ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ;;; ΤΟΥ ΕΨΗΣΕ ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ…

Ο λαός του Βυζαντίου συνήθιζε να γιορτάζει όλες τις μέρες της Σαρακοστής με πίστη και ιδιαίτερη κατάνυξη. Το φαγητό του αποτελούνταν από φύλλα μαρουλιού βουτηγμένα στο ξύδι, φασολάκια μαυρομάτικα, κουκιά φρέσκα και θαλασσινά.
Ακόμη πιο αυστηρά τα πράγματα και η νηστεία ήταν στα μοναστήρια, αν και πολλοί καλόγεροι που δεν άντεχαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές ‘’αμαρτίες’’. Έτρωγαν αβγά κι έπιναν γάλα.

Αν κάποιος τώρα από αυτούς έπεφτε στην αντίληψη των άλλων –ότι είχε δηλαδή σπάσει τη νηστεία-, καταγγελλόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις αυστηρότερες των ποινών. Κάποτε, λοιπόν, ο Μεθόδιος, ένας από τους καλόγερους, πιάστηκε να τηγανίζει μέσα σε μια σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι, ψάρια.
Το αμάρτημά του θεωρήθηκε πολύ σοβαρό. Το συμβούλιο τον καταδίκασε σε τιμωρία. Διέταξε να του γεμίσουν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα. Εκεί πάνω τοποθέτησαν ένα ψάρι ωμό, για να ψηθεί! Ο εν λόγω καλόγερος φυσικά και πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε φριχτούς πόνους. Έτσι έμεινε η γνωστή φράση…
‘’Μου έψησε το ψάρι στα χείλη’’ ή ‘’Του έψησε το ψάρι στα χείλη’’.
Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης.