Ματαιότης ματαιοτήτων… τα πάντα…;;

Επαγγελματίας μουσικός παραγωγός, στιχουργός, ράπερ… συν σχεδιαστής, συν στο επάγγελμα σύζυγος  Κιμ Καρντάσιαν. Η Καρντάσιαν τι επαγγέλλεται;; Δημιουργεί παγκόσμια τάση ματαιοδοξίας και πληρώνεται. Κυρίες και κύριοι είναι ο Κάνιε Γουέστ. Ο μέγας σχεδιαστής αθλητικών παπουτσιών. Ο άνθρωπος που κατάφερε να παραλύσει ολόκληρος δρόμος της Κηφισιάς. Στην Ελλάδα του 2016! Αλλά δεν πρέπει να παρασυρθώ. Δεν θέλω να σου διαφημίσω αυτόν.  Αυτός καλά το κάνει ό,τι κάνει.

Θέλω να σου πω ένα παραμυθάκι…

Μια φορά κι έναν καιρό τα πρώτα φράγκα που βγάζαμε με τα χέρια μας τα κάναμε μουσική, τα κάναμε βιβλία, τα κάναμε θέατρο… κι αν ήταν καλό το μεροκάματο, ποιος μας έπιανε. Μέχρι και πικ-απ αγοράζαμε. Τα κάναμε ταξίδι.

Κάποτε έπαιζε στην διαπασών το ‘’για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά’’. Κάποτε κατεβάζαμε ευλαβικά το κεφάλι διαβάζοντας τους αγώνες που έγιναν  για το ψωμί και το αλάτι. Σήμερα θα σου πω πως για ένα ζευγάρι σνίκερ φτάνει μόνο η βλακεία. Σήμερα θα σου πω πως προσκυνάμε την καινούργια στολή του αυτοκράτορα. Σήμερα σκηνές και sleeping bags στήθηκαν έξω από κατάστημα της Αθήνας. Όχι δεν έγινε τοπικός σεισμός κι έντρομος ο κόσμος κοιμήθηκε στους δρόμους. Η ουρά, ο συνωστισμός κι ο ύπνος μες στο κρύο έγινε για την αγορά του περιορισμένου αριθμού των πολυπόθητων υποδημάτων.

Γόνος οικογενείας επιχειρηματιών, αποκαλύπτει το δράμα του στους δημοσιογράφους. «Έστειλα τον οδηγό της οικογένειας να περιμένει όλο το βράδυ και το πρωί πήρα τη θέση του», σπαράζει με τρεμάμενη φωνή, εμφανώς συγκινημένος κι ένα δάκρυ κυλά σχεδόν από το αριστερό του μάτι. Μελανής  –το χρώμα αποτέλεσμα ανεπιτυχούς σολάριουμ-, νεαρός βαλκάνιος, που δεν πήγε με την τσίμπλα στο μάτι να τα αγοράσει στην χώρα του, γιατί δεν χτύπησε το αναθεματισμένο το ξυπνητήρι, κάνει δήλωση… «θα μπορούσα να διανύσω χιλιόμετρα, να μείνω στην έρημο χωρίς νερό, να ποδοπατηθώ, να πληρώσω όσο όσο, αρκεί να τα αγοράσω». Ιδρωμένα παλικάρια λίγο πιο κάτω σηκώνουν αθλοφόροι στο χέρι το ίδιο το έπαθλο, οι τρικέφαλοι έτοιμοι να σκάσουν από υπερηφάνεια μπρος στο μικρόφωνο, ανακοινώνουν… «ήρθαμε εδώ για το όνειρο… να γίνει πραγματικότητα». Όπου όνειρο βλέπε το fashion item. Όπου όνειρο βλέπε, το ζεύγος παπουτσιών. Όπου όνειρο βλέπε, το ματαιόσπουδο.

Στην ίδια πόλη σε όχι τόσο μακρινούς δρόμους, άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια. Να βρουν την κουβέρτα να σκεπαστούν, να την κάνουν αγκαλιά. Να τους κάνει αγκαλιά.Οι θερμοκρασίες βλέπεις έπεσαν. Να βρουν το χαρτόκουτο να το κάνουν σπίτι, που δεν θα έχει παράθυρο για να μην μπάζει αέρα και βροχή. Να βρουν το delivery fast-food που δεν έφαγες ολόκληρο χθες βράδυ, γιατί σε βάρυνε και το πέταξες μαζί με τα όνειρα του πρώην γείτονά σου στον τενεκέ της πλατείας. Στην ίδια χώρα παιδιά ψάχνουν το δάσκαλο στα απομακρυσμένα χωριά να μάθουν να συλλαβίζουν το να Λό-λα έ-να μή-λο. Ζαλώνονται την τσάντα, πιο βαριά από το βάρος τους και κάνουν προσευχή το ‘’φεγγαράκι μου λαμπρό’’.  Στην ίδια χώρα άρρωστοι ψάχνουν το φάρμακο. Γιατί η ζωή είναι ωραία, γαμώτο. Και θες να την εξαντλήσεις, πριν εξαντληθείς.  Για την ίδια χώρα σου μιλάω που οι θάλασσες μυρίζουν θάνατο. Κι αντί να ψαρεύουν ψάρια, ξεβράζουν πτώματα αμούστακων ονείρων. Για την Ελλάδα σου μιλάω και ντρέπομαι και κοκκινίζω από οργή. Γιατί καραμέλα την έκανε την  κληρονομιά που της άφησαν οι πρόγονοι και με έπαρση ασελγεί και χορεύει με ψηλοτάκουνα και στρας πάνω στο πτώμα της. Στο διαβρωμένο της κουφάρι. Για την Ελλάδα σου μιλάω που μου μυρίζει ένα ατερμάτιστο, υπέροχο τίποτα.

Σου φωνάζω για την Ελλάδα της α-καλλιέργειας, της α-παιδείας και της ασέβειας.

Κι αν κάτι κατάλαβα στα τόσα χρόνια πορείας κι απορίας μου είναι τούτο του Αϊνστάιν… «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Κι ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες»

Δεν περιγράφω άλλο.

Άντε γεια.

                                                           Γεωργιοπούλου Μαίρη