Ανασφάλιστος κι Ελεύθερος (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη)

Όλο το σκηνικό ξεκίνησε όταν τα τζιχάντια έριξαν τ’ αερόπλανα στους δίδυμους πύργους, στα πεντάγωνα και δε ξέρω γω που αλλού εκεί στα States. Ναι μωρέ, τότε που μπήκε η άλλη στο μανάβικο στη Μύρινα δέκατη έκτη γενιά μετανάστρια στο New York και φώναζε: «μας χτυπάνε το χώρα μας, μας χτυπάνε το πατρίδα μας» αφού το Ελλάντα το είχε μόνο για να κονομάει τα νοίκια απ’ τις πολυκατοικίες του πατέρα της. Εντάξει να μην ξεφύγω πάλι και αρχίσω να μπινελικιάζω τους Έλληνες της Διασποράς, για την ελευθερία και την ασφάλεια θέλω να μιλήσω.

Τότε λοιπόν αρχίσαν όλα που πέσανε τα αεροπλάνα και ξαφνικά βρέθηκαν όλοι να κοιτάνε στις οθόνες και να μην πιστεύουν στα pixel τους. Και βγήκαν για πρώτη φορά και κάποιοι παπαγάλοι και μίλησαν για ασύμμετρες απειλές και για έναν νέο πόλεμο. Οι ίδιοι παπαγάλοι που ανέλυαν τη 17 Νοέμβρη και το φαινόμενο «τρομοκρατία» βρήκαν ευκαιρία να διαιωνίσουν το είδος τους. Αλήθεια ποια είναι η συνταγή για να πάρει κανείς τον τίτλο του διεθνούς αναλυτή; Μη με πεις οι σπουδές, μη με πεις οι σπουδές. Πες μου οι γνωριμίες, πες μου τα γλειψίματα, οι εκδουλεύσεις πες μου ό,τι θες δεν είναι οι σπουδές. Γιατί σε ένα βράδυ γίνανε ειδικοί στις ασύμμετρες απειλές. Ας γελάσω. Πάλι ξέφυγα όμως.

Από τότε λοιπόν το μεγάλο δίλημμα ήταν το εξής: Ασφάλεια ή Ελευθερία. Και από κει που μερικοί ορισμένοι φώναζαν Ελευθερία ή Θάνατος, μόλις έριξαν μια ματιά στο βιβλιάριο της Εθνικής είπαν να αλλάξουν το τροπάριο διότι και η Ασφάλεια καλή είναι. Σου λέει, εγώ με την Ασφάλεια νταλαβέρια ποτέ δεν είχα είμαι πολίτης ήσυχος και ευυπόλυπτος. Αυτοί που φωνάζουν δυνατά υπέρ της Ελευθερίας όλο και κάποιο πάρε-δώσε έχουν με την Ασφάλεια και τους ασφαλίτες, καμιά σφαλιάρα καμιά κλωτσιά ή και κάνα στρίμωγμα.

Στο φινάλε αδερφέ ποιος είναι πραγματικά ελεύθερος. Ούτε ο Χριστός δεν ήταν καλά καλά που σώνει και καλά έπρεπε να κάνει το θέλημα του μπαμπά του και να σταυρωθεί ενώ, αν ήταν στο χέρι του μπορεί να την έκανε για κυκλάδες μεριά να γνωρίσει και τα ελληνικά νησιά που δεν ήταν και τόσο τουριστικά τότε.

Σήμερα οι μόνοι που αντιστέκονται λίγο είναι οι γύφτοι. Εντάξει μωρέ θα τους πω Ρομά για να είμαι και πολιτίκαλυ κορέκτ. Από δω το πάνε από ‘κει το πάνε λίγο από σχολείο λουφάρουν, λίγο από στρατό, λίγο από εφορία. Μόνο από νοσοκομείο δε λουφάρουν. Αν πας στα επείγοντα είναι γεμάτα από Ρομά. Τζάμπα ξύδι πιο γλυκό κι απ’ το μέλι που λέει κι ένας φίλος.

Εμείς όμως προτιμήσαμε την ασφάλεια καρντάση. Αστυνομική ταυτότητα απ’ τα έντεκα, φορολογική δήλωση απ’ τα δεκαοχτώ. «Το παιδί δεν έχει εισοδήματα μανδάμ, γιατί να κάνει δήλωση;» «Έχει δεν έχει θα κάνει. Έτσι κι αλλιώς παιδί είναι, αποτελεί τεκμήριο»

Ασφάλεια ρε να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο. Παίρνεις ένα μηχανάκι κι αρχίζεις. Άδεια κυκλοφορίας, πινακίδες κυκλοφορίας, αριθμός πλαισίου, αριθμός κινητήρος, ασφάλεια, τέλη κυκλοφορίας, κάρτα καυσαερίων, ΚΤΕΟ, κράνος, γάντια, μπουφάν. Κάτσε ρε μάγκα, είπαμε. Και δεν παντρεύομαι καλύτερα; Και πιο φτηνά θα με βγει και θα τρώω κι ένα πιάτο ζεστό φαί. Ενώ με το μηχανάκι το πολύ-πολύ να γίνω ντελιβεράς σε γυράδικο της κακιάς ώρας.

Βάλε τώρα να έχεις και αυτοκίνητο. Και να είσαι και αρκετά αφελής και να έχεις στο παρελθόν αγοράσει και σπίτι. Ε, δε θέλει και πολύ να τρελαθείς. Όλα αυτά είναι φράγκα. Άλλοτε τα ακουμπάς στον Σαμαρά άλλοτε στον Τσίπρα έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι. Και μη ξεχνάς, είναι  για την ασφάλειά σου.

Κάμερες στους δρόμους, κάμερες στα στενά, κάμερες στα σούπερ μάρκετ (και σ’ αυτά που κλείσανε και σ’ αυτά που μένουν ανοιχτά). Αν είχες μαγαζί με κάμερες θα ήσουν εκατομμυριούχος. Εντωμεταξύ ρε μάγκα τόση κάμερα στα Βέλγια, στα Λονδίνα, στα Παρίσια και στα Βερολίνα ένα μπούστη δε πιάσανε πριν. Όλους μετά τους βρίσκουνε. Τι να το κάνω; Άμα έφαγε ο άλλος τόσα άτομα τι μου ανακοινώνεις μετά το όνομά του; Μαλάκας είμαι, το ξέρω. Περίεργος όμως δεν είμαι καθόλου.

Και για να μην το παρατραβάω θα κλείσω μ’ ένα χιλιοειπωμένο κλισέ: Καλή η Χαλκιδική αλλά σαν την Ασφάλεια δεν έχει.

Υ.Γ. Όπως είδες γιατρέ μου για τα αριστερά πεσίματα στις καταλήψεις τίποτα δε σε είπα, τσιμουδιά. Άσε μην έχουμε τίποτα νταλαβέρια με τις Ασφάλειες καλοκαιριάτικα. Τώρα που το σκέφτομαι κάπου στα κοντά λήγει κι η ασφάλεια του αυτοκινήτου, μη το ξεχάσω και με μείνει ανασφάλιστο.

                                                                         Φώτης Βεζυργιαννίδης

Φωτογραφία, Φώτη Βεζυργιαννίδη