ΛΟΥΔΙΑΣ… (Tου Φώτη Βεζυργιαννίδη)

Ήμαστε στην αυλή του Αντρέα. Θα ‘τανε ’85. Μπορεί και ’86. «Φέρε λίγο την κιθάρα σου ρε να μας παίξει τίποτα ο Παναγιώτης» με λέει ο Αντρέας.  «Αφού ρε έχει μόνο τέσσερις χορδές» απαντάω και «δεν πειράζει φέρ’ τη» με κόβει ο Πάνος. Συναθλητές και οι τρεις στο στίβο του ΠΑΟΚ ανακαλύπταμε το ροκ -εγώ κι ο Αντρέας- μέσα απ’ τα παλιά των Scorpions και των Purple (Περ-πολλ που λένε οι Κυπραίοι) και φτάναμε μέχρι τους Metallica.

Δεν ήξερα όμως ότι ο Πάνος παίζει κιθάρα. Του φέρνω λοιπόν την κλασική Eco του πατέρα μου με τις τέσσερις χορδές και ω τι θαύμα, ο Πάνος παίζει μπλουζ! Μπλούζ με τέσσερις χορδές! Αργότερα βέβαια καταλάβαμε όλοι ότι δεν χρειάζεται καν χορδές για να παίξεις μπλουζ, αρκεί να βγαίνει από μέσα σου. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να παίζει.

Κείνη τη μέρα είχε έρθει στο σπίτι του Αντρέα για να του δώσει έναν δίσκο με κάποιον τύπο απ’ το Τέξας που έπαιζε μπλουζ, νέο όνομα πολύ ελπιδοφόρο κι έναν ακόμη του Roy Buckanan. Ο πρώτος δίσκος ήταν το περιβόητο Texas Flood του Stevie Ray Vaughan και ήταν ο δίσκος που άλλαξε τις μουσικές μας συνήθειες, τις προτιμήσεις, ο δίσκος που μας έκανε να διψάμε συνέχεια για μουσική καλή, καλύτερη και ακόμα πιο καλή.

Έπειτα χαθήκαμε για λίγο με τον Πάνο, μετά τον πέτυχα μια μέρα να τραγουδάει με μια ακουστική κιθάρα ζωντανά στο στούντιο-υπόγειο-μονοκατοικία του ραδιοφωνικού μας σταθμού. Μουσικές Επιλογές Θεσσαλονίκης. Ο Πάνος πέρασε από ‘κει αρχές του ’88 και άφησε προίκα μια δεκάρα κασέτα (σπανιότατη-κασέτα διάρκειας δέκα λεπτών) στην οποία είχε ηχογραφήσει τον «Βρασίδα» ένα ελληνικό country τραγούδι  με κιθάρα και φωνή δική του καθώς και με τη συνοδεία-σολάρισμα ενός μπουζουξή φίλου του.

Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια και μια μέρα στη δουλειά ένας άλλος Παναγιώτης τρελαμένος κι αυτός με το ροκ είχε βάλει ένα CD στο γραφείο του και μου λέει: «Σου θυμίζει κάτι αυτό το τραγουδάκι;» και μου βάζει τον «Βρασίδα» παιγμένο με μπάντα ολόκληρη με ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς και μπάσο και φυσικά χωρίς μπουζούκι!

-Αυτός είναι ο Βρασίδας ρε του Πάνου του Βιολιστή, που το βρήκες αυτό το τραγούδι;

-Σειρά δεν ξέρω τι λες εσύ, αυτός είναι όντως ο Βρασίδας αλλά η μπάντα λέγεται Λουδίας.

Λουδίας λοιπόν και Παναγιώτης Βιολιστής. Ή σκέτος Λουδίας. Όλοι πια έτσι τον φωνάζουμε. Έτσι συμβαίνει με τους μουσικούς που ταυτίζονται με την μπάντα τους. Ο Βρασίδας του ήταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα να παίζω και να τραγουδάω. Στο ίδιο CD τραγούδησε τα «Λιπάσματα» και στο επόμενο τον «Ρουφιάνο» που θα ‘πρεπε να παίζεται κάθε φορά μετά τον εθνικό ύμνο. Εγώ μπορεί να μην ξέρω γιατί αλλά πολλοί από εσάς ξέρετε. Ο Λουδίας πήγε και στο Φεστιβαλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με τον «Χρόνο- Αούα» για την εμπειρία. Κι όταν τον στρίμωξε η δισκογραφική μετά τον πρώτο δίσκο έγραψε και ένα τραγουδάκι για αυτήν στον δεύτερο,  που ανάμεσα στ’ άλλα τα ‘χωνε και στον πρόεδρο (και σου γ*** την εταιρία που θα μ’ έκανε γνωστό).

Μετά ήρθε κι ένα τρίτο CD που ήταν γροθιά στο στομάχι όλης αυτής της δακρύβρεχτης τροβαδούρικης ακουστικής εντεχνίλας που φάγαμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια με την άνθηση του έντεχνου καψουροαναρχονοσταλγικοανάλατου κύματος.

Ο Λουδίας διάλεξε το όνομα της μπάντας απ’ το γνωστό μας ποτάμι, επηρεασμένος από το αμερικάνικο South rock και τα ποτάμια του αμερικάνικου νότου. Οι στίχοι των τραγουδιών του είναι από ελαφρά σαρκαστικοί έως έντονα πολιτικοποιημένοι, ενώ δεν δίστασε για μία και μοναδική φορά να γράψει κι ένα ερωτικό τραγούδι.

Αυτή την εποχή η μπάντα που απαρτίζεται από κορυφαίους μουσικούς της πόλης δουλεύει σιγά σιγά το υλικό για το επόμενο (τέταρτο) CD κι εμείς όλοι περιμένουμε με αγωνία

Ο Λουδίας είναι φίλος μου και έτσι ό,τι κι αν πω γι αυτόν δε μετράει αφού η μεροληψία μου είναι δεδομένη. Για μένα πιο πολύ απ’ όλα μετράει που ένας άνθρωπος σαν εμάς κυνήγησε το όνειρό του και αποτύπωσε τις σκέψεις και τα τραγούδια του σε CD που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Έχει παίξει άπειρες φορές ζωντανά με την μπάντα σε χίλιες δυο σκηνές, σε συναυλίες κινημάτων και διαμαρτυρίας και η πορεία της μπάντας αποτελεί  κομμάτι της πορείας του ροκ εντ ρολ της Σαλονίκης. Κι όταν αναφέρομαι σ’ αυτόν δεν ξεχνάω κι όλους του μουσικούς που συμμετείχαν κατά καιρούς στην μπάντα, αφού πρόκειται για εξαιρετικούς ανθρώπους.

Πάντως, είναι φορές που κατεβαίνω στο υπόγειο και ψάχνω μανιωδώς εκείνη την δεκάρα κασέτα με τον μπουζουξίδικο Βρασίδα. Εκτός κι αν καμιά κουφάλα εκεί έξω, την έχει καβαντζώσει και ψάχνω άδικα.

Πολλά χαιρετίσματα στον Φίλη Λαόπουλο, Χρήστο Τοκατλίδη, Πέτρο Παρασκευά, Δημήτρη Κάκκο, Βασίλη Σωτηρίου, Γιάννη Γκουγκουρέλα, Στέφανο Χρυσάκη, Δημήτρη Κοκκονίδη, Πέτρο Μίσκο...Να πω κι άλλα;

                                                            Φώτης Βεζυργιαννίδης

Η φώτο του Φώτη Βεζυργιαννίδη.