Ακόμη και η Βροχή (even the rain) Της Icíar Bollaín

Ο ομόκεντρος κύκλος της ιστορίας

Ταινία που πρέπει να υπερασπίζεται και εμπνέει.

Η επίσημη πρόταση της Ισπανίας για τα Όσκαρ του 2010, κερδίζει άτυπα πολλαπλά βραβεία πριν ακόμη το πρώτο πλάνο έχοντας βασικές δυναμικές όπως:

Την ιστορία του σημαντικότερου σεναριογράφου αυτή τη στιγμή Paul Laverty (Ο Άνεμος χορεύει το κριθάρι, Ιρλανδέζικος δρόμος). Δύο στιβαρούς πρωταγωνιστές όπως ο Luis Tosar και ο Gael Garcia Bernal, την αφιέρωση της ταινίας στη μνήμη του άξιου θεωρητικού, συγγραφέα και αγωνιστή Howard Zinn (Ο Μαρξ στο Σόχο), μα πάνω από όλα την ίδια την εξιστόρηση μιας μάχης, αυτής των Βολιβιανών απέναντι σε πολυεθνική εταιρεία ιδιωτικοποίησης του νερού, την περίφημη εξέγερση της Cochabamba το 2000 και την τελική επικράτηση των πολιτών!

 
Μέσα από την προσπάθεια ενός νεαρού σκηνοθέτη και του συνεργείου του να γυρίσουν μια ταινία με φόντο την πραγματική ιστορία του πρώτου θιασωτή του οικονομικού ιμπεριαλισμού, Χριστόφορου Κολόμβο, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παρελθόντος τέμνονται δημιουργώντας μια ολοκάθαρη αντιπαραβολή του χρόνου και της καταπίεσης που υφίστανται οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι, ακυρώνοντας την απόσταση, τους αιώνες, τους πρωταγωνιστές.

Έχοντας ως κομπάρσους και ηθοποιούς ντόπιους πολίτες το συνεργείο γίνεται μάρτυρας των αγώνων που κάνουν οι ίδιοι απέναντι σε έναν σύγχρονο κατακτητή, μια εταιρεία και την κυβέρνηση, κάνοντας την ταινία να αναπαριστά την ίδια την ιστορία μπροστά στα μάτια τους, φέρνοντας το παρελθόν των αγώνων τους στο σήμερα.

Με τον ίδιο τρόπο ο Λάβερτυ καταφέρνει να συμπυκνώσει στρατευμένα όλο το νόημα της σημερινή φρίκης, του κορπορατισμού και της αποστέωσης της εργατικής τάξης βάζοντας τους πρωταγωνιστές απέναντι στην ευθύνη τους ως άνθρωποι. Ο κυνισμός του παραγωγού (Tosar) θα δώσει τη θέση του στον αλτρουισμό, ενώ αντίθετα το όραμα του σκηνοθέτη (Bernal) σε αυτό του καλλιτεχνικού εγωισμού προκειμένου να  ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.

Στα 100 λεπτά που διαρκεί η ταινία αυτό που κατασταλάζει είναι η κινηματογραφική διαύγεια της Bollaín που δεν μπλέκει την πλοκή αλλά αφήνεται στην αφήγηση, παραδίδοντας σχεδόν μαθήματα στρατευμένης και διακριτικής τέχνης, δίνοντας φόρο τιμής στα συναισθήματα του πρωταγωνιστή της κάνοντας αυτό που εκείνος δεν καταφέρνει: να πει την αλήθεια για την αποτυχία του ατόμου να εξελιχθεί ως άνθρωπος παρά μόνο ως πληθυσμός.  

Μια ταινία μες στην ταινία. Η ιστορία μες στην ιστορία.

Η δική μας παρούσα μάχη.

Σε μια στιγμή που πρέπει να κάνουμε τη συνείδηση μας Αντίστροφη Μέτρηση.

                                                           Στέλιος Μοίρας

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία:Διακηρύξεις Ανεξαρτησίας, Ζίν Χάουαρντ, Εκδόσεις Εξάρχεια, 2009 
Το Δόγμα του Σοκ, Κλάιν Ναόμι, Εκδόσεις Λιβάνη, 2007