ΑΘΗΝΑ – ΣΠΑΡΤΗ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Που λες καρντάση καιρό είχαμε να τα πούμε. Καλοκαίρι και λοιπά και χαθήκαμε. Και τώρα που το κοντομάνικο δεν φοριέται πια ως βραδινό ένδυμα εδώ στη Σαλονίκη καιρός να μαζευτούμε πάλι και δια μέσου της Πρέσσας να επικοινωνήσουμε.

Πριν από λίγες μέρες τέλειωσε το 34^ο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ και για μένα ήταν το δεύτερο που έζησα από κοντά. Συμμετείχα όπως και πέρσι στην ομάδα υποστήριξης ενός αθλητή. Τώρα θα μου πεις τι ομάδα ρε γιατρέ, δύο άτομα είστε αφού. Φώτης & Μιχάλης. Ε, λοιπόν πάνω από ένας λέγεται ομάδα. Δηλαδή πέρσι που είχαμε και τον Θόδωρο κατεβαίναμε και στο πρωτάθλημα βόλεϋ.

Ο αθλητής μας είναι και φιλαράκι μας από τα σχολικά μας χρόνια και τρέχουμε και μαζί στον ελεύθερό μας χρόνο μόνο που αυτός όταν ξεκινάει να τρέχει ξεχνάει να σταματήσει και για αυτό μπορεί και τερματίζει στο Σπάρταθλο ενώ εμείς τερματίζουμε μόνο σε κάτι παλιομαραθώνιους.

Ζω λοιπόν από κοντά τη συμμετοχή ενός ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ αθλητή και τον πόνο του να τερματίσει έναν αγώνα δρόμου 246 χιλιομέτρων. Και εκτός από τις πολύ αυστηρές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή υπάρχει και ένα κόστος δυσβάστακτο για έναν άνθρωπο εργαζόμενο που ονειρεύεται τέτοιους αγώνες. Κόστος που αφορά στο αντίτιμο της συμμετοχής, στη χρήση αυτοκινήτου συνοδείας, στα φαγητά και τη στέγαση της ομάδας υποστήριξης, στη διατροφή του αθλητή, στα ρούχα και στα παπούτσια, στην ιατρική παρακολούθηση, στην αποκατάσταση και δε θυμάμαι ακόμα πόσα πρέπει να υπολογίσω. Με λίγα λόγια για έναν ερασιτέχνη χωρίς εξωτερική  οικονομική βοήθεια, τα χιλιόμετρα της προπόνησης που ξεπερνούν τις 5000 ετησίως είναι το λιγότερο που τον απασχολεί και τον φοβίζει. Πρέπει να έχει εξαιρετικές οργανωτικές και οικονομικές ικανότητες για να ρυθμίσει μόνος του τα της συμμετοχής. Βάλε τώρα  τα χιλιόμετρα του αγώνα που είναι πολλά και δύσκολα, τα σφιχτά χρονικά περιθώρια της διοργάνωσης για να μην κοπείς ως εκπρόθεσμος χρονικά, αμέσως καταλαβαίνεις ότι αν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει σίγουρα.

Η συμμετοχή και μόνο δηλαδή το να στηθείς το πρωί της Παρασκευής μπροστά απ’ το Ηρώδειο και να ακούσεις το μπαμ της εκκίνησης αποτελεί ήδη ένα μεγάλο επίτευγμα. Γιατί σημαίνει ότι έχεις κάνει με επιτυχία κάποιον αγώνα κατάταξης πολλών χιλιομέτρων ή έχεις τερματίσει το περσινό Σπάρταθλο και φυσικά έχεις δώσει ένα σκασμό λεφτά για τη συμμετοχή σου. Και είσαι και τυχερός για να περάσεις από την κλήρωση.

Αγωνιστικά τώρα είμαι πολύ χαρούμενος όπως κι ο Μιχάλης Μπενάκης  που ο φίλος μας ο Παναγιώτης Παπαχρήστος τερμάτισε φέτος για δεύτερη φορά. Με πόνο, με αναγούλες αλλά με χαμόγελο και δάκρυα. Ο αγώνας από μόνος του είναι μια υπέρβαση. Δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα να τερματίσεις μέσα στις 36 ώρες που είναι το χρονικό περιθώριο για να είσαι αποδεκτός από τη διοργάνωση. Έχει τρέξιμο από το πρωί ως το βράδυ με τα βραδινά χιλιόμετρα να είναι τα δυσκολότερα λόγω νύστας και συνεχούς ανηφόρας και μετά τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο ως το απόγευμα του Σαββάτου συνεχόμενα, ώσπου να φτάσεις στην Σπάρτη που είναι και ο τερματισμός.

Υπάρχουν πολύ αυστηροί κανόνες που αφορούν τις ομάδες υποστήριξης. Τα σημεία που μπορείς να δώσεις βοήθεια και να ακουμπήσεις τον αθλητή σου είναι πολύ συγκεκριμένα και στα υπόλοιπα δεν δικαιούσαι ούτε να τον μιλήσεις. Και αυτό γιατί πρέπει να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους αφού υπάρχουν πολλοί αθλητές που έρχονται από ξένες χώρες και δεν έχουν δυνατότητα να φέρουν μαζί τους ομάδα υποστήριξης και αρκούνται στην υποστήριξη που παρέχει η διοργάνωση.

Και όταν μιλάω για ξένους αθλητές καρντάση, το εννοώ. Οι ξένοι αποτελούν την πλειοψηφία αφού στο σύνολο των τετρακοσίων που αγωνίζονται μόνο εξήντα είναι  Έλληνες αθλητές. Και για τους ξένους είναι μια μεγάλη γιορτή και μία πολύ μεγάλη πρόκληση μιας και  ο αγώνας συγκαταλέγεται ανεπίσημα στους δυο-τρεις δυσκολότερους παγκοσμίως. Και βλέπεις τα πάντα. Από Ιάπωνες και Γερμανούς μέχρι Μεξικανούς και Αργεντίνους. Μέχρι και Πορτορικανό είδαμε φέτος. Όλοι αυτοί οι τύποι πέρα από την κάψα που έχουν να τερματίσουν σ’ εναν ομολογουμένως δύσκολο αγώνα, έλκονται και από την τεράστια ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά που έχει το οικόπεδό μας το οποίο βέβαια αδυνατεί να κρατήσει τα δικά του παιδιά και τα στέλνει να δουλεύουν στις Ευρώπες και τις Αυστραλίες.

Έχεις δει Ιάπωνα να χορεύει το Ζεμπέκικο Της Ευδοκίας; Εγώ είδα. Και ανθρώπους από κοντά πενήντα χώρες αγκαλιασμένους να χοροπηδάνε στη μουσική του Ζορμπά. Είδα Βρετανό να τερματίζει κουνώντας τη Γαλανόλευκη αντί τη δική του (Union Jack) και τους πολίτες της Σπάρτης να παραληρούν.

Είναι η γιορτή της Σπάρτης. Πού να φανταζόταν οι μακρινοί πρόγονοί της που αρνήθηκαν τη βοήθεια στους Αθηναίους πως το τρέξιμο του Φειδιππίδη από την Αθήνα στη Σπάρτη για να ζητήσει βοήθεια για τη μάχη του Μαραθώνα θα γίνει δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, μια παγκόσμια γιορτή, μια συνάντηση των κορυφαίων δρομέων υπεραποστάσεων του πλανήτη...

                                                                   Φώτης Βεζυργιαννίδης

Φωτογραφία: Φώτης Βεζυργιαννίδης