‘’ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ’’.

Βαρέθηκα να ακούω… ‘’Όλοι τα ίδια σκατά είμαστε’’. Δεν είναι όλοι τα ίδια σκατά, ρε φίλε. Νιώσε εσύ καλύτερα. Πες το, ξαναπές το. Φόρα παντοφλίτσες και πιτζαμούλες, κάνε το σταυρό σου τρις… Και δέξου το και αποδέξου το. Και παράτα τους ήσυχους. Και παράτα μας ήσυχους. Δεν μπορούν να μπουν τα πουλιά στα κλουβιά. Τα πουλιά είναι ελεύθερα. Και δεν ξέρω, γιατί τραγουδάει το πουλί μες το κλουβί. Κανονικά θα έπρεπε να πεθαίνει. Από αντίδραση.

Ο Ντίλαν, δεν είναι κανονικός άνθρωπος. Ο Ντίλαν, είναι από μόνος του σύνθημα. Οι στίχοι του είναι συνθήματα. Είναι ο ποιητής και το στιχάκι. Είναι ο παλιάτσος. Είναι κι ο ληστής. Είναι η άρνηση. Η επανάσταση. Η αμφισβήτηση. Σύμβολο και συμβολισμός. Ροκ σημαία. Είναι μαύρο λάβαρο. Και κόκκινο. Και χρωματιστό. Κι ό,τι θέλει είναι.

Πολιτικός επαναστάτης με αιτία. Αντιρατσιστής. Αντικαταναλωτής. Με μια φυσαρμόνικα και μια κιθάρα σου εξηγεί… τα αφεντικά του πολέμου, τα αεροπλάνα τα θανατερά, τα κανόνια τα φονικά. Σου λέει για αυτούς που φοράνε κάσκες και κρύβονται πίσω από τις μάσκες. Σου το λέει κι είναι (ξε)κάθαρος… ‘’Εγώ θέλω να είμαι αυτό που είμαι κι όχι να γίνω σαν αυτούς’’.

Ο Ντίλαν, είναι αληθινά λεύτερος. Ο ήρωάς του είναι ο Ρομπέν των Δασών. Δεν θέλει να είναι πιόνι. Το τραγουδάει και το κάνει. Μ’ ένα τσιγάρο κι έναν καφέ για το δρόμο… Όλα είναι δρόμος κι επανά/σταση Όλα είναι εντάξει. Κι όταν δεν είναι, αιμορραγεί μονάχα. Τίποτα το σπουδαίο.

Και το αίμα του βάφει κόκκινα τα λευκά κελιά. Τα μπαρ… Τους τοίχους. Βάφει, τους φίλους μου.

Χρόνια πολλά, Bob.

                           Μαίρη Γεωργιοπούλου