ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ DAVID GILMOUR… ‘’The Rattle and the Lock’’, Του Γιώργου Μπαρμπατσούλη.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου. Πάτησα το play. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να χαθώ στην στιγμή... Δύσκολο. Το μυαλό μου ήταν αλλού....
Οι πρώτες νότες από το κομμάτι που είχε  επιλέξει τυχαία το mp3 player μου είχαν μόλις ξεκινήσει. "Sleeping Satellite". "Tamsin Archer". "Μια χαρά" σκέφτηκα. "Καλή αρχή".
Το παιχνίδι πάντως ήταν στημένο... Είχα φτιάξει μια μεγάλη playlist χωρίς ούτε ένα κομμάτι από Floyd, Gilmour, Waters ή οτιδήποτε άλλο σχετικό... Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου... Μέχρι την συναυλία του David Gilmour δεν θα άκουγα τίποτα τέτοιο. Μόνο άσχετα κομμάτια. Μην τυχόν και μου χαλάσουν το όνειρο που θα ζούσα 2 μέρες αργότερα... Πώς θα μπορούσα άλλωστε...
Όσο κι αν προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω πάντως, μου ήταν δύσκολο... Βλέπετε, πάντα είχα καημό για τους Floyd. Μάλλον γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Όσον αφορά την μουσική τουλάχιστον... Δεν ξέρω...

Έχοντας δει τον Roger Waters live 3 φορές (2 το The Wall και 1 φορά το Dark Side Of The Moon), ήμουν σίγουρος ότι είχα δει ό,τι πιο κοντά σε Floyd μπορούσα να δω στην ζωή μου... Ήταν όμως έτσι? Ή μήπως τώρα ήμουν στα πρόθυρα της μεγαλύτερης εμπειρίας που θα μπορούσα να ζήσω? (όσον αφορά τη μουσική τουλάχιστον...)
Οπαδός του Waters από παλιά, αγαπούσα πιο πολύ το δικό του μουσικό όραμα που είχε για τους Floyd από αυτό του Gilmour. Έλεγε κάτι όμως αυτό; Η προοπτική και μόνο του να δεις αυτόν τον ζωντανό θρύλο να ερμηνεύει τραγούδια των Pink Floyd (και δικά του φυσικά) μου προκαλούσε δέος... Και απίστευτη ανυπομονησία...
Όταν πριν από μερικά χρόνια είχα πρωτοδεί τον Roger Waters είχα πραγματοποιήσει ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου... Εκείνη η συναυλία θα μου έμενε αξέχαστη. Βαθιά χαραγμένη μέσα μου είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της... Ήταν όμως αρκετό; Έβλεπα έναν Waters να τα δίνει όλα στην σκηνή και τον snow white να παίζει ΑΚΡΙΒΩΣ (ή να προσπαθεί τουλάχιστον να αντιγράψει πιστά) τα solo του Gilmour... Ουπς! Εδώ είμαστε αγαπητοί μου...
Είναι τεράστιος μουσικός ο Gilmour... Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών... Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι κανείς δεν μπορεί να παίξει όπως αυτός... Έχει κάτι το απίστευτα μοναδικό στο παίξιμό του που δεν μπορεί να τον αντιγράψει κάνεις... Τέλος! Και όσο τέλεια και να έπαιζε ο White τα σόλα του Gilmour, δεν ήταν ο Gilmour... Προσπαθούσε... Έλειπε όμως εκείνο το απίστευτο χρώμα, εκείνο το πάθος που βγάζει αυτός ο άνθρωπος, που σε κάνει να χάνεσαι στα μουσικά όνειρά του... Απίστευτο, αλλά αληθινό...
Και μερικές φορές, εκεί που δεν το περιμένεις, απλά συμβαίνει... Προσγειώθηκα στην Βιέννη ημέρα Σάββατο, στις 9:30 το πρωί, τοπική ώρα... Με το εισιτήριο της συναυλίας του David Gilmour στο χέρι, με το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα 2 μέρες αργότερα... Και μάλιστα χωρίς καν να το επιδιώξω... Από μόνο του...Λες και είχε συνωμοτήσει το σύμπαν για να συμβεί ... Και έτσι απλά, συνέβη...
DAVID GILMOUR  - RATTLE THAN LOCK WORLD TOUR 2016 

Ανταπόκριση από την Βιέννη. 
Του Γιώργου Μπαρμπατσούλη.

