Μάθημα ζωγραφικής, της Ελένης Παλλέ

Ήρθε σκυθρωπή σήμερα. Ήξερα τι τη βασάνιζε... Μ' είχαν ενημερώσει για τη σοβαρότητα της συνθήκης εκείνη τη μέρα... Τη ρώτησα αν είναι καλά. Μου 'πε ξαφνιασμένη ένα "Ναι" όλο απορία. Πρέπει να 'ναι πολύ τρομαχτικό να σε ρωτάει κάποιος μεγάλος αν είσαι καλά με τόση σοβαρότητα. Ακόμα κι αν ήταν καλά δηλαδή, θα τρόμαζε. Τι παράταιρο αυτό το σοβαροφανές, και όλο υπονοούμενα, βλέμμα των μεγάλων ώρες ώρες! Πριν προλάβω να με 'μαζέψω', μ' έβαλε στη θέση μου με συνοπτικές διαδικασίες. 

- "Δε θέλω να κάνουμε τίποτα σήμερα! Θέλω να είμαι σπίτι μου. Δε μ' αρέσει που ξεκίνησε το σχολείο".

- "Θέλεις δηλαδή να φύγεις; Θέλεις να πας σπίτι;"

- "Όχι εντάξει. Μια ώρα είναι, θα περάσει..."

- "Ίσως εάν σκεφτούμε να φτιάξουμε κάτι που να 'ναι για κάποιον που δε θέλει να κάνει τίποτα σήμερα, για κάποιον που θέλει να είναι σπίτι του και που δε του αρέσει που ξεκίνησε το σχολείο; Τι λες;"

Χαμογέλασε συνωμοτικά. Το είχε πιάσει το υπονοούμενο!

- "Δε ξέρω... Ναι..."

- "Ωραία, αλλά θα πρέπει να σκεφτούμε κάτι μαζί. Να, δηλαδή, αν δε χρειαζόταν να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα που 'πρέπει' να κάνεις σήμερα, τι θα 'θελες να κάνεις, εκτός από το να είσαι σπίτι σου;"

- ..."Στη θάλασσα να ήμουν... 

Πήρα καινούριο μαγιώ. Ολόσωμο!..."

Μιλήσαμε πολύ ώρα για το φοβερό μαγιώ της. Με τα φιογκάκια τα φούξια στις τιράντες. Τα πολλά, διαφορετικά, κίτρινα ψαράκια που έχει επάνω κι εκείνη τη μικρή, "την πολύ μικρή όμως" γοργόνα στην "ακρούλα". Μιλήσαμε για τα παιχνίδια με την αδερφή της. Τη μεγάλη. Που της έσωσε το ένα της μπρατσάκι μια μέρα στη θάλασσα. Για το πρώτο της μακροβούτι. Που κρατούσε τη μύτη της για να μη την "καίει το αλάτι". 

Κι όση ώρα μου μιλούσε το κεφάλι μου είχε γίνει μπλε απ' τη τόση θάλασσα και κίτρινο απ' τα ψαράκια στο μαγιώ της και φούξια απ' τα φιογκάκια της και μικρό, τόσο δα μικρό, σαν τη γοργόνα της.

Ορθάνοιξε τα μάτια της με την έμπνευση της στιγμής:

- "Να φτιάξουμε μια γοργόνα!"

- "Ναι, μια γοργόνα είναι πολύ ωραία ιδέα".

-"Αλλά να 'ναι μεγάλη, όχι τοσοδούλα σαν αυτή στο μαγιώ μου!"

Και πέρασε γρήγορα η ώρα. Την αφήσαμε στη μέση τη γοργόνα για την επόμενη φορά. Πώς περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος κάποιες φορές! 

Και δεν τη ρώτησα ξανά τι συνέβη κι ήταν έτσι στεναχωρημένη σήμερα γιατί ξεχάστηκα. Νομίζω κι εκείνη.

- "Θα τα πούμε την επόμενη Δευτέρα, ναι;"

- "Ναι, θα τα πούμε..."