ΠΟΛΥτεχνείο...

Μεσημέρι 17 Νοέμβρη 1973.

Στην ταράτσα του σπιτιού της οικογένειας Μπεκιάρη, ανεβαίνουν γείτονες, φίλοι κι η κόρη Βασιλική. 17 χρόνων. Να δουν τι συμβαίνει στις φυλακές ανηλίκων που ήταν σχεδόν δίπλα τους. Ξαφνικά την είδαμε να σωριάζεται. Είχε χτυπηθεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Την πήγαμε στον Ευαγγελισμό. 3 μέρες αργότερα πέθανε. Δεν μας έδωσαν την σφαίρα. Εκείνες τις μέρες τα περιπολικά γύριζαν στην περιοχή μας. Μας παρακολουθούσαν. Η Βασιλική ξυπνούσε από τα άγρια χαράματα για να δουλέψει στο ζαχαροπλαστείο. Να βοηθήσει την οικογένεια. Κανείς δεν ήρθε να μας παρηγορήσει. Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης πήγαινα στο Πολυτεχνείο, στην γιορτή. Σήμερα δεν πάω. Τιμάω με τον δικό μου τρόπο την Βασιλική. Όπως η μάνα της, που δεν ξέρει από πολιτική, αλλά κάθε 17 Νοέμβρη κατεβάζει το μαύρο μαντίλι, ως κάτω και μοιρολογεί...

(ΘΩΜΑΣ ΜΠΕΚΙΑΡΗΣ)...

Μια από τις πολλές μαρτυρίες. Έχω κι άλλες. Αλλά δεν χρειάζεται να πείσω κανέναν για την αλήθεια των γεγονότων. 

21 Απριλίου 1967. Δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού. Με κριτήριο τις πολιτικές πεποιθήσεις, εξόρισε και φυλάκισε πολιτικούς και πολίτες.

Το 1973 ο ηγέτης της δικτατορίας Γεώργιος Παπαδόπουλος ξεκινά διαδικασία φιλελευθεροποίησης των καθεστώτων. Μερική άρση λογοκρισίας κι αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων. Υπόσχεται νέο σύνταγμα κι εκλογές. Κάπως έτσι στελέχη της αντιπολίτευσης ξεκινούν πολιτική δράση ενάντια της Χούντας. Ενάντια σε μια Χούντα που είχε αναμιχθεί στο φοιτητικό συνδικαλισμό από το ’67. Ενάντια στη Χούντα που απαγόρευε φοιτητικές εκλογές στα πανεπιστήμια. Που στρατολογούσε υποχρεωτικά τους φοιτητές. Που επέβαλε μη εκλεγμένους ηγέτες των φοιτητικών συλλόγων στην Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας.  
21 Φλεβάρη του ’73, η πρώτη μαζική δημόσια εκδήλωση διαμαρτυρίας. Λίγες μέρες πριν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν αποχή από τα μαθήματα. Διαδηλώνουν μέσα στη σχολή τους. Η Χούντα παραβιάζει. Το άσυλο. Το Πανεπιστημιακό. Η αστυνομία επεμβαίνει. Φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. 21 Φλεβάρη και 3.000 με 4.000 φοιτητές της Νομικής καταλαμβάνουν το κτίριο της σχολής τους. Ζητάν ανάκληση νόμου που επέβαλε τη στράτευση αντιδραστικών νέων καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη με βία στρατολογηθεί. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλουν τον όρκο. «Εμείς οι φοιτητές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση, α)ακαδημαϊκής ελευθερίας, β)πανεπιστημιακού ασύλου, γ)ανάκλησης όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων.»

Τα γεγονότα της Νομικής θεωρήθηκαν προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές διαδηλώνουν εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος.  Ωσάν άλλοι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» οχυρώνονται στο κτίριο της σχολής. Λειτουργούν τον ανεξάρτητο ραδιοφωνικό σταθμό. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. ΛΑΕ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ, ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Αποφασίζεται από την μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού. Άρμα που έχει παραταχθεί έξω από τη σχολή γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου κάνει εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους. Η πτώση της πύλης ακολουθήθηκε από την είσοδο μιας μονάδας ενόπλων στρατιωτικών των ΛΟΚ που οδήγησαν τους φοιτητές χωρίς βία έξω από το Πολυτεχνείο. Αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται. Φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε γειτονικές πολυκατοικίες. Ελεύθεροι σκοπευτές της αστυνομίας, ανοίγουν πυρ. Οι εκφωνητές του σταθμού, στο πόστο τους, να εκπέμπουν το ιστορικό μήνυμα για 40 λεπτά μετά την έξοδο, οπότε και συλλαμβάνονται.