- Τι ώρα είναι; Μην αργήσουμε... Δεν πάμε;

Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 18:30. Και στις 20:00 θα ξεκινούσε το show...
- Το πιστεύεις?
- Τι να σου πω... Είναι τρέλα... Τα ‘χω παίξει τελείως... Θα τον δούμε μπροστά μας... Σε λίγες ώρες... Μου φαίνεται απίστευτο...
Στηθήκαμε στην ουρά... Είχε πολύ κόσμο. Ευτυχώς που ήμασταν από τους πρώτους και θα πιάναμε θέση όσο πιο μπροστά μπορούσαμε. Ή έτσι ελπίζαμε τουλάχιστον...
3 διαζώματα είχε ο χώρος. Τα V.I.P., τον μεσαίο χώρο μπροστά από την σκηνή με καθίσματα παντού και το τρίτο διάζωμα, το δικό μας, των όρθιων (και πιο οικονομικό συγχρόνως). Τρέξαμε να πιάσουμε "θέση" και τελικά τα καταφέραμε, να βρεθούμε πρώτοι πρώτοι στην διαχωριστική μπάρα... Ήταν όλα έτοιμα...
- Μπύρα θα πιούμε;
Ε τι, έτσι θα την βγάλουμε; Πάνε άμα είναι και σου κρατάω την θέση...
Προσπάθησα είναι η αλήθεια, αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο που το ξανά σκέφτηκα... Σε 20 λεπτά θα ξεκινούσε το live. Και με τόσο πολύ κόσμο στην ουρά, δεν το έβλεπα δυνατόν... Και αν έχανα την αρχή; Για τέτοια είμαστε;
- Ξενέρωτοι;
- Ξενέρωτοι ρε φίλε... Θα μας αποζημιώσει ο Gilmour...
Το ρολόι μου έδειχνε 20:03. Όταν ξαφνικά έγινε χαμός...
Είναι εκείνη η στιγμή, που ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου και συνειδητοποιείς ότι αυτό που βλέπεις είναι αλήθεια... Ότι αυτό που νιώθεις είναι... δεν ξέρω... Είναι... ----  Και εσύ είσαι εδώ... Τώρα... Και το ζεις... Εδώ... Και  ---- ...
Αποθέωση...

Οι πρώτες νότες από την κιθάρα του Gilmour  ξεκίνησαν, καθώς άρχισε να παίζει το "5 A.M." . Το πρώτο και μοναδικό όπως θα εξελισσόταν  instrumental της βραδιάς. Παρμένο απ’ τον καινούριο του δίσκο φυσικά. Και ήταν μία καλή κίνηση, για να σε βάλει στο πνεύμα αυτών που θα ακολουθούσαν...Και αμέσως μετά, το  "Ruttle Than Lock", το ομώνυμο του δίσκου μόλις ξεκίνησε...
Μετά από μία μεγάλη παρένθεση και ένα ήρεμο αλλά απείρως μαγευτικό concept album (προσωπική άποψη), που τον οδήγησε σε νέα γι’ αυτόν μονοπάτια, το εκπληκτικό "on an island", νομίζω ότι ο Gilmour ξαναγυρίζει εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει με τους Floyd... Και κάνει το επόμενο βήμα μετά το "Division Bell"... Και ρε φίλε... Είναι εκπληκτικό να το βλέπεις να διαδραματίζεται μπροστά σου... Γίνεσαι μέρος της ιστορίας... Πραγματοποιείς ένα απίστευτό σου όνειρο. Που έλεγες ότι ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί...
Αλλά να, πως τα φέρνει η "πουτάνα" η ζωή...
Είχα χαθεί τελείως... Με είχε καθηλώσει ολοκληρωτικά...
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ακούσει το καινούργιο του album... Επίτηδες... Ήθελα  να βιώσω όσο ποιο "παρθενικά" γίνεται - αν μπορείς να το πεις - την εμπειρία, χωρίς να είμαι προετοιμασμένος για το ΤΙ θα ακούσω. Και το έκανα αυτό και με την track list η οποία μου ήταν παντελώς άγνωστη... Το μόνο που γνώριζα, ήταν ότι θα τελείωνε με το "comfortably numb". Δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς... Δεν μπορούσε να ΓΙΝΕΙ και αλλιώς, έτσι δεν είναι;

