Η Μαρίνα σκέφτεται και γράφει… ‘’Η ΝΤΡΟΠΗ’’.

Η ντροπή είναι ένα από τα συναισθήματα που υπάρχουν και αισθανόμαστε εμείς οι άνθρωποι. Τα άλλα συναισθήματα είναι η αγάπη, η χαρά, η λύπη, ο θυμός και μερικά άλλα.

Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που όταν το έχουμε κοκκινίζουμε. Εγώ πολλές φορές έχω πολλή ντροπή και νομίζω ότι τότε κοκκινίζω πάρα πολύ. Ντρέπομαι να πάω μόνη μου στον φούρνο και να ζητήσω μία τυρόπιτα. 

Αισθάνομαι το αίσθημα της ντροπής όταν καμιά φορά πηγαίνουμε βόλτα με τη μαμά μου και συναντάμε μερικούς ανθρώπους που ξέρουμε και αυτοί οι άνθρωποι μου μιλάνε και με ρωτάνε τι κάνω και λένε πόσο πολύ έχω μεγαλώσει κι εγώ ντρέπομαι τόσο πολύ και κοιτάζω συνέχεια κάτω στο πεζοδρόμιο και νομίζω ότι αν δεν τους κοιτάω θα με ξεχάσουνε και θα μιλάνε μόνο στη μαμά μου κι θα μου φύγει αυτό το συναίσθημα. Η μαμά όμως με μαλώνει και μου λέει ότι πρέπει να κοιτάζω αυτούς τους γνωστούς μας στα μάτια και να απαντάω όταν με ρωτάνε, αλλά εγώ δεν θέλω να απαντάω γιατί δεν θέλω.

Αυτό το συναίσθημα το έχω και όταν ο παππούς μου δίνει λεφτά για να αγοράσω ό,τι θέλω και του λέω ότι δεν πρέπει να μου δίνει τα λεφτά γιατί αυτό λέει και ο μπαμπάς μου που είναι ο δικός του μπαμπάς «βρε πατέρα μη δίνεις λεφτά στα παιδιά δεν χρειάζεται, φτάνει που τα αγαπάς». Εγώ όμως τα θέλω αυτά τα λεφτά γιατί θέλω να αγοράσω ρούχα για τις κούκλες μου. Θέλω αυτά τα λεφτά να τα βάζει κάπου ο παππούς και να τα βρίσκω και να μην πρέπει να μου τα δίνει κι εγώ να αισθάνομαι αυτό το συναίσθημα της ντροπής.

Αυτό το συναίσθημα είναι πολύ άχρηστο γιατί με κάνει να χάνω μερικά γλυκά. Μια φορά είχαμε πάει επίσκεψη σε μια φίλη της μαμάς μου και αυτή ήρθε με κάτι γλυκά που ήταν γεμάτα γύρω γύρω πολλή καρύδα και φαινόταν να είναι πολύ νόστιμα και ήταν πάλι εκεί αυτή η ντροπή και είπα σε αυτή τη φίλη της μαμάς μου ότι ευχαριστώ πολύ αλλά δεν θέλω, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ήθελα πολύ να φάω από αυτό το γλυκό που μάλλον ήταν πολύ ωραίο και μετά ντρεπόμουνα ακόμη περισσότερο να το ζητήσω από μόνη μου και αυτή η φίλη δεν με ξαναρώτησε αν ήθελα. Νόμιζα ότι θα με ρωτούσε μερικές φορές και θα το έπαιρνα στο τέλος. Θυμάμαι αυτό το γλυκό που έχασα και μετά πεινούσα και η κοιλιά μου έκανε θορύβους πείνας, αλλά ντρεπόμουν να το πω στη μαμά μου γιατί αυτή θα το έλεγε δυνατά πως δεν πήρα πριν το γλυκό από την ντροπή μου και μετά θα ντρεπόμουν ακόμα πιο πολύ και όλες οι κυρίες θα έλεγαν συνέχεια «μη ντρέπεσαι, μη ντρέπεσαι» και θα γελούσαν.

Αυτό το συναίσθημα το είχα αισθανθεί και όταν πήγα στο νήπιο την πρώτη φορά, αλλά μετά μου έφυγε και μετά το είχα και όταν πήγα στο Δημοτικό, αλλά μετά μου έφυγε και από εκεί.

Η ντροπή σε κάνει να ιδρώνουν τα χέρια σου και να μην μπορείς να απαντήσεις. Ευτυχώς βάζω τα μαλλιά μου μπροστά στα μάτια μου και κρύβομαι λίγο.

Ο αδελφός μου λέει η μαμά μου ότι δεν ντρέπεται σαν εμένα, αλλά αυτό είναι ψέματα, γιατί τον έχω δει που γελάει με αυτό το γέλιο της ντροπής και γίνεται κι αυτουνού το πρόσωπο λίγο κόκκινο.

Η ντροπή υπάρχει και όταν καμιά φορά βλέπουμε ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση και είναι ένας άντρας και μια γυναίκα και αγκαλιάζονται και μετά ο άντρας λέει στη γυναίκα ότι την αγαπάει και μετά την φιλάει και οι γονείς μας μάς λένε να μην κοιτάζουμε μέχρι να τελειώσουν να φιλιούνται κι εγώ αλήθεια δεν κοιτάζω και αδερφός κάνει ότι δεν κοιτάζει, αλλά τον έχω δει που κοιτάζει κρυφά κάτω από τη μπλούζα του.

Μπερδεύομαι λίγο γιατί δεν καταλαβαίνω αν πρέπει να έχουμε την ντροπή ή να μην την έχουμε. Η μαμά μου λέει να μην ντρέπομαι να σηκώσω το χέρι στην τάξη για να πω το μάθημα, αλλά μερικές φορές που κάνουμε φασαρία με τον αδελφό μου και αυτή έχει ξαπλώσει για λίγο να κοιμηθεί αρχίζει να φωνάζει «δεν ντρέπεστε λίγο;». Πρέπει να ντρεπόμαστε ή δεν πρέπει να ντρεπόμαστε;

Η ντροπή δεν είναι και πολύ ωραίο συναίσθημα γιατί σε κάνει να χάνεις πολλά ωραία πράγματα και θέλω όταν μεγαλώσω να μην το έχω.

                                                               Μαρίνα Μάγκλαρη
                                                        9ο Δημοτικό Θεσσαλονίκης