"Παλιομοδίτισσα" Της Ελένης Παλλέ

Πόσο μ’ αρέσει ένα ταλαιπωρημένο βιβλίο!
Μιλάω, για αυτό με τις ξεθωριασμένες σελίδες από ήλιο και άμμο, με σκόρπια, εδώ κι εκεί, σημάδια από σταγόνες θαλασσινού νερού... Αυτό μωρέ, που το πήρες μαζί σου στις διακοπές... Αυτό που μυρίζει μελάνι. Αυτό που το μετέτρεψες, άθελά σου, σε ένα αντικείμενο συνομωσίας μεταξύ τού ζώντος ή αποθανόντος συγγραφέα του και ενός ακατάστατου αναγνώστη... Ναι, σε σένα αναφέρομαι. Εσένα, που το παράχωσες στη ψάθινη τσάντα σου μαζί με τη πετσέτα και το αντηλιακό σου. Εκεί, κρυμμένο για λίγο, μέχρι να καταπιαστούν ξανά μαζί του τα υγρά σου χέρια και να στάξουν αλμυρές
σταγόνες από τα μαλλιά σου, πάνω του. Εκείνο το βιβλίο, που μπορεί να αναρωτήθηκες, αν σε έβλεπε ο συγγραφέας του να το διαβάζεις στη ξαπλώστρα, αν θα στο άρπαζε απ’ τα χέρια και θα σου φώναζε: "ΣΕΒΑΣΜΟ ΡΕ!" Εκείνο, που ή το διάβασες με τη μία, ή το παράτησες για λίγο, γιατί εν μέσω καλοκαιριού, ερωτεύτηκες! Ναι, αυτό! Τι ωραίες που είναι αυτές οι λερωμένες σελίδες με τη δική τους γραφή αλλά και τη δική σου μνήμη. Που όταν τις ξεφυλλίζεις μετά από καιρό θυμάσαι στα σημάδια τους πού και πώς ήσουν κάποτε. 
Ένα τέτοιο βιβλίο κρατώ τώρα κι εγώ και δίπλα μου ένας τύπος κρατά ένα τάμπλετ και διαβάζει κι αυτός... και ίσως να διαβάζουμε ακριβώς το ίδιο βιβλίο, ίσως όχι...

Μα είμαι σίγουρη πως ότι κι αν διαβάζει δε θα μυρίζει το ίδιο...

                                                                         Ελένη Παλλέ