Η ΒΕΡΑ ΝΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΒΙΒΛΙΟ… “The Sandman” του Neil Gaiman

Διαβάσαμε: “The Sandman” του Neil Gaiman (1989 - 1996)

Εναλλακτικός Τίτλος: “Ονειρομαζέματα, διαβολοσκορπίσματα”

Είδος: Σειρά Κόμικς

Το Ρεζουμέ:

Ο Ρόντερικ Μπερζές, ένα φτηνό (αλλά ζάμπλουτο) αντίγραφο του Άλιστερ Κρόουλι, αποφασίζει μαζί με τον κύκλο του από αργόσχολους και πλούσιους μάγους να αιχμαλωτίσουν την Θάνατο (ναι, είναι γυναίκα) με τον πρωτότυπο στόχο να γίνουν αθάνατοι. Αλλά επειδή το πραγματικό ταλέντο τόσο στη ζωή όσο και στα κόμικ σπανίζει, τα θαλασσώνουν και πιάνουν αντ’ αυτού τον αδερφό της, Όνειρο (λέγε με Μορφέα, αλλά απαντάω και στο Μέρφι, σαν τον γνωστό καταστροφικό νόμο), κομπλέ με βελουτέ κάπα, πουγκί με ονειρόσκονη, μαγικό ρουμπίνι και μία άθλια περικεφαλαία που προσωπικά μου θύμιζε το Alien. Κι επειδή δεν ξέρουν τι να τον κάνουν, τον κρατούν φυλακισμένο μέχρι να αποφασίσουν... δηλαδή για τα επόμενα 70 χρόνια.

Από εδώ και πέρα spoilers και αμαρτία ουκ έχω.

Μετά από αυτό το μικρό χρονικό διάστημα εγκλεισμού (τι αξία έχουν εφτά δεκαετίες όταν είσαι μία κοσμική δύναμη) οι δεσμοφύλακες του Μορφέα κάνουν επιτέλους το λάθος που χρειάζεται για να ελευθερωθεί. Για να λουστούν βεβαίως βεβαίως την υπέροχη, αδίστακτη, σκληρή και δίκαιη εκδίκηση του Βασιλιά της Σκόνης. Να θυμηθώ να μην τον τσατίσω ποτέ.

Μετά την απελευθέρωσή του, ο Μορφέας, που δεν είναι και το γλυκύτερο πλάσμα του κόσμου αλλά αργότερα αυτά, αρχίζει το κυνήγι των χαμένων θησαυρών του: το πουγκί με την ονειρόσκονη έπεσε στα χέρια του διάσημου TζωνΚονσταντάιν (κυνικού μάγου, πρωταγωνιστή του κόμικ Hell blazer και μεγάλη προσωπική μου καψούρα), η περικεφαλαία κατέληξε ως τρόπαιο ενός δαίμονα της Κολάσεως, και τέλος το ρουμπίνι βρέθηκε στην κατοχή του σατανικού (και για τα σίδερα) Dr. Destiny.

Τα καταφέρνει και τα παίρνει όλα πίσω, φυσικά. Αλλά δεν είναι εύκολο, και μ’ αρέσει όταν οι ήρωές μου ταλαιπωρούνται, ταπεινώνονται και σούρνονται και λιγάκι. Κανένας δεν θέλει να βοηθήσει ιδιαίτερα τον πολύ χλωμό και πολύ αδύνατο Μέρφι μας, καθότι υπήρξε ανά τους αιώνες ολίγον τι αλαζόνας και ολίγον τι κόπανος. Του τύπου, αρνούμαι να βοηθήσω τον γιο μου όταν το χρειάστηκε, φυλακίζω μία γυναίκα στην Κόλαση επειδή δεν μου έκατσε, και λασκάρω τις βίδες στο κεφάλι του Σαίξπηρ για όφελος της Τέχνης (και της Τιτάνιας).

Τώρα θα μου πείτε, γιατί αξίζει να ασχοληθώ με τις περιπέτειες ενός τέτοιου τύπου; Γιατί, ενώ ξεκίνησα θέλοντας να τον στραγγαλίσω, κέρδισε τη συμπάθειά μου πάνελ το πάνελ, σελίδα τη σελίδα. Και συνέχισα να θέλω να τον στραγγαλίσω, αλλά ταυτόχρονα άρχισα να τον συμπονάω κιόλας. Με κέρδισε λιγουλάκι όταν η εκδικητική του μανία κόπασε και πλέον ένιωθε άδειος και δίχως σκοπό στη ζωή του, και χρειάστηκε ένα γερό κατσάδιασμα από τη θανατηφόρα αδερφή του για να ξυπνήσει. Λιγουλάκι όταν αποφάσισε να κατέβει στην Κόλαση για να ελευθερώσει εκείνη την φυλακισμένη κοπελιά που προανέφερα, παρότι είχε προηγουμένως τσατίσει τον Εωσφόρο. Και λιγουλάκι όταν, διαλυμένος από τον χωρισμό του από την τελευταία ερωμένη του, καθόταν με τις ώρες στη βροχή για να κρύψει τα δάκρυά του, και το μόνο που ήθελα ήταν να τον βάλω σε στεγνά ρούχα και να τον αγκαλιάσω μέχρι να του περάσει.

Η Κατακλείδα:

Το «The Sandman», που μετράει ατόφια 75 τεύχη, πλέον δεμένα σε τέσσερις τόμους, χώρια τα μύρια spinoffs, δεν είναι ένα απλό κόμικ. Είναι ένας θρύλος, ένα σημείο αναφοράς, το έπος της μοναδικής ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα Neil Gaiman. Και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Πέρα από τη φαντασία και τη δράση, την ενδιαφέρουσα πλοκή και την καταπληκτική εικονογράφηση όλων των καλλιτεχνών που κατά καιρούς δούλεψαν επάνω σε αυτό το έργο, πέρα από τα ουράνια πλάσματα, το πάντρεμα των μυθολογιών, τις φιλοσοφικές και ηθικές αναζητήσεις, έχουμε στην ουσία της μία ιστορία για την αλλαγή. Η καρδιά του Sandman είναι το αργό και επίπονο ταξίδι της συνειδητοποίησης όλων των σφαλμάτων που έχεις κάνει και η προσπάθεια να διορθώσεις ό,τι μπορεί να διορθωθεί, δίχως να λογαριάσεις το προσωπικό κόστος. Φτάνοντας στο σημείο που πλέον δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό, και πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο αν θα λυγήσεις απλά κάτω από το βάρος της αλλαγής ή θα σπάσεις. Και η επιλογή του Μορφέα έφερε δάκρυα στα μάτια μου, γιατί το κάθαρμα με είχε κάνει να νοιάζομαι γι’ αυτόν παρ’ όλα τα στραβά του. Εκεί βρίσκεται το μεγαλείο του δημιουργού του για ‘μένα, στα συναισθήματα που γεννά στον αναγνώστη.

Βαθμολογία: Απόκτησέ το! Δανείσου το. Κάψ’ το!