Poem for a deadend mind…

Σαν μια σπίθα στο σκοτάδι εμφανίζεσαι και χάνεσαι πάλι.

Βουτιά στο κενό, απότομο χτύπημα στο κεφάλι .

Σαν σκιά που ακολουθεί τις ενδόμυχες μου σκέψεις,

ό,τι νιώσω βιάζεσαι να αναιρέσεις.

Η ιδέα σου το μυαλό μου πολυμερίζει.

Ξέρω πως θα σε κοίταζα όσο μπορεί κανείς ν’ αγαπήσει και μπορεί να μισήσει.

Το βλέμμα σου είναι κρύο, μεθοδικό,

ξέρουμε και οι δυο δεν είμαι φτιαγμένη γι αυτό.

Ένας λαβύρινθος με δυο εξόδους.

Ένα σώμα που περικλείει δυο ανθρώπους.

Το νήμα για την έξοδο μονομερές και προκαθορισμένο.

Η μια έξοδος χτισμένη με τσιμέντο και το παιχνίδι από την αρχή χαμένο.

Οι πράξεις σου ουρλιάζουν μακριά σου να τρέξω

Όχι γιατί δεν νιώθω …

θυμάσαι που μου είπες να με προστατεύσω;

Οι λέξεις σου σταθερά ψυχρές και απρόσωπες.

Μα τα μάτια σου αλλάζουν, κάτι κρύβουν. Με μπερδεύουν κάτι μικρές, τυχαίες στιγμές.

Το φως σου που δεν βλέπω το συναίσθημα μαυρίζει.

Το σκοτάδια του μυαλού σου λίγο από μένα σαν να θυμίζει.

Χωρίς προειδοποίηση ή πρόθεση με ανοίγεις και με κλείνεις .

Μεθυσμένη  πάνω στο χειρουργικό σου τραπέζι

μένω δεμένη εκεί, με τα κλειδιά στο χέρι .

Δική μου η ευθύνη, δικό σου το νυστέρι.

Το άγγιγμα σου με ηλεκτρίζει τόσο που ώρες ώρες με φοβίζει.

Κι όμως εγώ θα μπορούσα να σε κοιτάξω όσο μπορεί κανείς να αγαπήσει.. ή και να μισήσει.

Χ.Μ.