Ο χώρος ήταν μαγευτικός. Βρισκόμασταν  στην αυλή του παλατιού της πόλης της Βιέννης, στο Schloss Schonbrunn και πραγματικά, η θέα ήταν απίστευτη. Η σκηνή ήταν στημένη μπροστά από την είσοδο του παλατιού και ένα μεγάλο στρογγυλό Video Wall δέσποζε στο κέντρο της. Ευτυχώς, γιατί η απόσταση που βρισκόμασταν ήταν μεγάλη...
Νιώθοντας την έξαψη να μας κυριεύει μπήκαμε στο 3 κομμάτι της βραδιάς, το "Faces Of Stone". Τρίτο συνεχόμενο από το "Ruttle Than Lock"  (R.T.L.) Και το πιο καλό μέχρι στιγμής... Η μουσική περιπλάνηση που μας προσέφερε ο Gilmour ήταν ακριβώς η νοητή συνέχεια του "Division Bell". Εμπνευσμένα solo και φοβερό πάθος, με μία φωνή που σε ταξιδεύει ακόμα και τώρα τόσο μοναδικά...
"Wish You Where Here" και "What Do You Want From Me" ήταν τα τραγούδια που ακολούθησαν. Περιττό να σας πω τι έγινε με το άκουσμά τους και μόνο... Απερίγραπτα συναισθήματα... Και αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση, ήταν ότι σε κάθε κομμάτι που έπαιζε έριχνε και ένα έξτρα solo τις τάξεως των 5 λεπτών, έτσι για το κερασάκι στην τούρτα...
Αυτός ο άνθρωπος το ζούσε. Όσο επαγγελματίας και να ήταν, ζει για αυτό..
Ζει και αναπνέει για την μουσική... Πολλοί άνθρωποι μπήκαν στην μουσική βιομηχανία για το χρήμα. Την δόξα. Τα ναρκωτικά. Τις γυναίκες... Ο David Gilmour  μπήκε για την ΜΟΥΣΙΚΗ!! Γιατί η ζωή του ΕΙΝΑΙ η μουσική...
"The Boat Lies Waiting" ξεκίνησε μετά, από το R.T.L., η τέλεια γέφυρα για το "The Blue", ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια από το album "On An Island". Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα πολύ που το έπαιξε, γιατί είναι μια άλλη πλευρά του Gilmour που δεν την ξέρει πολύς κόσμος και ήταν μία καλή ευκαιρία για να την γνωρίσουν... Καταπληκτική δουλειά, και απίστευτη εκτέλεση...
Αυτό όμως που έγινε με το "Money" ήταν απερίγραπτο. Υπερθέαμα. Αποθέωση. Δεν ξέρω τι να πω... Μοναδικές στιγμές. Και αφού μας ηρέμησε λίγο με το "Us And Them", οδηγηθήκαμε στο επόμενο κομμάτι του R.T.L., το "In A Tongue"...
Όποιος δεν έχει ακούσει αυτό το κομμάτι, πρέπει να το κάνει τώρα!! Απίστευτα συγκλονιστικός στίχος, ονειρική μουσική, νομίζω ότι ο Gilmour συνεχίζει το έπος του "High Hopes". Τα visuals ήταν απίστευτα και το video clip ήταν μια απίστευτη γροθιά στο στομάχι. Συγκλονιστικό... Δεν ξέρω τι άλλο να πω...
Α ναι, Ξέρω! Το επόμενο κομμάτι ΗΤΑΝ το "High Hopes"... Μας πέθανε... Κυριολεκτικά. Παιγμένο με τουλάχιστον 5 λεπτών έξτρα solo, μας αποτελείωσε!
Και έτσι, πριν καλά καλά το καταλάβουμε ότι το ζούμε αυτό, πήγαμε σε 15λεπτο διάλειμμα...

