"Το Ακουντερόν", Της Ελένης

Ξεκίνησε να παίζει ακορντεόν στα 18. Ήταν καλή. Τα παράτησε γιατί μετά μπήκε στην Πάντειο και δούλευε 'στ' Αστέρια' για να τα βγάλει πέρα.

Α! Γνώρισε και τον Χορν εκεί! Κούκλος, λέει...
Πάντα άφραγκος αλλά πάντα με πουρμπουάρ για τα κορίτσια της γκαρνταρόμπας.

Πού χώρος για ακορντεόν. Τ' άφησε για αργότερα...

Αποφοίτησε με 'Λίαν Καλώς' απ' το Πανεπιστήμιο. Μετά μπήκε στη Τράπεζα... Παντρεύτηκε, έκανε τρία παιδιά.

Δουλειά- σπίτι- σπίτι- δουλειά.
Χορευταρού, όταν της δινόταν η ευκαιρία. Καλλίφωνη... τόσο όσο να σε εκνευρίζει ώρες ώρες, κυρίως όταν ήθελες να ακούσεις το τραγούδι Μόνο του!
Δεν της είπα ποτέ ούτε ότι είναι καλλίφωνη ούτε ότι με εκνεύριζε...

Στο σπίτι υπήρχε πάντα εκείνο το τραπέζιο βαλιτσάκι με ένα όργανο που γινόταν διπλάσιο όταν το έπαιρνες αγκαλιά.
Για χρόνια, σε μια γωνιά του σπιτιού.
Για χρόνια το 'ξερα με το ακριβές όνομα: "Ακουντερόν"!

Το ακουντερόν λοιπόν, αν και ακου-ντερόν, δεν τ' άκουσα ποτέ να παίζει, μόνο το ‘βλεπα σε εκείνο το γκριζοπράσινο βαλιτσάκι.
Μια μέρα τ' άνοιξα για να ανακαλύψω τα φοβερά του πλήκτρα και κείνα τα διαστημικά κουμπιά του που μόνο στην αγκαλιά σου έβγαζαν ήχο... Είχα δει έναν παππού σ’ έναν πεζόδρομο να παίζει μια μέρα κι είχα συγκλονιστεί απ' το θαύμα που κρυβόταν σπίτι μου.
Ωχ, έχουμε κι εμείς ένα τέτοιο!

Πήγα και το πήρα αγκαλιά.

Φοβερό το Ακουντερόν να το ακούς!

Κι ας παίζεις ό,τι να ναι...

Μια μέρα, πολλά χρόνια μετά, την είδα στην πόρτα με το γκριζοπράσινο βαλιτσάκι στον ώμο.

Δεν ξέρω γιατί συγκινήθηκα τόσο...
"Άχου, βρε ακουντερόν"

Δεν είπαμε κουβέντα...

Το ακορντεόν αυτό, τελικά, δε θα το άκουγα ποτέ να παίζει.
Ήταν δικό της.

Έπαιζε μόνο για πάρτη της...

Ίσως τελικά αυτό να ήταν πράγματι ένα ακουντερόν, κι όχι απλώς ένα ακόμη ακορντεόν!

Έτσι είναι μάλλον τα ακουντερόν...
Παίζουν μόνο για έναν!

                                              ΕΛΕΝΗ ΠΑΛΛΕ