"Ο γάτος" Tης Ελένης Παλλέ

Αγαπημένη μου φιλενάδα, καιρό είχαμε να τα πούμε... 

Έχω σπουδαία νέα! Πριν λίγους μήνες αποκτήσαμε κατοικίδιο. Έναν γάτο. Χρόνια ήθελα να πάρω ένα ζωάκι μα φοβόμουν τις ευθύνες. Κι έτσι τώρα, με μεγάλη επιτυχία, κατάφερα και να ‘χω το φόβο της ευθύνης και την ευθύνη κι ένα γατί που δεν έχει ακόμα ιδέα πόσο φοβικό είναι το αφεντικό του.

Είναι πολύ χαριτωμένος και τρυφερός, τις περισσότερες φορές, αλλά ως γνήσιο αιλουροειδές έχει και τις ανάποδές του και τις εκφράζει όποτε και όταν γουστάρει. Τον συμπαθώ πολύ και λίγο λίγο μαθαίνουμε ο ένας τα κουσούρια του άλλου. Χθες ας πούμε ήμουν πολύ κουρασμένη απ' τη δουλειά κι ήρθε να κουρνιάσει πάνω μου χουρχουρίζοντας και χωρίς πολλές τσαχπινιές. Σήμερα πάλι που ήμουν ευδιάθετη μού έκανε το χέρι ριγέ με τις νυχιές του. Ο άτιμος, πιάνει όλο το εύρος της διάθεσής μου με τη μία, ...αφού καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι πιο έξυπνος απ’ τον Αργύρη! Να, προχθές που τσακωθήκαμε και μουγκρίζαμε αναγκαστικά μιας κι ήταν απαραίτητη μια υποτυπώδης συνεννόηση για θέματα ρουτίνας, έχω την υποψία πως ο γάτος προσπαθούσε να φτιάξει το μεταξύ μας κλίμα. Στριφογυρνούσε στο μεσοδιάστημα των κινούμενων ποδιών μας νιαουρίζοντας, -μια στα δικά μου, μια στου Αργύρη. Κι όσο τον αποφεύγαμε τόσο εκείνος νιαούριζε και τριβόταν εκεί στο ανάμεσα... Κι όσο τριβόταν και δήθεν εμπόδιζε το πάνω-κάτω μας, τόσο πλήθαιναν τα λόγια μας στο χώρο: "βρε συ", "θες χάδια;", "πεινάς;" και κάπως έτσι γλυκαίναμε κι εμείς κι αρχίζαμε πάλι να μιλάμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι.

Όνομα δεν του δώσαμε από την αρχή. Λέγαμε να τον γνωρίσουμε πρώτα και μετά. Σκεφτήκαμε πως θα μας διαφώτιζε το ίδιο το γατί με τη συμπεριφορά του. Τι ανόητοι! Όταν είσαι σε σχέση τα πάντα χρωματίζονται μέσα απ' αυτήν. Σιγά μην τη γλιτώναμε εμείς... Όταν ήμασταν ας πούμε καλά με τον Αργύρη μάς ερχόντουσαν στο νου διάφορα χαζογλυκερά ονοματάκια για τον γάτο. Όταν πάλι ήμασταν τσακωμένοι μέχρι και Μαλάκα τον φωνάζαμε. Εξαιρετικά εφευρετικό για να μη βρίσουμε ο ένας τον άλλον! Το ‘χαμε πάρει χαμπάρι, εν ολίγοις, πως το όνομα του γάτου θα σήμαινε περισσότερα για μας τους δυο παρά για τον ίδιο το γάτο. Τρομαχτικό! Και κάπως έτσι, μετά από λίγο καιρό και πολλές άκαρπες προσπάθειες ονοματοδοσίας καταλήξαμε ξαφνικά να τον φωνάζουμε κι οι δύο: "Γάτο"!

Άσε μωρέ, καλύτερα έτσι!

Με πολλή αγάπη

Η φίλη σου Ελένη