- Για πες;
- Τι να πω ρε φίλε... Είναι απίστευτο... Και είναι πολύ πιο "Floyd" η εμπειρία από τον Roger Waters...
-Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά η φωνή των Floyd ήταν, είναι και θα είναι ο David Gilmour...
-Μπορεί και να έχεις δίκιο ρε συ, δεν ξέρω... Αλλά και ο Waters είναι τεράστιος... Που να κάνω συγκρίσεις τώρα... Το θέμα για μένα είναι οι Floyd... Νομίζω ρε φίλε ότι πραγματικά είχε συνωμοτήσει το σύμπαν για να βρεθούν όλοι αυτοί μαζί... Και να μεγαλουργήσουν μέσα από την μουσική... Ακόμα και τα προβλήματα και οι διαφορές τους, τους έκαναν να εξελιχθούν παραπάνω, οδηγώντας τους στην ολοκλήρωση... Και βλέποντάς τους και τους δύο, νομίζω ότι έχουμε την μεγαλύτερη δυνατή εμπειρία "Pink Floyd"...
- Αυτό το θέμα πάντως με τα δικαιώματα των τραγουδιών είναι πολύ άσχημο... Το τι μπορεί να παίξει ζωντανά ο Gilmour και τι ο Waters...
- Ναι ρε... Ξέρω. Άσ’ τα να πάνε...Τέλος πάντων
Προσπάθησα να καθαρίσω το μυαλό μου και κοίταξα την ώρα. Γιατί το όνειρο που ζούσαμε δεν είχε τελειώσει ακόμα...

