Πατησίων-Ομόνοια-Εξάρχεια-Συγγρού-Καλλιθέα... μια Κατερίνα δρόμος" . (Της Μαρίνας Μάγκλαρη)

«στη σιωπή παγώνω
στον πάγο σωπαίνω»***
έγραφε μια Κατερίνα, κάποτε
ναι αυτή η ίδια που πήγαινε την Πατησίων πάνω κάτω
αυτή που έλεγε
«οι θόρυβοι στις ταινίες και τα όνειρα είναι
εκκωφαντικοί
μόνο στο φόβο και τη ζωή
οι πόρτες κλείνουν αθόρυβα πίσω»***
πολλές Κατερίνες τρυπώνουν μέσα μου, γλιστρούν δίχως να τις ακούσει κανείς
βουβές κλαίνε τον πόνο τους σε γραφεία απρόσωπα
ξεφορτώνουν στο πάτωμα τις ζωές τους,
ζωές γεμάτες άδειες αναμνήσεις,
ζωές που δόθηκαν σε όνειρο πεπερασμένο, που δε συμμορφώθηκε στο όνειρο που ονειρεύτηκαν κοριτσάκια
να δώσουν χωρίς να ζητήσουν τίποτα,
να δώσουν γιατί πίστεψαν πως όλοι Κατερίνες είναι,
κρατάνε τις ζωές τους στα χέρια τους,
τις ακουμπάνε εκεί, πάνω στο ξύλινο πάτωμα, το φουσκωμένο απ’ την πολυκαιρία, εκεί που σκοντάφτεις αν ξεχαστείς και δε μετρήσεις τα βήματά σου,
ο θρήνος τους χτυπάει στα τζάμια, να τα ραγίσει, να τα σπάσει, αλλά τον καταπίνει ο θόρυβος μιας αστικής λεωφόρου
κι εγκλωβισμένος αιωρείται σε μιας εισπνοής αέρα
"σαν σκύλος κρυώνω" ***, φωνάζουν
και δίνουν απλόχερα το δάκρυ τους, χωρίς ντροπή,
«κι όσο νερό έβγαλα νερό δεν είχε για μένα
στέρεψα – λέπια – γοργόνα έγινα
κι ο άνθρωπος φοβήθηκε ακόμη πιο πολύ»***
και είναι τόσο όμορφες,
γοργόνες, με μια αδιόρατη ομορφιά,
γυμνές από αψεγάδιαστα ρίμελ
αυτές τις Κατερίνες αγαπώ,
αυτές που με ξεβολεύουν,
αυτές που όλες γεννήθηκαν στο ξεκίνημα του καλοκαιριού
αυτές που ξέρουν πως για να ζήσουν ένα καλοκαίρι έχουν να περπατήσουν χειμώνες πολλούς.
                                                    ΜΑΡΙΝΑ ΜΑΓΚΛΑΡΗ
Φώτο: Stanley Greene