"Το κέρασμα", της Ελένης Παλλέ

Χαθήκαμε. Σόρρυ, ξέρεις τώρα… δουλειές κι ανομολόγητες σκέψεις. Είδα μια φωτογραφία σήμερα από ένα site με παλιές φωτογραφίες του τόπου μου και θυμήθηκα μια γυναίκα που γνώρισα πριν λίγο καιρό, απ' τον ίδιο τόπο.

Η φωτογραφία ήταν που λες, μια ξεθωριασμένη φωτογραφία γάμου, απ’ αυτές που θα τις έλεγες cult χωρίς δισταγμό, με το ζευγάρι στο κέντρο και γύρω του έναν συρφετό συγγενών και συγχωριανών με ό,τι έκφραση μπορεί να βάλει ο νους σου. Πες μου μια και θα σου τη στείλω γκρο πλαν. Τότε, δεν είχες ιδέα πώς θα φανεί η μούρη σου. Τώρα κάνεις delete αν βγει το διπλοσάγωνο. Σε αυτή τη φωτογραφία, αν είχες όρεξη, θα μπορούσες να κάνεις μια ωραιότατη ανθρωπολογική και κοινωνιολογική ανάλυση του θεσμού του γάμου. Το πρόσωπο της νύφης δε, σου έδειχνε σημάδια προχωρημένης κατάθλιψης που σε έπιανε η ψυχή σου. Άραγε να έκραξε κανείς την κατάλληλη στιγμή: "Σταματήστε το γάμο";

Κι εκεί, μες τη χλωμάδα της φωτογραφίας ξεπρόβαλε εκείνη η γυναίκα που γνώρισα το περασμένο καλοκαίρι, με τα μεγάλα φωτεινά μάτια και την αέναη νιότη της να ξεπηδά πάνω από κάθε της ρυτίδα.

Το όνομά της ότι πρέπει για αυτό που Είναι! Ευτέρπη! Δεν ξέρω αν είναι μεταφυσικά αυτά, αν υπάρχει δηλαδή, κάτι, που σε συνοδεύει με το που ο γονιός σου αποφασίζει να σε πει κάπως, αλλά σε αυτήν την περίπτωση σίγουρα το όνομα απέκτησε κυριολεκτική σημασία.

Τα χέρια της ήταν μαλακά και ζεστά, το χαμόγελό της είχε ίχνη από όλα τα οικεία πρόσωπα που αγαπάς, το βλέμμα της την ηρεμία μιας ημέρας που ‘χει νόημα κι ο λόγος της την υποψία ότι αν δεν κλάψεις τώρα από ευτυχία δε θα κλάψεις ποτέ.

Την άκουγα λοιπόν να μιλά για τον έρωτά της. Ναι, μη πάρεις πίσω τίποτα απ'τη λέξη. Έρωτας! Ζωντανός όπως τότε που τον πρωτοείδε και ήξερε πως αυτόν θέλει. Θαρραλέα και ντροπαλή συνάμα. "Ο άντρας μου!". Ο δικός της άντρας. Όχι σύζυγος. Άντρας!

Όμορφος, ευθυτενής με το καλοχτενισμένο του μουστάκι. Μας κοιτούσε απ’ την κορνίζα κι όποτε το δάχτυλό της μού υπενθύμιζε την παρουσία του στο δωμάτιο, με έπιανε μια ανατριχίλα μη τυχόν και μας μαλώσει που τον μελετάμε. Απ' τη μέρα που έφυγε δεν πέρασε μια στιγμή χωρίς να τον σκεφτεί. Έτσι μου ‘πε. Και την πιστεύω. Ο συνονόματος εγγονός θα έμπαινε σε λίγο στο δωμάτιο για να μου το επιβεβαιώσει: "Ωχ, πάλι για τον παππού λέει;" Η Ευτέρπη χαμογέλασε όπως χαμογελά ένα παιδί όταν κάποιος μεγάλος το επιβραβεύει.

"Καλέ ξεχάστηκα! Να σε κεράσω κάτι κόρη μου;" Τι να της πω; Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς; Θα ήταν ύβρις;

Της είπα μόνο: "Αχ ναι, κεράστε με κι άλλο".

Φωτογραφία: Δημήτρης Μιχαλόπουλος