Το 2ο μέρος μόλις πήγε να ξεκινήσει...
Το περίμενα. Έλεγα ότι θα το έπαιζε. Ήμουν σχεδόν σίγουρος... Ότι θα ακούγαμε το "Shine On Your Crazy Diamond"... Αλλά έπεσα έξω... Ξεκίνησε με το "Astronomy Domine". Αυτό και αν ήταν έκπληξη... Τρελαθήκαμε τελείως...  Δεν ξέραμε από πού μας ήρθε... Και έτσι απρόσμενα, πριν καλά καλά συνέλθουμε, έπαιξε το "Shine On Your Crazy Diamond (1-5)"...
Δεν ξέρω... Το θέμα με αυτά τα παλιά κομμάτια των Pink Floyd είναι ότι είναι πραγματικά ανεπανάληπτα... Η κλασική μουσική της εποχής μας... Δεν πιστεύω ότι εύκολα κανείς θα συνθέσει κάτι ισάξιο, αν όχι παρόμοιο. Σίγουρα ΟΧΙ με την κατεύθυνση που έχει πάρει η μουσική μέσα από την "βιομηχανία" της... Όσο για τους "επαναστάτες" της;... Άσ’ το καλύτερα!!...
Εμείς όμως ήμασταν εδώ... Και το ζούσαμε... Με τον Gilmour να έχει τόσο κέφι... Τόση όρεξη... Σαν το μικρό παιδάκι που δεν ξέρει τι να κάνει για να εκφράσει την χαρά του με τα δώρα που του χάρισαν... Κάπως έτσι το έβλεπα όλο αυτό... Ήταν απίστευτο... Και πάρε και το "Fat Old Sun" από το "Atom Heart Mother"... Εντάξει λοιπόν... Σταματάω εδώ και το αφήνω ασχολίαστο!!!
Ακολούθησε το "Coming Back To Life" από το "Division Bell", κομμάτι που αποτέλεσε την τέλεια "γέφυρα" για το "On An Island"... Ηρεμήσαμε λίγο, ακούγοντας ακόμα ένα κομμάτι από τον δίσκο που έγραψε ο Gilmour για τις διακοπές του στο Καστελόριζο. Και ζήσαμε μαζί του, μέσα από τους στίχους του, λίγο από την "μαγεία" που ένιωσε αυτός και η γυναίκα του τον καιρό τους εκεί...
- Παρεμπιπτόντως, το ήξερες ότι τους στίχους τους γράφει η γυναίκα του;
- Όχι... Τώρα το μαθαίνω. Αλήθεια;
- Ναι, ναι! Είναι συγγραφέας. Και διάσημη μάλιστα. Γράφει όλους τους στίχους και μετά ο Gilmour βάζει την μουσική... Και το αντίθετο φυσικά...
- Ό,τι κι αν είναι, είναι καταπληκτικοί... Πολύ εμπνευσμένοι.
Τι οικογένεια ρε συ... έλεος δηλαδή...
Το επόμενο κομμάτι ήταν μία ακόμα έκπληξη... Λεγόταν "The Girl In The Yellow Dress". Και ήταν έκπληξη, γιατί ήταν jazz!!... O.K. ρε μάγκα... Το έχουμε καταλάβει... Είσαι ο Gilmour και παίζεις ότι θέλεις!... Και αυτό που παίζεις, δεν είναι καθόλου άσχημο, έχω να προσθέσω εγώ! Αντιθέτως, είναι πολύ καλό... Και μαζί με τα visuals που συνόδευαν το κομμάτι, είχε "κουμπώσει" τέλεια το "γλυκό". Σιγά βέβαια θα μου πεις, να μην δεν ήξερε ο γερόλυκος τι έκανε... Χα!
Στην συνέχεια "πήραμε" μια "δόση" ακόμα από το "On An Island" με το κομμάτι "Today", που μας οδήγησε στο "Sorrow". Κομμάτι που μόνο sorrow δεν μας προκάλεσε στο άκουσμά του. Ειδικά με τα extra solo που έκανε, (σε ΚΑΘΕ κομμάτι όπως προ-είπα), μας είχε αποτελειώσει όλους. Ή μήπως όχι;
Και τότε, αρχίσαμε να χοροπηδάμε... Εντάξει. Δεν μπορούσαμε να τρέξουμε... Μπορούσαμε όμως να "χτυπηθούμε" μέχρι τέλους... Γιατί εκείνη τη στιγμή, έπαιξε το "Run Like Hell"... Και αυτό ακριβώς έγινε στο χώρο... Κόλαση! Τουλάχιστον στην δική μας "περιοχή", γιατί στο μεσαίο διάζωμα ήταν όλοι ακόμα καθιστοί!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Είπαμε. Είμαστε ποιο θερμοί εμείς οι Έλληνες, αλλά αυτό καταντούσε αρρώστια! Πραγματικά!!
Προσπάθησα να συνέλθω... Να ηρεμήσω... Να ξανά βρω τον εαυτό μου. Και να πάρω ανάσα... Να πάρω ανάσα... Ανάσα... Εισπνοή, εκπνοή... Εισπνοή, εκπνοή...
Κοίταξα για άλλη μια φορά προς την σκηνή... Χειροκρότημα, επευφημίες... Ένας χαμός πραγματικά... Ο κόσμος ευχαριστούσε τον Gilmour για το show και την εμπειρία που του προσέφερε... Για όλη αυτή τη μουσική... Για όλο αυτό το πάθος... Για όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές...
Και έτσι, φτάσαμε στο τέλος... Η τουλάχιστον στο τέλος του επίσημου προγράμματος. Γιατί ακολουθούσε το encore...
Και τώρα τι; Θα έπαιζε ΤΙ στ' αλήθεια; Όλοι "ξέραμε" τι... Δηλαδή, έτσι νομίζαμε, για άλλη μια φορά...
Ο Gilmour έκανε πάλι την έκπληξη. Και για πρώτο encore έπαιξε το "Time"... Δεν ξέρω τι να σας πω... Ούτε τι να σας γράψω... Το μόνο που μπορεί να πω, είναι ότι περίμενα το δεύτερο και τελευταίο encore να είναι το "Comfortably Numb". Αλλά για πολλοστή φορά έκανα λάθος... Γιατί ακολούθησε το "Breath (reprise)" από το "Dark Side Of The Moon"... Και για άλλη μια φορά, αφήσαμε τον Gilmour να μας ταξιδέψει στα απίστευτα μουσικά μονοπάτια του... Μέχρι τελικής πτώσης!!!
Και σαν από μηχανής θεός, μας λύτρωσε, παίζοντας το τρίτο και τελευταίο encore... Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς... Δεν ήταν δυνατόν να ΓΙΝΕΙ αλλιώς... Και για πρώτη φορά στην ζωή μου τον άκουσα να μου το τραγουδάει ζωντανά...
 "The child is grown, the dream is gone!!"

