Ο συγγραφέας ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΟΙΡΑΣ μιλά για το βιβλίο του ‘’Μέσα από τα ματιά της’’ στην Μαίρη Γεωργιοπούλου.

Ο Στέλιος Μοίρας γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε κοινωνική εργασία κι εργάζεται ως κοινωνικός λειτουργός.

Είναι ο drummer του συγκροτήματος gnu. Και συγγραφέας...

Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις, Andy’s Publishers:

 Το παγοποιείο, μυθιστόρημα, 2012

 Rogamar, ποιητική συλλογή, 2013

 Sombras X, ποιητική συλλογή, 2014

 Μέσα από τα μάτια της, μυθιστόρημα, 2015

•  Ο πρωταγωνιστής σου είναι ένας άπειρος κοινωνικά και λίγο απόκοσμος τύπος. Δεν φαίνεται να γνωρίζει τους ανθρώπους. Τους έμαθε στρεβλά μέσα από εκείνη. Υπάρχουμε; Πόσο υπάρχουμε μέσα από τα μάτια του Άλλου;

 
Θα έλεγα πως υπάρχουμε κυρίως μέσα από τα μάτια των άλλων. Και κυρίως των σημαντικών Άλλων. Δε γνωρίζω αν υπάρχουν άτομα που καταφέρνουν να μην χρειάζονται την «αντανάκλαση» τους σε άλλους. Κανείς δεν μαθαίνει τον κόσμο, δεν διαμορφώνεται μέσα σε αυτόν χωρίς την διάδραση, την συμμετοχή. Το βρέφος για παράδειγμα, αντιλαμβάνεται αρχικά την ύπαρξη του μόνο μέσα από το βλέμμα της μητέρας, από τη φροντίδα της. Εξάλλου, αν σκεφτούμε και την σύγχρονη τάση των ανθρώπων να προβάλλουν τον εαυτό τους ανιδιοτελώς, βλέπουμε πως οι σύγχρονες γενιές ανθρώπων εξαρτώνται από το βλέμμα των άλλων.

• Η θλίψη για την πρωταγωνίστρια είναι κάτι προσωπικό, ‘’Σαν ένας ποντικός που γυρνάει μέσα σε ρόδα’’. Της αρέσει να παίζει με λίμες, ώσπου να αναβλύσει αίμα. Θεωρείς τέτοιες προσωπικότητες έχουν κάτι το απροσδιόριστο κι άπιαστο που δεν μπορείς ‘’να φτάσεις’’;

Δεν θα μπορούσα να απαντήσω χωρίς να εξηγήσω πρώτα πως η συμπεριφορά της πρωταγωνίστριας ενέχει στοιχεία ψυχικών διαταραχών. Εξάλλου ο αναγνώστης θα το καταλάβει αυτό γρήγορα. Δεν την προσέγγισα γραφικά και υπερδραματοποιημένα, αλλά σαν έναν άνθρωπο που πραγματικά δυσκολεύεται, κουβαλώντας την συναισθηματική της ιστορία. Κάθε άνθρωπος εξάλλου, αν φέρει και κάποια ψυχική δυσκολία, έχει κάτι το απροσδιόριστο και βασικά θεωρώ πως μια γενική παθολογία που φέρουν οι σύγχρονοι άνθρωποι του δυτικού κόσμου κυρίως, είναι ότι δεν «πιάνονται». Γλιστράνε από τα προβλήματα, τη σκέψη, το πένθος, διαλέγοντας εύκολες φαντασιώσεις και καταναλώσεις.

• Σταύρος κι Έλσα δύο άνθρωποι που γίνονται ένας. Γιατί οι έρωτες οι δυνατοί να είναι πάντα οι υπόγειοι, οι σκοτεινοί και οι λίγο ‘’προβληματικοί’’; Όταν χωρίζουν πρέπει να είναι για ΠΑΝΤΑ;

Στο «για πάντα» δε θα συμφωνήσω. Δεν θεωρώ πως ένας άνθρωπος έχει την δύναμη να κατακλύζει για πάντα τη σκέψη ενός άλλου- ειδικά αν χωρίσουν. Αυτό που διαρκεί και ίσως μένει για χρόνια είναι η ανάμνηση του ανθρώπου που πρωτο-ερωτευτήκαμε, της φαντασίωσης που κάναμε πραγματικότητα. Συνήθως γυρίζουμε πίσω, μνημονικά μιλώντας, σε μια προσπάθεια να αναβιώσουμε κάτι που τώρα δεν έχουμε. Θεωρώ πως κρύβουμε κάποιες βάσεις σαδισμού όταν έρχεται το θέμα του έρωτα ή του πόθου. Προτιμούμε να συντηρούμε τα τραύματα. Μπορεί να αποτελούν οδηγοί ή υπενθυμίσεις. Όπως και να χει, συνήθως θυμόμαστε το προβληματικό, το ακραίο διότι μας έβγαζε έξω από τη νόρμα και το συμβατικό. Ίσως βέβαια να ισχύει ότι πάντα είμαστε καλύτερα εκεί που δεν είμαστε όπως έλεγε ο Μπωντλαίρ!

