Σεπτέμβρης… τα παπούτσια του είναι φύλλα, που ‘χουν πέσει απ’ τα πλατάνια.

Σεπτέμβρης θα πει η πιο όμορφη αφετηρία. Σεπτέμβρης θα πει Πρωτοχρονιά. Κατά έναν τρόπο. Ξέμεινε, βλέπεις, η παιδική συνήθεια, από το ‘’καλή σχολική χρονιά’’. Αφαιρείς περιττούς επιθετικούς προσδιορισμούς και να τη η ‘’καλή χρονιά’’. Από τον ένατο του ημερολογίου αρχίζεις και μετράς.

Σεπτέμβρης θα πει, πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Αυτή που σε συναντά σε ένα καφέ στα Λαδάδικα και δεν σε προστατεύει καμία ομπρέλα μαγαζιού. Καμία πρόνοια μαγαζάτορα. Θα πει ευλογημένο πρωτοβρόχι.

Σεπτέμβρης θα πει ψυγείο γεμάτο με σταφύλια. Δώρα του τρυγητή. Να παίρνεις από αυτά νερό και ζάχαρη. Όσο κρατά η εποχή τους. Μετά πάλι στην αφυδάτωση και στην υπογλυκαιμία.

Σεπτέμβρης θα πει γερό ξεσκαρτάρισμα. Θα πει ντουλάπες, συρταριέρες, κουτάκια με σαβούρα, με όλα τα άχρηστα του παρελθόντος που αποφασίζεις να πετάξεις. Θα πει να καταλήγεις με δυο επιπλέον μαύρες σακούλες σκουπιδιών φορτωμένες στο πατάρι. Συλλεκτικά κομμάτια. Γιατί δεν σου πάει η καρδιά να ξεφορτωθείς το χθες σου.

Σεπτέμβρης θα πει οι αποφάσεις self service. Άνευ ζητιανιάς γνώμης τρίτων. Κοφτές κι ευθείες. Χωρίς παλάντζα. Χωρίς ζυγίσματα. Θα πει αλλαγή. Κινητοποίηση του ακινητοποιημένου ανικανοποίητου.

Σεπτέμβρης θα πει να κοιμάσαι με μισόκλειστη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα. Να φυσάει και να κουλουριάζεσαι. Να γίνεσαι άνεμος κουβάρι… Κωλοτούμπες να γυρίζεις.

Σεπτέμβρης θα πει να μετράς χιλιομετρικά, με βήματα άδειας παραλίας την αγάπη. Να σκοντάφτεις και να τινάζεις την άμμο. Μαζί και την αγάπη.

Σεπτέμβρης θα πει θάλασσες που τις ρουφάν τα ψάρια. Βουνά που χάνονται μέσα στα αυτοκίνητα. Δρόμοι που στριμώχνονται από τον κόσμο.

Σεπτέμβρης θα πει να βρεις τον τόπο σου να βγάλεις ρίζες. Να γίνεις δέντρο. Να ‘χεις κορμό, κλαδιά και φύλλα. Σεπτέμβρης θα πει φευγιό. Δέντρο ιπτάμενο να είσαι, κάθε μέρα σε άλλο δάσος. Να γνωρίσεις όλο το πράσινο της ελπίδας του κόσμου. Θα πει ταξίδι ετοιμάζουν τα πουλιά…

Σεπτέμβρης θα πει… 

''Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι’ αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη

Με μια εποχή φθινοπώρου
ν’ αποτελειώνω''. (Κική Δημουλά)

MARY GEO