Τα έργα τα μεγάλα, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Λοιπόν μεγάλος σαματάς γίνεται τελευταία. Φτιάχνεται λέει, με γοργούς ρυθμούς η σήραγγα των Τεμπών. Δηλαδή αυτό το μαρτύριο για τους οδηγούς αλλά όαση για τους επιβαίνοντες λόγω τοπίου, θα ξεχαστεί όπως το χωριό Παράδεισος πρίν απ’ τους Τοξότες του Νέστου ή όπως τα μαγικά Πεντακόσια της Καβάλας μετά την κατασκευή της Εγνατίας Οδού. Και θα μου πεις, ας ξεχάστηκαν τα μέρη αυτά, φτάνει που δεν σκοτώνονται πια στους παλιούς εθνικούς δρόμους -ο θεός να τους κάνει δρόμους- και κάνουμε και κανένα ταξίδι της προκοπής και γλιτώνουν και οι συγγενείς την ανέγερση εικονοστασίων σε περίπτωση ατυχήματος ή δυστυχήματος.

Βέβαια, να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι δρόμοι φτιάχτηκαν αλλά με τα φράγκα τα δικά μας. Εντάξει και με τα φράγκα της Ευρώπης αλλά μετά ήρθε ο Σουφλιάς και τους μοίρασε στις διάφορες εταιρίες. Για την ακρίβεια, όχι τους δρόμους αλλά την εκμετάλευσή τους. Πώς λέγανε παλιά; Δεν θα πουλήσουμε το 51% των μετοχών του ΟΤΕ. Θα δώσουμε μόνο το 49% και θα κρατήσουμε το ...μάνατζμεντ. Οι ορολογίες μας μάραναν. Σαν τα σπρεντ και τα μούντυς και τα μόργκαν στάνλευ. Το μάνατζμεντ, δηλαδή τα έσοδα, δόθηκαν στις εταιρίες.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω αλλά δε μ’ αφήνει η φλυαρία και το μυαλό μου που πετάει από δω κι από ‘κει είναι ότι η Εθνική Οδός Θεσσαλονίκης-Αθήνας ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1988. Κι όποιος αμφιβάλλει εδώ είμαι να μιλήσουμε με στοιχεία. Το 1988 λοιπόν και ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΑΚΟΜΑ. Και την χρηματοδοτούμε εμείς που την χρησιμοποιούμε πληρώνοντας διόδια λίγο πιο φτηνά από χρυσάφι για έναν ατελείωτο δρόμο. Εκτός από μας τον χρηματοδοτεί και το κράτος, γιατί αν δεν τον χρηματοδοτούσε, όχι μπουλντόζα δεν θα κουνιόταν αλλά ούτε αξίνα χειρός για να μην πω κασμάς, γιατί κάνει συνειρμούς με τις τζουγκράνες και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι τώρα.

Τα έργα λοιπόν τα μεγάλα όπως οι δρόμοι, τα Μετρά και τα λιμάνια αργούν πολύ. Κι όταν τελειώνουν κάποτε είναι απαγορευτική η χρησιμοποίησή τους από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών αφού το τίμημα είναι δυσβάσταχτο. Δεν μπορεί το κόστος απ’ τα διόδια από Θες/νίκη –Αθήνα να είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό του καύσιμου που θα καταναλώσεις. Είναι γελοίο. Εκτός κι αν, όταν τα ξεκίνησαν δεν είχαν στο μυαλό τους τον λαουτζίκο με τα νισάν και τα φίατ αλλά τους μερσεντεζάτους. Αν και εδώ που τα λέμε αυτοί είναι που δεν πληρώνουν στο φινάλε. Μπορεί να σκοτώσουν και τη μάνα τους αυτοί, αρκεί να μην πλερώ.

Και φτάνουμε στο εξής μαγικό συμπέρασμα. Στην κατακλείδα που λένε. Όταν ακόμα έπαιζα με ματσμπόξ και μαζοτέτ αυτοκινητάκια δηλαδή ήμουν νήπιο έσκαβαν για τα θεμέλια του Αη-Γιάννη στη Νεάπολη. Ο γιος μου πάει στα εικοσιένα δηλαδή σταμάτησε προ πολλού να παίζει με αυτοκινητάκια αλλά η εκκλησία δεν τελείωσε ακόμη. Δηλαδή από μπροστά φαίνεται τελειωμένη αλλά από πίσω περνάνε τραίνα. Σαν τις επιθεωρήσεις στο στρατό που την παραμονή φορτώνεις δύο στάγιερ σαβούρα και τα στέλνεις στο διπλανό στρατόπεδο κι έρχεται ο στρατηγός και τα βρίσκει όλα τέλεια και καινούρια και μετά ξαναφέρνεις τη σαβούρα πίσω γιατί την έχεις χρεωμένη. Έτσι κι οι εκκλησίες από μπροστά είναι κούκλες για τους πιστούς αλλά από πίσω η αποπεράτωση δεν έγινε και γι’ αυτό βγαίνει κι ο δίσκος την Κυριακή και στάζεις τα φράγκα υπέρ αποπερατώσεως του ναού.

Έτσι και με τα έργα. Πληρώνεις χρόνια αμέτρητα υπέρ αποπερατώσεως και οδηγείς συνέχεια από παρακάμψεις και μέσα σε πορτοκαλί κώνους και όταν τελειώνει ο δρόμος σου λέει ο παπάς δεν θα ρίξετε ούτε κόκο ρύζι στο «Ησαΐα χόρευε» γιατί τα μάρμαρα μπροστά απ’ το Άγιο Βήμα είναι πανάκριβα και δεν θέλουμε να χαραχτούν. Και μπορεί να μπερδεύτηκα και λίγο καρντάση μου όμως είμαι σίγουρος ότι κατάλαβες πολύ καλά τι θέλω να πω.

                                                                Φώτης Βεζυργιαννίδης