Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΚΟΥΜΑΣΙΔΗΣ μιλά στην Μαίρη Γεωργιοπούλου

Ο Ιορδάνης Κουμασίδης γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει τέσσερα βιβλία, τέσσερις μεταφράσεις ενώ τρία κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Είναι δρ. Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ. Εργάζεται ως σύμβουλος εκδόσεων. 

• Πώς προέκυψε και κόλλησατε ‘’δώδεκα γραμματόσημα στον τοίχο’’; Τι σας ενέπνευσε;

Αφορμή υπήρξε η ανταλλαγή επιστολών με μια δεσποινίδα, που τελείωσε πριν καλά καλά ξεκινήσει. Μετά, το κείμενο σε πάει μόνο του.

• Γιατί δεν μας δίνετε την πληροφορία αν και πότε, πού και πώς γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο άνθρωποι;

Είναι από τα βασικά ερωτήματα της πλοκής αυτό. Πάντως, στη Γαλλία συνηθιζόταν να δηλώνουν άνθρωποι εθελοντές αλληλογράφοι με φυλακισμένους.

• Από την μία έχουμε τα στοιχεία της δεσποινίδος Ροζαλί, αλλά ούτε ένα γράμμα της. Από την άλλη ‘’μας αφήνετε’’ να διαβάσουμε τις επιστολές του έγκλειστου πρωταγωνιστή σας, αλλά δεν μας λέτε ούτε το όνομά του. Γιατί μας ‘’παίζετε’’ έτσι;

Επειδή όταν διαβάζεις και τις δύο πλευρές μιας αλληλογραφίας συνήθως βαριέσαι γρηγορότερα, δεν απομένει και πολύ μυστήριο, ιδιαίτεροι υπαινιγμοί. Ενώ εδώ διαλέγω ξεκάθαρα οπτική γωνία αφήγησης. Άλλωστε, συνάγουμε τις ενδιάμεσες απαντήσεις της Ροζαλί από την επόμενη επιστολή του κρατούμενου. Ο τελευταίος παραμένει ανώνυμος, καθώς είναι ούτως ή άλλως απογυμνωμένος από ιδιότητες λόγω της απομόνωσης. Το αναφέρει συχνά και ο ίδιος.

• Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο έρωτας ο ανέγγιχτος είναι πιο δυνατός. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης έχει γράψει, ‘’πλατωνικός έρωτας ίσον μαλακόν παξιμάδιον δια τους μη έχοντας οδόντας’’. Εσείς τι λέτε;

Η μη σωματική επαφή δεν απομειώνει την ηδονή του προ-συνουσιακού σταδίου, εκείνου του φλερτ. Μάλλον την εντείνει.

• Θα μας αποκαλύψετε αν η αλληλογραφία μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων θα τελειώσει με την πολυπόθητη συνάντηση;

Να κάνω spoiler δηλαδή; Απο και κλείεται!

• Μέσα από τα γράμματα του κρατούμενού σας θίγεται ευφυώς και το θέμα της κακοποίησης ανηλίκου από γονεϊκά χέρια. Ποια η θέση σας για τους γονείς που ξερνάν τα απωθημένα και τις νευρώσεις πάνω στα παιδιά τους;

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κανείς ν’ αμφισβητεί το αυτονόητο της αρνητικής στάσης έναντι τέτοιων συμπεριφορών. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον, είναι το πώς φθίνει η δύναμη του νόμου στις περιπτώσεις ενδο-οικογενειακής βίας (οποιασδήποτε μορφής).

• Κείμενα σας έχουν μεταφερθεί και στο θέατρο. Πώς νιώθει ένας συγγραφέας θεατρικός, όταν τα κείμενά του αναπνέουν, κινούνται, φωνάζουν πάνω σε μια σκηνή;

Συνήθως δεν τα ξεκινώ με σκοπό να γίνουν θεατρικά, προκύπτει στην πορεία. Οπότε δεν μπορώ να δηλώσω ‘’θεατρικός συγγραφέας’’. Έχω καταλήξει πως ούτως ή άλλως πρόκειται πάντα για δύο διαφορετικά κείμενα: εκείνο που υπάρχει στο χαρτί (ή, εάν προτιμάτε, στο μυαλό του συγγραφέα) και εκείνο που καταλήγει να παρίσταται, να διδάσκεται από σκηνής. Υπάρχουν λοιπόν ευτυχείς και ατυχείς μεταφορές, συγκλίσεις και αποκλίσεις. Έχω βιώσει και τις δύο.

• Έχετε ασχοληθεί και με τη μετάφραση φιλοσοφικών έργων. Πόσο ‘’οδυνηρή’’, πόσο ‘’ηδονική’’ η διαδικασία/εμπειρία της εγγύτητας στην σκέψη όλων αυτών των σπουδαίων;

Όπως ακριβώς το είπατε, οδυνηρή και ηδονική συνάμα. Είναι σχολείο μεγάλο η μετάφραση για τη σπουδή της γλώσσας. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, πως η πλειοψηφία των εγωπαθών νάρκισσων που δηλώνουν συγγραφείς και συχνάζουν στα μμε ως ειδήμονες επί παντός επιστητού, δεν στρώνονται να μεταφράσουν ποτέ και τίποτα.

• Έχετε δηλώσει, ‘’Η τέχνη και η αλληλεγγύη θα είναι η εκδίκησή μας’’. Θα είναι; Είναι τώρα ώρα για τέχνη;

Εάν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πότε είναι η κατάλληλη ώρα για τέχνη, μάλλον αυτή η ώρα δεν θα σημάνει ποτέ.

• Γράφω, γιατί…

Διαβάζω. Και διαβάζω γιατί αναπνέω.