H ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Το τι ακριβώς έγινε στην Κύπρο πριν την τουρκική εισβολή του ’74 είναι πολύ δύσκολο να το διηγηθώ εδώ. Θα μας πάρει πολλές σελίδες και δεν γουστάρω τα μεγάλα κείμενα. Εξάλλου, νομίζω ότι είναι υποχρέωση του κάθε Έλληνα να κάτσει να διαβάσει και να ξεστραβωθεί για τα γεγονότα στο νησί κυρίως πριν το 1974 και κατόπιν για τα μετά την εισβολή. Γιατί είναι διαιρεμένη η Λευκωσία κι από πότε (η πράσινη γραμμή προϋπήρχε της εισβολής) και γενικά τι συνέβη και φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα.

Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι λύση στο νησί δεν θα δούμε. Και μπορεί να μην τη δουν ούτε τα παιδιά μας εκτός κι αν έρθουν τα πάνω κάτω στη γη πράγμα απίθανο.

Μετά την εισβολή των Τούρκων εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι έσκασαν μύτη στο νησί και κατοίκησαν στα σπίτια των Κυπρίων που βρήκαν έτοιμα στα κατεχόμενα. Πάνω από σαράντα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες και στρατιωτικοί βρίσκονται στο νησί και πολλά χωριά έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα για να στεγάσουν όλον αυτόν τον συρφετό με τον εξοπλισμό του. Έτσι η Τουρκοκυπριακή κοινότητα που επίσημα αποτελούσε το 18% του συνολικού πληθυσμού πλέον είναι μειονότητα στο βόρειο κατεχόμενο κομμάτι του νησιού με τους εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους έποικους. Η επιδίωξη των Τούρκων να φτιάξουν ένα «αντικράτος» έπεσε στο κενό αφού κανείς δεν το αναγνώρισε. Παρόλα αυτά εδραιώθηκε η διαίρεση και φυσικά με όλες τις αλλοιώσεις που συνέβησαν μέχρι σήμερα, η πιθανότητα μιας δίκαιης λύσης φαίνεται αδύνατη. Όταν λέμε δίκαιη λύση δεν εννοούμε μια λύση που συμφέρει εμάς τους Έλληνες και τους Ελληνοκύπριους. Δίκαιη λύση κατά τη γνώμη μου μπορούν να σκεφτούν και να αποφασίσουν οι πραγματικοί κάτοικοι του νησιού. Όχι οι έποικοι είτε είναι Τούρκοι, είτε είναι Έλληνες. Είναι γνωστό ότι χιλιάδες παλιννοστούντες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εγκαταστάθηκαν στο νησί για να τονώσουν το ελληνικό στοιχείο. Βέβαια το πόσο ελληνικό είναι το στοιχείο που τελικά εγκαταστάθηκε είναι από άλλο ανέκδοτο. Αρκεί να πάει κανείς μια βόλτα στην Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας μιαν εργάσιμη μέρα και ώρα και θα κρατάει την κοιλιά του απ’ τα γέλια για ένα μήνα. Δεν θέλω να επεκταθώ.

Φυσικά έχουμε και τους Βρετανούς. Είναι γνωστό ότι αυτές οι κουφάλες προκάλεσαν  την σφαγή το 1974, ας μην γελιόμαστε. Δεν έφυγαν από καμιά αποικία τους αναίμακτα ειδικά όπου οι αυτόχθονες ζητούσαν ανεξαρτησία. Έβαλαν τον Τούρκο στο παιχνίδι απ’ το πουθενά, προκάλεσαν και σε πολλές περιπτώσεις βοήθησαν την εισβολή και φυσικά έμειναν στο απυρόβλητο αφού διατήρησαν τις στρατιωτικές τους βάσεις στο νησί.

Σε κάθε συζήτηση για λύση από την εισβολή και μετά δεν υπάρχει πιο σταθερός όρος απ’ το ότι οι Βρετανικές Βάσεις θα μείνουν στο νησί. Δεδομένου αυτού ξεκινά η συζήτηση.

Για να το κλείσουμε το θέμα, οι Κυπραίοι έχουν πια κουραστεί. Κρατάει χρόνια αυτή η ...βρώμα. Εχω ακούσει κάποιους να λένε «ας μου δώσουν πίσω το πατρικό μου και τα χωράφια στην Άσσια κι ας πάνε να πνιγούν». Δεν είναι όμως μόνο το περιουσιακό που πρέπει να λυθεί. Η αλλοίωση του πληθυσμού όπως είπαμε είναι πολύ μεγάλη και τα συμφέροντα πολλά. Κι όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι...

Είναι πράγματι σωστό αυτό που καμιά φορά λέγεται μισοαστεία, μισοσοβαρά. Ότι η μη-λύση είναι πιο συμφέρουσα λύση για τον κυπριακό λαό. Και μ’ αυτό δυστυχώς θα συμφωνήσω κι εγώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν το τελευταίο χαρτί που έπαιξε η Κυπριακή Δημοκρατία όταν εντάχθηκε σ’ αυτήν μόνο και μόνο για τη λύση του προβλήματός της. Αλλά ως γνωστό η Ευρώπη αποδείχτηκε κότα και μάλιστα λυράτη.

Αυτά.

                                                      Φώτης Βεζυργιαννίδης