Εκείνη την μέρα πέθανε ο φασισμός. Η Χούντα έπεσε. Ζήτω η δημοκρατία. Ζήτω η ελευθερία.

Η πρώτη επίσημη καταγραφή από εισαγγελέα εντοπίζει 18 επισήμως νεκρούς. Ένα χρόνο αργότερα το άθροισμα το βγάζουν 23. Οι πρώτες δημοσιογραφικές προσπάθειες μιλούν για 59 νεκρούς... και πολλούς τραυματίες.

Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αλεξάνδρας και στην πλατεία Αμερικής μαζί με πόδια έτρεχε κι αίμα. Ναι. Αυτά για την ιστορία. Όχι, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Μα για όσους προσπαθούν να διαστρεβλώσουν νοήματα. Καπηλευόμενοι το όνομα της ελευθερίας. Για όσους ανιστόρητους μαγαρίζουν ιδέες και ιδανικά. Για τους «κυρίους», ευνουχιστές του κινήματος.
Κάπως έτσι έχει. Η ιστορία. Της μαζικής διαδήλωσης. Της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας, των συνταγματαρχών. Της εξέγερσης. Για να είσαι εσύ ελεύθερος. Να ζεις σε σύστημα δημοκρατίας.

Το σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... πιο σύγχρονο από ποτέ. Την επίδειξη δύναμης για παραδειγματισμό των αντιφρονούντων την ζεις κάθε μέρα. Κάποιοι που απλά δεν ονομάζονται σήμερα δικτάτορες μόνο για την πάταξη της όποιας αντίστασής σου νοιάζονται. Όχι με ερπύστριες τανκ, όχι, όχι δε σε συνθλίβουν, έτσι. Σε τσακίζουν σώμα και μυαλό, αλλιώς. Κι εσύ ψάχνεις για λίγο ψωμί στα σκουπίδια. Τα παιδιά περιμένουν στα σχολειά βιβλία. Και την ελευθερία σου την στέρησε. Η σπείρα των μεταμφιεσμένων σε δημοκράτες. Αυτοί οι παρλαπίπες πασιφιστές που σε φίμωσαν. Οι δημαγωγοί, ευπατρίδες. Οι ‘’ευσυνείδητοι’’ οπαδοί της δημοκρατικής ισότητας. Αυτοί οι φασίστες που κορδωμένοι φοράν την καινούργια στολή του αυτοκράτορα. Που σου πασάρουν μια νέα χούντα κι εσύ μασάς. Γιατί την έχουν προσεγμένα ντύσει με το περίβλημα της δημοκρατίας.

Κάποτε συμμετείχα στην λιτή τελετή μνήμης. Ευλαβικός ακόλουθος της πορείας, με την αιματοβαμμένη γαλανόλευκη επικεφαλής. Τώρα όχι πια. Οι εικόνες βίας που παίζονται σε τέτοια επετειακά δεν είναι για μένα. Το Πολυτεχνείο το κρατάω ζωντανό μέσα μου για πάρτη μου. Και κρατάω την άνασα μου και μαζί κρατάω κι ενός λεπτού σιγής για όσους πάλεψαν για μένα.

Μακάρι σήμερα να μπορούσα να βγω στους δρόμους. Με όλου του κόσμου τα μεγάφωνα να ουρλιάξω ζήτω η Ελευθερία. Μα δεν μπορώ. Ο τόνος μου φεύγει από τα δάχτυλα. Ανταρσία κι αυτονομία. Βρίσκει μόνος του τη θέση του. Στρογγυλοκάθεται στο φωνήεν που γουστάρει. 
Αυτό το αίμα χύθηκε για κάποιον λόγο. Να το τιμήσεις αυτό το αίμα.

Και με σπρώχνει σε άλλο σύνθημα. Στο...ζητώ Ελευθερία.

                                          Μαίρη Γεωργιοπούλου