• Ο πατέρας του Σταύρου τον παράτησε πριν γεννηθεί. Ο Σταύρος μένει στο ίδιο σπίτι με τη μάνα του, όχι γιατί η εποχή είναι δύσκολη… αλλά γιατί στη δικιά του περίπτωση περιπλέκεται ένα φάντασμα που λέγεται εξάρτηση. Η οικογένεια πόσο τελικά μας δια-μορφώνει και καθ-ορίζει;

Συμβάλλει και στα δύο απόλυτα! Είτε αν το δεις ψυχοδυναμικά είτε κοινωνιολογικά, η οικογένεια, οι δεσμοί, οι ρόλοι εξουσίας, οι θέσεις και οι στάσεις αποτελούν το εκμαγείο κάθε παιδιού, εφήβου. Στο «Παγοποιείο» έγραφα πως οι γονείς είναι φαντάσματα, πάντα σε ακολουθούν. Οι περισσότερες νευρώσεις και παθολογίες συναισθημάτων, κρύβουν στην πηγή τους διαστρεβλωμένες ή τραυματικές συσχετίσεις με τα πρωταρχικά αντικείμενα.

• Πολλές φορές ο Σταύρος, όταν σκέφτεται την Έλσα σκέφτεται ταυτόχρονα και τον πατέρα που δεν γνώρισε. Γιατί τους μπλέκεις αυτούς τους δύο μαζί στο μυαλό του;

Με σπρώχνεις προς το spoiler! Μπλέκονται γιατί κι οι δύο αποτελούν δύο πρόσωπα που δεν καταφέρνει να σχηματοποιήσει ως χαρακτήρες και γιατί αμφότεροι δεν καταφέρνουν να εσωτερικεύσουν τον Σταύρο, να τον δεχτούν. Η Έλσα μπορεί να μην είναι τίποτα άλλο από το κυνήγι του Σταύρου να καθρεφτιστεί μόνος του πάνω σε κάποιον που μπορεί να τον αγαπήσει από την αρχή.

• Η Έλσα ζητά μ’ έναν περίεργο τρόπο από τον Σταύρο να της αποδείξει την αγάπη του. Μήπως τελικά απλά τον χρησιμοποίησε για να πράξει αυτό που εκείνη δεν μπορούσε;

Αν λάβουμε υπόψη και την πραγματική ιστορία από την οποία εμπνεύστηκα το βιβλίο, πρόκειται περί αυτού. Μόνο που αφήνω στον αναγνώστη να κρίνει αν ήταν αυτή η αρχική της πρόθεση.

• Στην απόπειρα του πρωταγωνιστή να συναντήσει τον άγνωστο πατέρα του γράφεις… ‘’Από το αίμα ίσως μείνει μόνο αίμα’’. Λυτρώνονται στο τέλος οι χαρακτήρες σου;

Η λύτρωση, οι μορφές της, είναι κάτι που με απασχόλησε από το πρώτο μου βιβλίο κιόλας, το «Παγοποιείο». Θα έλεγα ότι λυτρώνονται, αλλά είναι μια λύτρωση που περνάει πρώτα από την κάθαρση, χωρίς να σημαίνει πως θα γίνει αναίμακτα ή θα καταλήξει θετικά. Όπως ο άνθρωπος δηλαδή.

• Στο βιβλίο υπάρχουν έντονες περιγραφές, τόπων. Κυριαρχεί η εικόνα, ο ήχος, τα χρώματα, η μουσική. Από πού έρχονται οι εμπνεύσεις;

Είμαι μουσικός, λατρεύω τον κινηματογράφο και εργάζομαι ως κοινωνικός λειτουργός. Είναι μια σύμπτυξη της πραγματικότητας και του τρόπου που αυτή θα αναπαραχθεί μέσα μου με τρόπο που οδηγεί είτε στην ακραία ομορφιά είτε στον άγριο ρεαλισμό. Δεν σταματώ ποτέ να παρατηρώ τον εαυτό μου και τους άλλους. Τις αισθήσεις και τα αίτια τους.

• Η σχέση σου με τον κινηματογράφο αγαπησιάρικη. Θα ήθελες μια μέρα το ‘’Μέσα από τα μάτια της’’ να γίνει σενάριο, να κόβει εισιτήρια στις μεγάλες αίθουσες;

Θα μπορούσε να γίνει ταινία. Σαν τέτοια το σκεφτόμουν όσο το έγραφα. Τώρα αν θα έκοβε εισιτήρια;... χμ… Δεν ξέρω. Θεωρώ πως κάθε υλικό και ιδέα εξαρτάται από το promotion, τη διαφήμιση, την παραγωγή. Ό,τι ισχύει δηλαδή και για ένα βιβλίο.

• Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι κατά βάση μοναχικοί τύποι. Ο καθρέφτης, η μόνη επιφάνεια που δείχνει τη διάσταση των σχέσεών του. Για σένα μοναξιά σημαίνει…

Ο Αιώνας μας. Η προσπάθεια να θες να προσεγγίσεις τους άλλους από φόβο μη τυχόν δεν προσαρμοστείς, δεν ανήκεις κάπου, ενώ βασικά επιστρέφεις στο ίδιο σημείο. Να σε νιώθουν από απόσταση.

• Έχεις στα σκαριά καινούργιο έργο; Τι ιστορία θα διαβάσουμε στο μέλλον;

Μέσα στο καλοκαίρι κυκλοφορεί η νέα μου ποιητική συλλογή «ΑΠΛΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ» από τις εκδόσεις Andy’s Publishers, συγκεντρώνοντας σε αυτήν νέα ποιήματα καθώς και τις προηγούμενες συλλογές. Ταυτόχρονα τελειώνω το νέο μου μυθιστόρημα. Ιστορία σίγουρα πολύ διαφορετική σε γραφή, με μπόλικο δρόμο, θάλασσα, παρέες, αλκοόλ, μουσική και βινύλια, όλα βουτηγμένα μέσα στην παρακμή της χώρας αυτή τη στιγμή. Ελπίζω να είναι προφητικό για πολλούς λόγους!

Επικοινωνία:

https://www.facebook.com/Stelios-Moiras-403499339777621/?fref=ts