PAOLA’S DADDY

21 Ιουνίου. Η μεγαλύτερη μέρα του έτους. Η αγαπημένη σου μέρα μπαμπά. Δεν τον ήθελες τον χειμώνα, ούτε το σκοτάδι. Πώς θα γινόταν άλλωστε; Ένας άνθρωπος με τόση ζωντάνια και πάθος να αγαπάει το σκοτάδι; Το αίμα σου έβραζε λες και ήσουν αιώνιος έφηβος. Κλασσική σου ατάκα δεν θα ηρεμούσες μέχρι να βγάλεις φρονιμίτες. Και ευτυχώς δεν έβγαλες ποτέ. Τέσσερα χρόνια πέρασαν και μου φαίνεται σαν αιώνας. Δεν θέλω να το πιστέψω, ούτε να το χωνέψω, ούτε να το δεχτώ ότι έφυγες.
Παίρνω την άρνηση μου αγκαλιά και σε σκέφτομαι. Όχι δεν πενθώ πλέον, δεν σου αξίζει. Έζησες μια ζωή γεμάτη και ευτυχώς πρόλαβες να μου δείξεις την ψυχή σου να την αγαπήσω και να την κάνω δική μου, έστω ένα μέρος της. Όλα τα προνόησες μέχρι και να μου αφήσεις πίσω μια καινούργια οικογένεια. Δεν ξέρεις πόσο ευγνώμων σου είμαι γι’ αυτό. Απλά είναι που φοβάμαι μπαμπά. Πάντα δίπλα σου ένιωθα μικρό παιδί. Λαχτάρα είχα να σε δω, να σου πω μέχρι και τα πιο μικρά, τα πιο χαζά και ας είχαμε τις διαφωνίες μας… Τώρα τι; Δεν σου θυμώνω αλλά δεν νομίζω ότι θα ήμουν έτοιμη ή ώριμη ποτέ για να μην νιώθω τόσο έντονα την απουσία σου. Σ’ ευχαριστώ μπαμπά. Σ’ ευχαριστώ που έφυγες την μεγαλύτερη μέρα του έτους. Τη νύχτα δεν την αντέχω μακριά σου. Σ’ αγαπώ.

See you in another life...

                                                                 Πάολα Κουζή