Καθαρή. Μιλούν για κάποιον Μπερκ. Κάποιος Δικός τους ίσως. Σα συγγενής. Ένας συνδετικός κρίκος.

Χτυπάει το κινητό. "Η μαμά" λέει ο μικρός. Σκάνε στα γέλια... "Έλα μαμά ερχόμαστε, είμαστε στο μετρό, δε σ’ ακούω". Ξαναγελούν. Κι ο νεαρός γελάει κοιτώντας χαμηλά τα χέρια του που κρατούν ένα λευκοπράσινο κασκόλ. Κι ο γηραιότερος τον κοιτά στο πρόσωπο έτσι όπως κοιτάζει κανείς περήφανα ότι πιο οικείο και αγαπημένο τού χάρισε η ζωή. Και φεύγουν συνωμοτικά έτσι όπως μπήκαν με κάτι να τους συνδέει και κάτι να τους κρατά τόσο ξεχωριστούς κι αξιοπρόσεχτους. Να, σαν ένας παππούς με το εγγόνι του. Ναι, σαν αυτό...

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΑΡΙΟΣ ΛΩΛΟΣ