Οκτώβρης ήρθε (Της Μαρίας Ανδρικοπούλου)

Ο Οκτώβριος, δέκατος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου, έχει πάρει το όνομά  του από τη  σειρά που είχε  στο ρωμαϊκό ημερολόγιο (<οcto, λατινικό αριθμητικό που σημαίνει 8^ος).

Είναι ο μεσαίος μήνας  του φθινοπώρου, εποχής που φθίνουν οι οπώρες, που λιγοστεύουν τα φρούτα. Είναι όμως κι ο μήνας που ανθίζουν τα χρυσάνθεμα και φυτρώνουν τα πρώτα κυκλάμινα. Μήνας με τις  πρώτες βροχές, τα πρωτοβρόχια, γι αυτό και Βροχάρης στη λαϊκή παράδοση. Κατά  τη διάρκειά του και  λόγω των βροχοπτώσεων ευνοείται η αγροτική εργασία  της σποράς, εξ ου και τα παρατσούκλια του  Σποριάτης, Σποριάς ή Σπαρτός. 

Εύστοχα και μελωδικά τον τραγουδάει ο Παντελής Θαλασσινός :
«Οκτώβρης ήρθε κι ανοιξε του κήπου το πορτάκι                                          

  τα μάτια είχε χαμηλά σεμνά και λυπημένα                                                                                               και κάτω από τα βλέφαρα δυο σύννεφα κρυμμένα»

Ο Οκτώβρης είναι για μένα φορτωμένος από σχολικές μνήμες: «ένα στο αριστερό», ηχηρό ακόμα στ’ αυτιά μου το παράγγελμα των γυμναστών  ενόψει μαθητικών παρελάσεων. Σφηνωμένες στο νου και οι οδηγίες των δασκάλων να υπενθυμίζουν αδιάκοπα πως -σε αντίθεση με το Σεπτέμβριο και το Νοέμβριο- εκείνος δεν γράφεται με μι. Και από τότε ως τώρα τον λυπάμαι λιγάκι που είναι, θαρρείς, καταραμένος να γράφεται συνήθως ανορθόγραφα. Μήνας βεβαίως και της πρώτης αργίας του σχολικού έτους.

Μήνας χρυσοκάστανος από τα πεσμένα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων αλλά και κατακίτρινος, χρωματισμένος από τα αγιοδημητριάτικα χρυσάνθεμα.

Καλό  μας Οκτώβρη λοιπόν.

Και μια που είναι καιρός σποράς, ας είμαστε επιλεκτικοί σε λόγια,  πράξεις και συναισθήματα, καθώς είναι ευνόητο πως θερίζουμε ό,τι έχουμε σπείρει.

                                                Μαρία Ανδρικοπούλου