.....

Δεν ξέρω τι πραγματικά μπορεί να πει κανείς... Δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, (χωρίς το διάλειμμα) είχαμε γεμίσει με ομορφιά τις ψυχές μας για πολύ πολύ καιρό ακόμα. Είναι αυτό το αίσθημα πληρότητας, που σε κάνει να χαμογελάς και να φεύγεις ανανεωμένος, πιο ζωντανός από κει, έχοντας νιώσει λίγο από τον προσωπικό  "παράδεισο" του καλλιτέχνη, κάνοντάς το βίωμά σου και προσωπική σου λύτρωση... Μοναδικές στιγμές πραγματικά ... Απίστευτη ομορφιά!!...

Και κάπως έτσι, πάτησα το play από το mp3 player μου μέσα στο αεροπλάνο. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να χαθώ στην στιγμή για άλλη μια φορά... Δεν τα κατάφερα όμως... Για άλλη μια φορά... Το μυαλό μου ήταν αλλού... Και πώς να μην ήταν δηλαδή...
Έπιασα κουβέντα με το ζευγάρι των Ελλήνων που καθόταν δίπλα μου. Τα συναισθήματά μας ήταν τα ίδια... Περιγράφαμε ο ένας στον άλλο την εμπειρία ζωής που ζήσαμε εκείνο το βράδυ, αναπολώντας το, λες και είχαν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια!!! Τρομακτικό πάθος...
- Πάντως ρε παιδιά, τους είπα με χαμόγελο, ευτυχώς που οι ξενέρωτοι οι "οπαδοί" του πρώτου και δεύτερου διαζώματος σηκώθηκαν επιτέλους όρθιοι στο "Comfortably Numb". Τουλάχιστον σε αυτό! Αν δεν σηκωνόταν και σ' αυτό θα τα είχα παίξει!!! Τι τρέλα ήταν αυτή...
- Όχι ρε φίλε, δεν κατάλαβες... Δεν μας αφήνανε να σηκωθούμε... Είχαν παντού security που σου την λέγανε αν πήγαινες να σηκωθείς... Εμείς στο δεύτερο διάζωμα ήμασταν... Μόνο στο τελευταίο κομμάτι μας άφησαν να σηκωθήκαμε...
- Αλήθεια; Τι τρέλα είναι αυτή! Πάλι καλά δηλαδή που εμείς ήμασταν στο 3ο και μπορούσαμε (αν θέλαμε) να χτυπηθούμε ελεύθερα...
- Εννοείται ρε φίλε, δεν το συζητάω... Σίγουρα καλύτερα...
Το μάθαμε κι αυτό... Άκου πράγματα...
Γύρισα από την άλλη και ξαναπάτησα το play... Το "Sleeping Satellite" της "Tamsin Archer" ξανά ξεκίνησε στα αυτιά μου...
- Εντάξει, σκέφτηκα, το παιχνίδι είναι ΣΙΓΟΥΡΑ στημένο...
 
Γιώργος Μπαρμπατσούλης.